Με το όραμα του Ελληνικού Εpinay
Με δύναμη από τις δημοσκοπήσεις, που το φέρνουν στη δεύτερη θέση, το ΠΑΣΟΚ οργανώνεται για την πρώτη εκλογική αναμέτρηση-ορόσημο για την μελλοντική του πορεία.
Στόχος η «κατάκτηση» της δεύτερης θέσης και ένα ισχυρό ποσοστό, ώστε την επόμενη των εκλογών να τεθεί σε εφαρμογή το επόμενο στάδιο του σχεδίου. Οι πρωτοβουλίες του Νίκου Ανδρουλάκη, προκειμένου να υπάρξουν ευρύτερες συσπειρώσεις των προοδευτικών δυνάµεων για την ανασυγκρότηση του ευρύτερου χώρου, ώστε στις επόμενες εθνικές εκλογές να υπάρχει όχι απλά μια υπολογίσιμη πολιτική δύναμη αλλά το κόμμα που θα τσαλαπατήσει την επίπλαστη κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη και θα διεκδικήσει την εξουσία.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει μιλήσει για ένα ανοιχτό κάλεσμα με κοινωνικούς όρους προς όλες τις προοδευτικές δυνάμεις», ωστόσο πολλοί - ακόμα και εντός ΠΑΣΟΚ, προκρίνουν το μοντέλο ενός «ελληνικού Επινέ».
Ένα ανοιχτό πολιτικό συνέδριο ενότητας της κεντροαριστεράς, με τη συμμετοχή όλων των κομμάτων και κινήσεων του χώρου, καθώς και όλων των προοδευτικών δυνάμεων της κοινωνίας, που θα αποτελέσει τη μόνη πιθανή συνθήκη να νικηθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ας δούμε όμως τι συνέβη στο ιστορικό συνέδριο του Επινέ, που οδήγησε στο delete των παρηκμασμένων μεταπολεμικών βαρονιών της αριστεράς και το restart ενός νέου πολιτικού φορέα από μηδενική βάση.Κάποιους μήνες μετά από την εκλογική πανωλεθρία των αριστερών και σοσιαλιστικών κομμάτων στη Γαλλία, ήρθε ένα Συνέδριο στο Επινέ (τον Ιούνιο του 1971) που κατάφερε να ενώσει, να γεννήσει ένα ενιαίο κόμμα με κοινό πρόγραμμα και με ηγέτη τον Φρανσουά Μιτεράν.
Το 1971, λοιπόν, στο Épinay-surSeine, στις βόρειες παρυφές του Παρισιού, προσέρχονται και συγχωνεύονται οι περισσότερες δυνάμεις τις γαλλικής Κεντροαριστεράς. Πολυάριθμες κινήσεις και κινήματα, μικρότερα πολιτικά μορφώματα και κομματικοί σχηματισμοί
σοσιαλιστικοί, σοσιαλδημοκρατικοί, φιλελεύθεροι, κεντρώοι, ακόμα και κομμουνιστικοί. Οι ιδρυτικές αρχές ήταν εξαιρετικά απλές: ένα κόμμα, όλοι γίνονται μέλη, τα κόμματα και οι ομάδες διαλύονται, η ηγεσία εκλέγεται αναλογικά από τις διαδικασίες του Συνεδρίου.
Το συνέδριο αποφάσισε τον σχηματισμό ενός ενιαίου κόμματος, το Γαλλικό Σοσιαλιστικό, ενώ με Γραμματέα τον Φρανσουά Μιτεράν, μια σχεδόν εξωσυστημική επιλογή για την εποχή εκείνη και για την ανθρωπογεωγραφία του χώρου, θα ξεκινήσει μια πορεία, η οποία θα φέρει σε 10 χρόνια τους Σοσιαλιστές να καταλάβουν την Προεδρία της χώρας για δύο συνεχόμενες επταετείς θητείας και να καταλάβουν για αρκετά χρόνια την πρώτη θέση και στην Εθνοσυνέλευση.