δύσκολο πράγμα...

Η υιοθεσία αποτελεί απόφαση ζωής, για ένα ζευγάρι μέσα από το γονεϊκό ρόλο δίνεται η ευκαιρία στους υποψήφιους γονείς να προσφέρουν ανιδιοτελή αγάπη σε ένα παιδί το οποίο επίσης χρειάζεται εγγύτητα/συναισθηματικό μοίρασμα για να μεγαλώσει σε ένα ασφαλές και συνειδητοποιημένο περιβάλλον. Η γονεϊκότητα δε συνεπάγεται απαραίτητα βιολογική σύνδεση αλλά την ευθύνη και την δέσμευση για εξασφάλιση του καλύτερου δυνατού περιβάλλοντος ανάπτυξής αγάπης, φροντίδας και ασφάλειας για το παιδί. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουνε έντονο το αίσθημα γονεϊκότητας και υπάρχουν άλλοι που δε το νοιώθουν ή δεν το θέλουν. Η θετή οικογένεια δε θα πρέπει να στιγματίζεται είναι μια κανονική οικογένεια η οποία εκτός από τις σύνηθες προκλήσεις έχει την ιδιαιτερότητα ότι έχει κάποιες επιπλέον διαφοροποιήσεις οι οποίες μπορούν να αντιμετωπιστούν πιο ομαλά με την συμβουλευτική των γονέων. Οι προκλήσεις αφορούν κυρίως τα χαρακτηριστικά της υιοθεσίας, παράδειγμα την ηλικία που έχει το παιδί, τις εμπειρίες του (πχ. κακοποιητικό περιβάλλον), οι μνήμες από τη βιολογική του οικογένεια, τον βαθμό ματαίωσης

των προσπαθειών που είχε η θετή οικογένεια για να αποκτήσει παιδί, η προσωπικότητα του παιδιού, οι πεποιθήσεις του, η ηλικία, η ύπαρξη άλλων παιδιών κτλ. Όταν οι θετοί γονείς είναι συνειδητοποιημένοι ως προς την υιοθεσία και την μοναδικότητα του παιδιού που θα αποτελέσει το νέο μέλος της οικογένειας τότε θα μπορούν πιο εύκολα να ανταποκριθούν στις ανάγκες του παιδιού. Η τεκνοθεσία είναι ένα θείο δώρο και για τους θετούς γονείς αλλά και το ίδιο το παιδί. Η αναδοχή πρέπει να είναι συνειδητοποιημένη απόφαση προσφοράς, αποτελεί ένα είδος προστασίας, μια μεγάλη αγκαλιά για το παιδί. Το παιδί σε αυτή τη περίπτωση διατηρεί τη βιολογική του ταυτότητα.

Οι ψυχολογικές διεργασίες εξαρτώνται από τη μορφή της αναδοχής (πχ. η αναδοχή του Σαββατοκύριακου), η μακροπρόθεσμη αναδοχή όπου μερικές φορές τα παιδιά υιοθετούνται και η μεσοπρόθεσμη αναδοχή που είναι η πιο συνηθισμένη μορφή.