Μια ελληνική παράδοση που δυστυχώς σβήνει

Χαρταετός: Απλή κατασκευή από λεπτό χαρτί κολλημένο σε ξύλινο σκελετό, που ανυψώνεται στον αέρα. Αυτή είναι η ερμηνεία που δίνεται στη λήμμα χαρταετός σε όλα σχεδόν τα λεξικά. Μια πολύ άδικη ερμηνεία. Όχι μόνο για την πολύχρωμη ουρά του, όχι για την πολλών μέτρων καλούμπα του αλλά επειδή ο χαρταετός δίνει στα παιδιά την δυνατότητα να δουν τα όνειρα τους και τις σκέψεις τους να πετούν ψηλά στα σύννεφα.

Δεν είναι λίγες οι φορές που τον συναντάμε σε κείμενα μεγάλων λογοτεχνών μας, δεν είναι λίγες φορές που τον βλέπουμε να φιγουράρει σε σχολικά βιβλία και αναγνωστικά. Η απλότητα του, ότι είναι φτιαγμένος από ξύλο και χαρτί δεν τον εμποδίζει αλλά αντίθετα του επιτάσσει να είναι ψηλά, πάνω από τα σύννεφα πολλές φορές.

Ο χαρταετός, η χαρά των μικρών και των μεγάλων, είναι το κυρίαρχο έθιμο της Καθαράς Δευτέρας. Ο χαρταετός είναι αναπόσπαστο κομμάτι της παράδοσής μας και το πέταγμά του στον καταγάλανο ουρανό συμβολίζει την κάθαρση, τον εξαγνισμό αλλά και την ανάταση της ψυχής μετά το ξεφάντωμα της Αποκριάς.

Ο αϊτός του Μίμη και ο αϊτός του Ρήγα

Στα παλιά αναγνωστικά ο χαρταετός είχε περίοπτη θέση. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ακόμη θυμόμαστε την εικόνα του

Μίμη αλλά και του Ρήγα που πετάνε τον αϊτό τους.

Μια βαθιά και συνάμα πολύ νοσταλγική εικόνα που ταυτόχρονα αποτύπωνε κομμάτι της παράδοσης μας που δεν ήταν άλλο από το πέταγμα του χαρταετού.

Το πέταγμα αλλά και το φτιάξιμο του χαρταετού είναι μια παράδοση που δυστυχώς αρχίζει και χάνεται. Δεν είναι πολλοί πλέον αυτοί που φτιάχνουν χαρταετούς, καθώς οι υπεραγορές με τους… κινέζικους έχουν κατακλύσει την αγορά. Ταυτόχρονα τα παιδιά σήμερα αδιαφορούν για το πέταγμα του χαρταετού. Το γεγονός αυτό αποτελεί μια πληγή καθώς πρόκειται για μια παράδοση αιώνων που κινδυνεύει να σβήσει...