O Κασσελάκης και το πολιτικό απολίθωμα του ΣΥΡΙΖΑ

Σάρκα και οστά αρχίζει να παίρνει, εντός του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, η αντιπολίτευση στον… τραμπικό λόγο και στην woke συμπεριφορά του απολυμένου από την Goldman Sachs ως «ανίκανου» προέδρου του, «εξαιρετικού< εκτός των άλλων, «συνδαιτημόνα των απανταχού πρωινάδικων» στα οποία αισθάνεται απολύτως άνετα και το δείχνει.

Η υπόθεση της απολύτως ανεξήγητης ( σε πρώτη ανάγνωση) επίθεσης της Έλενας Ακρίτα στην κυρία Μαρέβα Μητσοτάκη αποτέλεσε τη θρυαλλίδα για την σχεδόν μαζική καταγραφή δημόσιων σημαντικών αντιδράσεων σε αυτές τις ψεκασμένες πολιτικές, με την αποδοκιμασία στον «κασσελακικό γενιτσαρισμό» της βουλευτού επικρατείας να λαμβάνει διαστάσεις οργανωμένης διαφοροποίησης στελεχών που έχουν αναφορές στον παλιό ΣΥΡΙΖΑ, τον ορθόδοξο.

Ότι μεταξύ των επισήμως διαφοροποιημένων από τις κραυγές και τις τσιρίδες της κυρίας Ακρίτα περιλαμβάνεται και ο κύριος Σωκράτης Φάμελλος ενισχύει την κοινή πεποίθηση πως στην Κουμουνδούρου εξακολουθεί να λειτουργεί ένα «γραφείο» διασύνδεσης με το αριστερό παρελθόν αυτού του αποκόμματος, το οποίο, όταν βρίσκει την ευκαιρία, δημόσια διαφοροποιείται από τις ακραία λαϊκίστικες κορώνες του στενού προεδρικού περιβάλλοντος και των γενίτσαρων που τον κανακεύουν.

Είναι σαφές στο πολιτικό απολίθωμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης πως η παλιά φρουρά δεν έχει καταθέσει τα όπλα, ούτε έχει υποστείλει τη σημαία μιας νέας σύγκρουσης, απλώς βρίσκεται «με το όπλο παραπόδα» (για να θυμηθούμε και το ένδοξο… Ζαχαριαδικό παρελθόν του χώρου) ενόψει της βασικής σύγκρουσης του Ιουνίου (ευρωεκλογές γαρ) προς τις οποίες το κόμμα οδεύει με μεγάλα και ορατά ρήγματα στο εσωτερικό του.

Δεν είναι, μάλιστα, λίγοι εκείνοι που προφητεύουν πως, καθώς πλησιάζει η «αποφράς» 9η Ιουνίου και η ανάγκη της κασσελακικής φράξιας υπέρ της τραμπικής αντιπολίτευσης θα εντείνεται ( με δεδομένη την παντελή αδυναμία να καταθέσει κάτι ελάχιστα σοβαρό στην προγραμματική αντιπαράθεση), η σύγκρουση των δύο βασικών τάσεων της Κουμουνδούρου θα αποκτήσει γενικευμένο χαρακτήρα και θα προκαλέσει σημαντικές εντάσεις μεταξύ των επικεφαλής των «τάσεων».

Οι υπομνήσεις του κ. Θανάση Καρτερού για την παντελή απαξίωση των οργάνων του κόμματος και την πλήρη αποδυνάμωση της καταστατικής εξουσίας τους είναι το καμπανάκι, στην «ΑΥΓΗ» κατατεθειμένο για να μείνει στην μνήμη, που χτύπησε ήδη για κομματικές διαδικασίες που εξελίσσονται στο κόμμα ερήμην των στελεχών του και με την ευθύνη μιας ομάδας «ολιγαρχών» που κανακεύει τις παλαβομάρες του αρχηγού, επειδή προσβλέπει σε συγκεκριμένα και ορατά οφέλη.

Σε αυτό το απολύτως ορατό παιχνίδι εξουσίας των διαδρόμων της Κουμουνδούρου με τον 7ο όροφο η συσπείρωση της παλιάς ομάδας Τσίπρα εξακολουθεί να είναι σημαντική, παρά την τακτική υποχώρηση του πρόσφατου Συνεδρίου υπό την πίεση του κασσελακικού μπαγαποντισμό και της μεγαλειώδους συνδικαλιστικής ντρίμπλας του κ. Νίκου Παππά με την οποία αναδείχθηκε προσωρινός νικητής και επέβαλε στον Στέφανο Κασσελάκη την προσωρινή (όπως αποδείχθηκε) κυριαρχία του.

Το πολιτικό χάος των Συριζαίων ολοκλήρωσε, προς το παρόν, η «τρία πουλάκια κάθονταν κι έπλεκαν πουλόβερ» εμφάνιση του κ. Κασσελάκη στον ΣΚΑΙ και στην κυρία Σία Κοσιώνη, παρά τις σκληρές προσπάθειες της οποίας να μην ξεφτιλιστεί εντελώς ο καλεσμένος της και «κατηγορηθεί» ως «εχθρός του κινήματος».

Η «άλλα αντ΄ άλλα, της Παρασκευής το γάλα» απαντήσεις του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ σε απλές ερωτήσεις «μεγάλης αξίας» της κυρίας Κοσιώνη, ειδικά για την υπόθεση των Τεμπών και την θρυλούμενη «προανακριτική» επιβεβαίωσαν πλήρως την δεδομένη πολιτική γραφικότητα, από την ώρα μάλιστα που διευκρινίστηκε πως το περιβόητο «κατηγορητήριο» του ΣΥΡΙΖΑ κατά του Κ. Καραμανλή «του Αχιλλέως» είναι μια έκθεση ιδεών μερικών ψεκασμένων της Κουμουνδούρου, χωρίς κανένα στοιχείο και καμία ένδειξη ( για αποδείξεις ούτε λόγος), την οποία οι εντολείς του/της συζύγου του Τάιλερ μεταφέρουν από πόρτα σε πόρτα δήθεν ως «λάφυρο» αρνούμενοι συστηματικά να την καταθέσουν εκεί που προβλέπεται, στην Γραμματεία της Βουλής δια τα περαιτέρω.

Οι «Τσιπραίοι» κρατούν διακριτές αποστάσεις από αυτές τις παλαβομάρες και σε όσες περιπτώσεις καλούνται να τις υποστηρίξουν το κάνουν με δυσθυμία μεγάλη και με λόγο ανόρεκτο.

Τις ίδιες, ακριβώς αποστάσεις κρατούν και από τον Νίκο Παππά, την τακτική του οποίου έχει καταλάβει πλέον «όλη η πλάση». Αυτό το « γενικώς και ευρέως» κολπάκι «είμαστε με όλους, υποσχόμαστε στους πάντες τα πάντα κι όταν έρθει η ώρα στηρίζουμε Κασσελάκη» έχει καταγραφεί και δεν πείθει κανένα πια.

Εννοείται πως και όλες οι αναφορές Κασσελάκη στην «ανατροπή», η οποία ξεκινάει από το «ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα» και καταλήγει στο «να περάσουμε το 17,8% των εθνικών εκλογών, αυτό είναι ανατροπή» θολώνουν ακόμη περισσότερο το αφήγημα αφήνοντας ανοιχτές όλες τις ερμηνείες και τις εκτιμήσεις για το αποτέλεσμα της κάλπης, κατάσταση ενδεικτική του «ό,τι να ‘ναι» τρόπου με τον οποίο η αξιωματική αντιπολίτευση επιχειρεί να καταγράψει την διακριτή πολιτική παρουσία της. Σε αυτό το καθεστώς- «αχταρμά» η παραδοξότητα έχει απαιτήσεις να αντιμετωπίζεται ως κανονικότητα και η παράνοια ως λογική. Τις ίδιες ακριβώς που έχει ο κύριος Στέφανος Κασσελάκης για τον εαυτό του και το «αξίωμα» που διαθέτει.

Στην Κουμουνδούρου εξακολουθεί να λειτουργεί ένα «γραφείο» διασύνδεσης με το αριστερό παρελθόν αυτού του αποκόμματος, το οποίο, όταν βρίσκει την ευκαιρία, δημόσια διαφοροποιείται από τις ακραία λαϊκίστικες κορώνες του στενού προεδρικού περιβάλλοντος και των γενίτσαρων που το κανακεύουν