Ο ΚΑΣΣΕΛΑΚΉΣ ΚΑΙ ΟΙ «ΨΕΚΑΣΜΕΝΟΙ»

Του Δημήτρη Συρμάτση

«Οι υπουργοί που σκοτώνουν παιδιά». Η έκφραση αυτή ανήκει στον Στέφανο Κασσελάκη. Τον πρόεδρο του δεύτερου τη τάξει ελληνικού κόμματος. Ενός κόμματος που λέει ότι ανήκει στην Αριστερά. Ίσως μάλλον όχι πλέον στην σκεπτόμενη Αριστερά αλλά στην άκρως αντισυστημική. Αυτή που μπορεί πολύ εύκολα να υιοθετήσει οποιαδήποτε θεωρία συνωμοσίας, του διαδικτύου ή των πλατειών, αρκεί και μόνο να έχει αντίπαλο την κυβερνητική πολιτική.

Προσφέρουν κάτι οι θεωρίες συνωμοσίας; Πάνε μπροστά τα κράτη και τους πολίτες της; Προφανώς και όχι. Απλά είναι τόσο εύπεπτες και τόσο ευάλωτο το κοινό σε αυτές που πρόσκαιρα δημιουργεί δυναμικές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δυναμικές σαθρές όμως όσο ο αριθμός των διαδικτυακών σου φίλων. Δεν είναι ο πραγματικός.

Οι σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με το «αντισυστημικό κοινό» που ενστερνίζονται δεκάδες θεωρίες συνωμοσίες ή «ψεκ» ξεκινά από την αντιμνημονιακή εποχή μέχρι και το δημοψήφισμα. Ήταν στην ίδια πλευρά της όχθης. Μεγάλος εκφραστής του ρεύματος αυτού ήταν ο Παύλος Πολάκης. Και αυτό το κοινό, που μετριέται διαχρονικά στις δημοσκοπήσεις, ήταν που κράτησε τον Σφακιανό εντός κόμματος πριν τις εθνικές εκλογές. Αυτό το κοινό αγκάλιασε ο Στέφανος Κασσελάκης για να εκλεγεί, αυτό το κοινό επιτέθηκε χυδαία και με μανία στην Έφη Αχτσιόγλου αλλά και στα ιστορικά στελέχη αναγκάζοντάς τα να αποχωρήσουν, αυτό το κοινό τροφοδοτείται τώρα για να του δώσει την πολύτιμη δεύτερη θέση.

Όμως το να αποκαλείς δολοφόνους τους αντιπάλους σου είναι άκρως επικίνδυνο για την Δημοκρατία. Δεν έγινε ούτε στις πιο σκληρές εποχές της Μεταπολίτευσης. Γιατί στην πολιτική υπάρχουν και όρια. Και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τα ξεπέρασε.