Μια σιωπηρή συμφωνία
Εχουμε τριτοκομματική κυβέρνηση, αλλά την ίδια στιγμή έχουμε και μιαν άτυπη μα συμπαγή τεταρτοκομματική αντιπολίτευση. Μετά το Σαββατοκύριακο των προγραμματικών δηλώσεων της νέας κυβέρνησης, το τοπίο είναι καθαρό: σε ορισμένα βασικά θέματα, ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Ανεξάρτητοι Ελληνες, η Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ συμφωνούν απολύτως ή περίπου απολύτως. Για παράδειγμα, εκεί όπου τα τέσσερα αυτά κόμματα συγκλίνουν απόλυτα και κατηγορηματικά είναι στο ζήτημα των περίφημων αποκρατικοποιήσεων. Το άλλο θέμα στο οποίο και οι τέσσερις συμφώνησαν ατύπως είναι στο ότι η κυβέρνηση δεν ήταν συνεπής ως προς τις προεκλογικές της εξαγγελίες.
Αν το δεύτερο είναι περίπου αναμενόμενο ή και όχι τόσο σημαντικό, το πρώτο χρήζει κάποιου ενδιαφέροντος. Από την άκρα Δεξιά έως και τους κομμουνιστές, οι αποκρατικοποιήσεις στην Ελλάδα μοιάζουν με ένα δαίμονα τον οποίο άπαντες οφείλουν να εξορκίσουν επί τόπου και με κάθε τίμημα.
Δεν έχει σημασία αν τη στιγμή που κάποιος εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής ανεβαίνει στο βήμα, σύσσωμες οι Κοινοβουλευτικές Ομάδες της Αριστεράς αποχωρούν σε ένδειξη διαμαρτυρίας από την αίθουσα της Ολομέλειας (δεν τους αδικώ, το θέαμα και το ακρόαμα είναι απεχθές, ωστόσο, δυστυχώς, κάποιοι τους ψήφισαν, δεν μπήκαν στη Βουλή πραξικοπηματικά). Οταν όμως έρθει η στιγμή της ψήφισης κάποιου νομοσχεδίου σχετικού με τις απο- κρατικοποιήσεις, την ίδια ψήφο θα ρίξουν. Μια σιωπηρή συμφωνία.
Είναι τέσσερα κόμματα που με τη γλώσσα του καφενείου θα λέγαμε ότι το ένα απεχθάνεται το άλλο. Το ΚΚΕ, για παράδειγμα, απεχθάνεται τον ΣΥΡΙΖΑ έτσι όπως το παλαιό, παραδοσιακό ΚΚΕ απεχθανόταν το αλησμόνητο ΚΚΕ Εσωτερικού. Δεν πάει πολύς καιρός που ένας φίλος, βγαίνοντας από κάποιο σταθμό του μετρό έπεσε πάνω σε παιδιά της ΚΝΕ που μοίραζαν κάποιο φυλλάδιο. «Ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω», τους είπε – ευγενικά, όπως με διαβεβαίωσε. Μια κοπέλα επέμεινε. Το ίδιο και ο φίλος. «Παιδιά», τους είπε, «μην επιμένετε, δεν είμαι μαζί σας». Η κοπέλα της ΚΝΕ είπε τότε γεμάτη αηδία: «Με ποιους είστε δηλαδή; Ελπίζουμε όχι με αυτούς!», έκανε και έδειξε μια αφίσα του ΣΥΡΙΖΑ. Σε μια χώρα, στην οποία η σύμπραξη των διαφόρων μ-λ ΚΚΕ ήταν πολιτικό γεγονός (λέμε τώρα...) των τελευταίων εκλογών, δεν θα έπρεπε να μας προκαλεί εντύπωση η αντιπαλότητα ανάμεσα στο ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Απλώς είναι άξια απορίας η προεκλογική επιμονή του κ. Τσίπρα να σχηματίσει αριστερή κυβέρνηση με το ΚΚΕ. Η μόνη εξήγηση είναι ο καθαρός τακτικισμός, ο οποίος δεν έπιασε, βέβαια, διότι η επιχείρηση του Περισσού επιθυμεί διακαώς να προφυλάξει τα κέρδη της, έστω κι αν της διαφεύγουν μερικές χιλιάδες ψήφοι προς τον μισητό ΣΥΡΙΖΑ.
Οι Ανεξάρτητοι Ελληνες, πάλι, άπλωσαν προεκλογικά χέρι συνεργασίας προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Υποτίθεται ότι τους χωρίζει μια άβυσσος. Σε θέματα άμυνας ή μετανάστευσης, ας πούμε. Τους ενώνει, όμως, μια άλλη άβυσσος: αυτή του Μνημονίου. Το «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» βρίσκει εδώ την αποθέωσή του. Και τι συμβολίζει περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο το Μνημόνιο; Οι αποκρατικοποιήσεις. Η «κλοπή της δημόσιας περιουσίας μας», όπως λένε, περίπου όλα τα αντιπολιτευτικά κόμματα.
Τέλος, η Χρυσή Αυγή κολακεύει τα ενισχυμένα αντισυστημικά ανακλαστικά του καταπονημένου κόσμου, αλλά στο βάθος, με εξαίρεση τις ακραίες απόψεις για τα φυλετικά και τη μετανάστευση, προβάλλει μια βαθιά συντηρητική, συμβατική, οπισθοδρομική ιδεολογία. Και βέβαια, απεχθάνεται και τα τρία άλλα κόμματα με τα οποία συμφωνεί.
Ολο αυτό το ενωμένο αντιπολιτευτικό σύμπλεγμα θυμίζει κάτι που έλεγε ο Τσόρτσιλ: «Ακόμα και με τον Διάβολο θα συμμαχήσω προκειμένου να νικήσω τον Χίτλερ». Η ειρωνεία είναι ότι, έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα, ελληνικά αριστερά κόμματα βρίσκονται σε μια θέση συμμαχίας ή μάλλον σύμπλευσης, έστω και εμμέσως (διά της ψήφου, δηλαδή) με τους «χιτλερίσκους» προκειμένου να εξορκίσουν τους διαβόλους και τους τριβόλους των δαιμονοποιημένων αποκρατικοποιήσεων!