Τα δύσκολα και οι εύκολοι
Οπως κι αν τη δει κανείς την υπόθεση του παραιτηθέντος υφυπουργού Εργασίας, κι όποια ερμηνεία κι αν επιλέξει, πολιτική, οικονομικοπ ολιτική ή αστυνομικο πολιτική, τα πράγματα και σοβαρά παραμένουν και αποκαρδιωτικά. Γιατί αποκαλύπτουν και την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού και τους λόγους για τους οποίους η θεραπεία της πολιτικής από την αναξιοπιστία της είναι πάρα πολύ δύσκολη, αφού δεν πρόκειται για νόσο εποχική αλλά χρόνια και βαριά.
Ο κ. Νίκος Νικολόπουλος, βουλευτής Αχαΐας επί πολλά χρόνια, δεν είναι φρέσκος στα πράγματα. Δύσκολα, λοιπόν, θα μπορούσε να του καταλογιστεί παρορμητισμός και θυμική υπεραντίδραση. Δεν είναι, επίσης, ξένος προς το «ρεύμα Σαμαρά» ή προς τη «σκέψη Σαμαρά», για να πούμε και κάτι υπερβολικό· με υπερδιογκωμένο εγώ πορεύονται και οι δύο (ο ένας σε νομαρχιακό επίπεδο, ο άλλος σε πανελλαδικό), η δε λογική του ρουσφετιού είναι η τελευταία που θα αποκηρύξουν. Επί της ουσίας ο Μεσσήνιος και ο Αχαιός έχουν κοινά πολλά από τα γνωρίσματα που αποδίδουμε στον παλαιοκομματισμό, με την ψευδαίσθηση ότι έτσι τα ξορκίζουμε και τα απομακρύνουμε από τα εκάστοτε νέα κόμματα. Αλλά ξέρουμε ήδη πόσο παλαιοκομματικοί είναι στις βαθύτερες συλλήψεις τους και στην αρχηγοκεντρική λειτουργία τους οι περισσότεροι από τους κάθε φορά καινοφανείς σχηματισμούς, από τους Ανεξάρτητους Ελληνες και τη Δημοκρατική Συμμαχία έως τη Δημιουργία Ξανά. Στο πλαίσιο της αποδόμησής του, ο κ. Νικολόπουλος καταγγέλλεται από το κόμμα του ως λαϊκιστής. Ο καθείς δικαιούται να ανακαλύπτει την Αμερική όποτε του πέφτει πιο εύκολο. Ο κ. Νικολόπουλος, πάντως, και όταν δρούσε σε περιφερειακό επίπεδο και αφότου συμπεριελήφθη στους αγαπημένους των τηλεοπτικών καναλιών λόγω του θορυβοποιού εριστικού στυλ, βεβαίως, και όχι λόγω της νεωτερικότητάς του, αυτό ήταν· ένας δημαγωγός μετρίου διαμετρήματος. Αν, μολαταύτα, κρίθηκε άξιος να αναλάβει το σοβαρό πόστο του υφυπουργού Εργασίας, το πρόβλημα δεν αφορά μόνο τον ίδιο και την αυτογνωσία του, αλλά και τους κριτές και πολιτικούς προϊσταμένους του. Οταν λοιπόν τον κατηγορεί ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ότι «δεν είναι για τα δύσκολα», εκτός από το ότι δίνει μια πιασάρικη εξήγηση που τίποτα δεν εξηγεί, ταυτόχρονα, και άθελά του, επικρίνει τον πρωθυπουργό ότι σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία έπεσε στο λάθος να επιλέξει για δύσκολο αξίωμα έναν άνθρωπο που δεν ήταν για τα δύσκολα, όπως θα όφειλε να το ξέρει, σαν κομματικός αρχηγός. Αλλά κι όταν ο κ. Νικολόπουλος καταγγέλλεται ως βουλιμικός της εξουσίας και ρουσφετολόγος, και πάλι οι βολές δεν αφήνουν άθικτο τον κ. Σαμαρά. Γιατί, το ξαναλέω, ο παραιτηθείς δεν ήταν κάποιος άγνωστος τεχνοκράτης. Σάρκα από τη σάρκα της Ν.Δ. ήταν και πνεύμα από το πνεύμα της. Κι αν με τέτοιο πνεύμα επιχειρείται η «διάσωση της Ελλάδας από το ναυάγιο», αν οι ναυαγοσώστες θέτουν το προσωπικό τους γόητρο ή συμφέρον πάνω από την πατρίδα που επικαλούνται, ας αγοράσουμε καλύτερα μερικά σωσίβια ακόμα.