«Η Ελλάδα των μεταρρυθμίσεων»
Kύριε διευθυντά Π αρά τις βελτιώσεις σε κάποιους δείκτες (όπως πρόσφατα η βελτίωση του δείκτη CPI 2013 για τη διαφθορά), η Ελλάς ακόμα φαίνεται χαμένη και ασθμαίνουσα. Κάποιες «σκληρώσεις» (αν παρομοιάσουμε την κατάσταση της χώρας με ιατρικούς όρους) που ομοιάζουν σαν «ανεστραμμένοι κόμποι» έχουν δεχτεί κάποια πρώτα χτυπήματα αλλά ο οργανισμός (ήτοι η συνολική κατάσταση της χώρας) είναι πολύ εύθραυστος και αδύναμος ακόμη.
Ισχυρίζομαι ότι μαζικές μεταρρυθμίσεις ακόμη δεν μπορούν να γίνουν. Η κυβέρνηση ρίχνει το βάρος των μεταρρυθμίσεων στους αδύναμους και στα υγιή κομμάτια της κοινωνίας και ανυπομονεί πότε θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να προχωρήσει στην «upperclass» η οποία φαίνεται να αισθάνεται συν τω χρόνω, τον κλοιό να σφίγγει. Είναι η ασφυξία των πολλών και αδύναμων που σφίγγει τον κλοιό δικαίως και ενισχύει και νομιμοποιεί την κυβέρνηση ότι ήρθε η ώρα τους να βάλουν και οι «ολίγοι» το χέρι στην τσέπη. Το όνειρο της «upperclass» ότι απλά θα εναποθέσουμε το πρόβλημα στο διηνεκές και σιγά σιγά οι αδύναμοι θα πληρώσουν τα (ποινικώς) παράνομα και «ελιτίστικα εμπνευσμένα» αποκτηθέντα πλούτοι των λίγων, εκτός από το λογιστικό κομμάτι δεν θα λύσουν τα ουσιώδη ζητήματα του νεοελληνικού συστήματος και των neogreekonomics της τελευταίας 40ετίας. Συνεπώς μια τέτοια φαντασίωση δεν μπορεί να είναι εφαρμόσιμη ούτε βιώσιμη.
Πεποίθησή μου για βιώσιμη λύση αποτελεί το αίσθημα δικαίου του πολίτη και η δίκαιη αναδιανεμητική φορολογία. Οι πιο επιτυχημένες οικονομίες παγκοσμίως έχουν αυτά τα δύο χαρακτηριστικά ως κορωνίδα της συνολικής πολιτικής τους και αποτελούν κοινωνικά κεκτημένα για την κοινωνία τους. Oποιο επιτυχημένο μοντέλο και αν κοιτάξεις (Σουηδία, Δανία κ.α.) βλέπεις τα δυο αυτά χαρακτηριστικά, ήτοι δίκαιη φο- ρολογική μεταχείριση και συνεχής προσαρμογή μέσω σωστών και συνεχών μεταρρυθμίσεων. Αυτή η συνεχής επικαιροποίηση της μεταρρυθμιστικής προσπάθειας, εφόσον ο κόσμος αλλάζει με ταχείς ρυθμούς, είναι το πραγματικό κοινωνικό κεκτημένο το οποίο διαφυλάττουν οι πολίτες στις παραπάνω χώρες. Και όχι βεβαίως τα άδικα, με ξένα λεφτά κοινωνικά επιδόματα τα οποία ποτέ δεν τους ανήκαν και προσπαθούν να διαφυλάξουν αριστερές παρατάξεις πίσω από παλαιού τύπου συνδικαλιστικές οργανώσεις που δρουν ως προπύργια άμυνας του παλαιού (χρεοκοπημένου) κατεστημένου. Συνεπώς ο πολίτης οφείλει να θεωρεί την κοινωνική πολιτική (που παράγει η οικονομία του) ως κοινωνικό κεκτημένο και όχι τα προϊόντα της (δηλ. τα εκάστοτε επιδόματα) τα οποία (πρέπει να) αλλάζουν ανάλογα με τους οικονομικούς κύκλους.
Oπως και να έχει, η Ελλάς, δυστυχώς, δεν φαίνεται να έχει δυναμική (ακόμη) για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις. Eνδειξη της αδυναμίας αυτής είναι η αντιμετώπιση των μετώπων σύγκρουσης κυβέρνησης και δομών. Η αντοχή της κυβερνητικής μεταρρυθμιστικής ισχύς καταναλώνεται συνήθως σε ένα ή δύο μέτωπα κάθε φορά. Τουλάχιστον αυτά που συζητούνται στα ΜΜΕ. Παράδειγμα μετώπων αποτελούν λ.χ. ΕΟΠΠΥ και ΑΕΙ. Στα ΑΕΙ π.χ. το Υπ. Παιδείας ‘γονάτισε’ καταργώντας ουσιαστικά την ΚΥΑ που ήταν εθνική δέσμευση, έχοντας πείσει και την τρόικα (ως φαίνεται) να υποχωρήσει αφού πέσαμε σε αδιέξοδο. Eτσι ο «κόμπος/σκλήρωση Παιδεία» φαίνεται θα οδηγούσε τον συνολικό οργανισμό σε θάνατο (μάλλον θα εκτίμησε η κυβέρνηση) αν εφαρμοζόταν παρά ταύτα. Aρα, η λύση της τροϊκανής κυβέρνησης δεν μπορεί (ως φαίνεται) παρά να είναι, συνεχή χτυπήματα και σταδιακή αποδυνάμωση και χαλάρωμα των «κόμπων» μέχρι ο χρόνος να επιτρέψει να κοπεί ο «κόμπος» με ασφάλεια και να μην επηρεάσει θανάσιμα τον ασθενή-κράτος που ακόμα είναι στην εντατική (αλλά εκτός κινδύνου). Δυστυχώς η Ε.Ε. θα πρέπει να βάλει το χέρι στην τσέπη μαζί με τους αδύναμους πολίτες μέχρι να μπορέσουν να αφαι- ρεθούν οι «κόμποι διαφθοράς» σε κάθε τομέα του δημοσίου προκειμένου να μπορέσει να ορθοποδήσει η χώρα.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ J. ΔΗΜΑΣ Φοιτητής Πολιτικού της Νομικής Αθηνών