Να ντύσουμε τους γυμνούς

Τι συναισθήματα προκάλεσε η παρέμβαση μιας ομάδας πολιτών στο κέντρο της Αθήνας, που «έντυσε» με πολύχρωμα μάλλινα πουλοβεράκια νεραντζιές, παγκάκια, στάσεις λεωφορείων; Θυμηδία, σκωπτικά σχόλια, ακόμη και οργή για την επιλογή των ακτιβιστών να ασχοληθούν με ένα τόσο ευτελές χάπενινγκ, αντί να διοχετεύσουν την ενέργειά τους σε κοινωνικό έργο.Το yarn bombing, όπως ονομάζεται το συγκεκριμένο κίνημα, αυτοπροσδιορίζεται ως εικαστικός ανταρτοπόλεμος, αφού επισήμως είναι παράνομη πρακτική. Είναι ένα είδος πλεκτού γκράφιτι, το οποίο μπορεί εύκολα να απομακρυνθεί και γι’ αυτό δεν διώκεται με εξίσου μεγάλο ζήλο από τις Αρχές. Στην Αθήνα φαίνεται μάλιστα ότι η δράση τελεί υπό τις ευλογίες του δήμου.

Η αλήθεια είναι ότι το θέαμα είναι κάπως σαχλό, απολιτικό και ακυρώνει τον ισχυρισμό του κινήματος ως αντάρτικου. Μοιάζουν οι ταλαίπωρες νεραντζιές σαν αυτά τα μικροσκοπικά σκυλάκια, που τα διαπομπεύουν οι ιδιοκτήτες τους ντύνοντάς τα με μινιατούρες ζακάρ και περιφέροντάς τα περήφανοι στις αγκαλιές τους. Ποιο μπορεί να είναι το πολιτικό μήνυμα από αυτήν τη δράση, πέρα από έναν διακηρυγμένο βολονταρισμό πως η κρίση δεν μας λυγίζει και εξακολουθούμε να χρωματίζουμε την καθημερινότητά μας;

Η αντίδραση όμως ήταν οργισμένη, δυσανάλογα φλύαρη με τη σημασία του χάπενινγκ αυτού καθαυτού. «Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που κρυώνουν κι εμείς πλέκουμε πουλόβερ για τα δέντρα;» ήταν μία από τις πλέον διαδεδομένες ενστάσεις που διατυπώθηκαν. Λες και το ένα αναιρεί το άλλο. Τόνοι μελάνης και φαιάς ουσίας καταναλώθηκαν για να σχολιάσουν με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εμπάθεια ένα εντελώς ανώδυνο χάπενινγκ. Κάποιες δεκάδες άνθρωποι ξύπνησαν αξημέρωτα κι έπλεξαν πουλοβεράκια στα δέντρα. Προφανώς το χάρηκαν, ίσως μάλιστα έμειναν και κρυφοκοίταζαν για να παρακολουθήσουν την πρώτη έκπληξη των περαστικών. Πού βρίσκεται το κακό; Δεν είναι μόνιμη η παρέμβαση. Οποιος θέλει, μπορεί να πάει να κόψει το μαλλί, να ξεντύσει τα δέντρα και να τα ξαναπαραδώσει γυμνά στη φύση. Είναι περίεργο πάντως που οι Αθηναίοι παθαίνουν υστερία κάθε φορά που κάποιος διαταράσσει την κατήφεια της πόλης τους. Οταν βλέπουν χρώματα, τα αντανακλαστικά τους είναι τόσο αυτόματα, σαν να τους χτύπησε ο νευρολόγος με σφυράκι στο γόνατο. Στη θέα οιασδήποτε μορφής τέχνης στον δρόμο ή σε πάρκο, καταβυθίζονται σε κατάθλιψη. Αρχίζουν τις μανιακές αναλύσεις για τα όρια παρέμβασης στους δημόσιους χώρους. Συστήνουν ομάδες συμφερόντων με αντικείμενο να μην αλλοιωθεί ο χαρακτήρας της γειτονιάς τους, την οποία τον υπόλοιπο χρόνο λατρεύουν να μισούν. Ανακαλύπτουν ύποπτα συμφέροντα σε κάθε κουβά μπογιά ή ριγέ κάλτσα. Δεν χρειαζόταν όλο αυτό. Μπορούσαν απλώς να σκάσουν ένα χαμόγελο (ειρωνικό, αληθινό, βεβιασμένο, δεν έχει σημασία) και να προσπεράσουν.