Παιχνίδια με τον καρκίνο!
Με αβάσταχτη ελαφρότητα και κυρίως με επικοινωνιακή τακτική χειρίζεται το πολιτικό μας σύστημα -κυβέρνηση πρωτίστως και αντιπολίτευση δευτερευόντως- το πολύ σοβαρό για τα αστικά κέντρα πρόβλημα της αιθαλομίχλης. Πρόκειται για μια βόμβα για τη δημόσια υγεία που αντιμετωπίζεται χωρίς συνολικό σχέδιο. Μόλις προχθές η κυβέρνηση αποφάσισε κάποια έκτακτα μέτρα ανάλογα με αυτά που λαμβάνονται στην Ευρώπη. Επιμένουν όμως σε ένα όριο συναγερμού εντελώς αυθαίρετο: τα 150 μg/κ.μ. Πρόκειται για ακόμα μία ελληνική πατέντα, καθώς ούτε από την επιστημονική κοινότητα ούτε από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας ούτε από κάπου αλλού προκύπτει αυτό το όριο. Οι περισσότεροι προτείνουν τα 50 μg. Για να γίνει σαφέστερη η τραγικότητα των συνθηκών που ζούμε, σημειώνω κάποιες ενδιαφέρουσες παραμέτρους του θέματος: τα αιωρούμενα μικροσωματίδια είναι διαφόρων ειδών και διαφορετικής επικινδυνότητας. Ασχέτως των γενικών ορίων συναγερμού λοιπόν, ο επιμέρους ρύπος PM2,5 όλο τον Δεκέμβριο μετρήθηκε στη Θεσσαλονίκη 60 μg, τριπλάσιος από το όριο ασφαλείας που είναι 20! Εννοείται ότι κανένας υπουργός δεν ανακοίνωσε τίποτα... Ενας άλλος αέριος ρύπος, το βενζοπυρένιο, που είναι καρκινογόνος και προέρχεται από τα στερεά καύσιμα, δεν μετριέται καθόλου στην ελληνική επικράτεια. Κι όμως, η ευρωπαϊκή οδηγία το επιτάσσει από 1/1/2013!
Οι ειδικοί επισημαίνουν με κάθε ευκαιρία για την αιθαλομίχλη τα εξής:
α) η αιθαλομίχλη και τα ποικίλα αιωρούμενα μικροσωματίδια έχουν καρκινογόνα δράση,
β) το φαινόμενο έχει πολλές αιτίες και επιδεινώνεται από τη χρήση στερεών καυσίμων (τζάκια, σόμπες),
γ) σημασία δεν έχει μόνο η έκθεσή μας τις ημέρες της έξαρσης αλλά κυρίως η μακροχρόνια έκθεση ακόμη και σε «χαμηλές» τιμές,
δ) εκτός από τα έκτακτα μέτρα, είναι επείγον να σχεδιαστεί δέσμη πολλαπλών παρεμβάσεων για να μειωθούν δραστικά και μόνιμα οι τιμές,
ε) στη διαδικασία καρκινογένεσης δεν υπάρχουν ασφαλή όρια έκθεσης,
στ) οι άμεσες επιπτώσεις στην υγεία αφορούν τις ευπαθείς ομάδες. Οι θανατηφόρες εμφανίζονται σε βάθος χρόνου...
Αυτό το τελευταίο, το μακροπρόθεσμο των επιπτώσεων, με κάνει να ανατριχιάζω. Δυστυχώς, ο ορίζοντας της πολιτικής μας τάξης πάντα είναι οι επόμενες εκλογές.