Mε το... όπλο του παππού της Fed ο Μπερνάνκι
Το πρώτο όπλο που επιστράτευσε ο πρόεδρος της Federal Reserve, Μπεν Μπερνάνκι, κατά της χειρότερης ύφεσης μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οφείλει την ύπαρξή του στον Πολ Γουόρμπουργκ, έναν τραπεζίτη που στις αρχές του 1900 καταλάβαινε τις αγορές χρήματος καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον συμμετείχε στο σχετικό νομοσχέδιο. Οταν ο πρόεδρος Γούντροου Γουίλσον υπέγραψε το εν λόγω νομοσχέδιο στις 23 Δεκεμβρίου 1913, κύρια πρόθεσή του ήταν να το χρησιμοποιήσει ως ανάχωμα σε ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα που τις αμέσως προηγούμενες δεκαετίες κλυδωνιζόταν από τη μια κρίση στην άλλη. Η ιδέα ενός δανεισμού που θα λειτουργήσει με αυτόν τον τρόπο ανήκει στον γερμανικής καταγωγής Γουόρμπουργκ, του οποίου τα γραπτά αποκαλύπτουν την απογοήτευσή του για το ότι δεν είχε αναγνωρισθεί η σημασία του ρόλου του.
Σχεδόν 100 χρόνια αργότερα, οι απόψεις του κυριάρχησαν όταν ο Μπερνάνκι χρησιμοποίησε το λεγόμενο εκπτωτικό παράθυρο στις 29 Οκτωβρίου 2008 για να προσφέρει στις τράπεζες κεφάλαια ύψους 111 δισ. δολαρίων υπό μορφή δανείων. Ο λόγος ήταν πως οι αγορές βραχυπρόθεσμης πίστωσης είχαν σχεδόν παγώσει από τις 15 Σεπτεμβρίου και την κατάρρευση της Lehman Brothers. Ο πρόεδρος της Fed χρησιμοποίησε επίσης έκτακτα μέτρα για να στηρίξει τις αγορές χρήματος, τις οποίες είχε τιμήσει ο Γουόρμπουγκ ως κρίσιμες για τη ρευστότητα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Ο Γουόρμπουργκ «είναι ο πατέρας του εκπτωτικού παράθυρου στις ΗΠΑ και παππούς της Federal Reserve», σχολιάζει ο Μάικλ Μπόρντο, διευθυντής Νομισματικής και Χρηματοπιστωτικής Ιστορίας στο Rutgers Univesrity του Νιου Τζέρσεϊ. Ο ίδιος τονίζει πως «αν είχε εφαρμοσθεί το σχέδιό του, η Fed θα τα είχε πάει πολύ καλύτερα τη δεκαετία του 1920 και ίσως να μην ήταν τόσο μεγάλη η Μεγάλη Υφεση».
Ο Γουόρμπουργκ, που από το 1914 ώς το 1918 διετέλεσε ένας εκ των διοικητών της Fed και δεύτερος αντιπρόεδρός της, υπήρξε ασυνήθης πολιτική επιλογή για μια τέτοια θέση στην Κεντρική Τράπεζα της Αμερικής. Υπήρξε στέλεχος τραπεζικής επενδυτικής στην Kuhn, Loeb & Co. όταν το Κογκρέσο επεδείκνυε καχυποψία στην ισχύ του χρηματοπιστωτικού τομέα. Κεντρική μέριμνά του ήταν η ανάγκη για μια συγκεντρωτική αγορά χρήματος την οποία θα στήριζε η Fed σε περίπτωση πανικού.