Ο «Ικαρος» γιορτάζει τη δική του επέτειο
Πώς ακριβώς γιορτάζει κανείς μιαν επέτειο; Με δεκάδες διαφορετικούς τρόπους. Οι εκδόσεις «Ικαρος» μας εξέπληξαν ευχάριστα, αφού διάλεξαν πολλούς και διαφορετικούς τρόπους για να θυμηθούν και να θυμηθούμε τα 70ά γενέθλια των εκδόσεων. Βασική παράμετρος σε όλες αυτές τις εκδηλώσεις ήταν ότι δόθηκε βήμα σε νέους καλλιτέχνες, νέους συνεργάτες, χωρίς περιορισμούς, χωρίς το νέο να ασφυκτιά κάτω από την πατίνα του παλιού. Ετσι, τους δώδεκα μήνες του χρόνου που φεύγει, δώδεκα νέοι εικαστικοί καλλιτέχνες στέ-
Συλλογική έκδοση όπου 39 συνεργάτες του εκδοτικού οίκου, νεότεροι και παλαιότεροι, καταθέτουν τις σκέψεις τους για την έννοια της επετείου.
γασαν την έμπνευσή τους και τη δημιουργία τους στη βιτρίνα του εκδοτικού οίκου, σ’ εκείνο το μικρό κατάστημα της οδού Βουλής που έχει ήδη κριθεί διατηρητέο. Και τα βιβλία των εκδόσεων «Ικαρος», παλιά και νέα, συστεγάζονταν με τα υλικά των εικαστικών δημιουργών. Πριν φύγει η χρονιά, οι εκδόσεις «Ικαρος» μας χάρισαν μία ακόμη έκπληξη, που δεν ξέφευγε καθόλου από αυτό που κάνουν εδώ και 70 χρόνια –να εκδίδουν βιβλία δηλαδή–, αλλά ήταν και καινούργιο και διαφορετικό. «Για μια επέτειο» είναι ο τίτλος της συλλογικής έκδοσης, της λιτής και κομψής που μας χάρισαν. Και στις σελίδες της, 39 συνεργάτες του εκδοτικού οίκου, νεότεροι και παλαιότεροι, καταθέτουν μέσω των λέξεων τις σκέψεις τους για την επέτειο του «Ικαρου», αλλά και για την έννοια της επετείου γενικά.
Η Κική Δημουλά αφιέρωσε ένα πεζό της, αναρωτώμενη «Θυμάμαι, άρα ζω;». Τι είναι αυτά που θυμόμαστε, τι θέλουμε να ξεχάσουμε, πώς επιβιώνουν με πείσμα διάφορα γεγονότα και πρόσωπα. «Οπως και να ’χει, στο γεμάτο πάντα το παρεκλήσι του εθίμου, η ευλάβεια κρατάει πάντα ένα άδειο στασίδι να καθίσει η επέτειος», γράφει η Κ. Δημουλά. Ο Αρίστος Δοξιάδης θυμάται προσωπικές του επετείους και γενέθλια, συνδέοντάς τα με γεγονότα της πόλης και της χώρας, και ο Επίκουρος περιγράφει, σπαρταριστά, ένα οικογενειακό γεύμα όπου «θα μνημονευόταν η αποφράδα ημέρα όταν ο πατέρας και η μητέρα, μαζί με το υπόλοιπο σόι, εγκατέλειψαν αναγκαστικά την κοσμοπολίτικη Αλεξάνδρεια και μετανάστευσαν στην επαρχιώτικη Αθήνα». Προς το τέλος του βιβλίου (οι συγγραφείς είναι αλφαβητική σειρά) φιλοξενείται το κείμενο του Ανταίου Χρυσοστομίδη με τίτλο «Τα κίτρινα παπούτσια». Ενα συγκλονιστικό κείμενο, που ξεκινάει από την επέτειο, από εκείνο το ανεπαίσθητο που συνδυάζει ο καθένας μας, για να θυμηθεί κάτι που ίσως και να ήθελε να ξεχάσει. Και ένα μοναδικό και γενναίο κείμενο για τον τρόπο που ξαφνικά ο καθένας μας διαπιστώνει ότι ίσως να μη διαχειρίζεται το σώμα του όπως πάντα.
Για τους τρόπους που ο καθένας μας, όταν τύχει, πρέπει να συμφιλιωθεί με νέα δεδομένα και με πείσμα να συνεχίζει...
Αν για κάποιο λόγο έχει ιδιαίτερη σημασία αυτή η επέτειος του «Ικαρου» δεν είναι γιατί μπαίνει στην όγδοη δεκαετία της εκδοτικής του ζωής. Είναι γιατί καταφέρνει, όντας τόσο ώριμος, με την τρίτη γενιά να βρίσκεται στο τιμόνι του –τον Νίκο Αργύρη και τη Μαριλένα Πανουργιά–, να προσαρμόζεται στα καινούργια, να αναζητεί τις προκλήσεις, να δίνει χώρο στο διαφορετικό, διασώζοντας ταυτοχρόνως και το παρελθόν. Κι αυτό είναι το σημαντικό σε κάθε επέτειο.