Βιρτζίνια, υπάρχει Αγιος Βασίλης
Ο Βασίλης Παπαθεοδώρου, με το καινούργιο του βιβλίο, πραγματοποιεί ένα παιδικό όνειρο
«Ναι, Βιρτζίνια, υπάρχει Αγιος Βασίλης. Υπάρχει, όπως σίγουρα υπάρχουν η αγάπη, η γενναιοδωρία, η στοργή και η τρυφερότητα, που ξέρεις ότι σε περιστοιχίζουν και δίνουν στη ζωή σου ομορφιά και χαρά. Βιρτζίνια, οι φίλοι σου κάνουν λάθος. Εχουν επηρεαστεί από τον
«Συνεχίζω να κάνω αυτό που κάνω, γιατί μ’ αρέσει και μ’ ευχαριστεί και όχι γιατί πρέπει», λέει ο συγγραφέας.
σκεπτικισμό της εποχής μας. Δεν πιστεύουν παρά μόνο σε ό,τι βλέπουν». Ενα από τα πιο συγκινητικά και πολυδιαβασμένα άρθρα εφημερίδας διεθνώς, αυτό που έγραψε ο αρχισυντάκτης της «Σαν» Φράντσις Τσερτς στην οκτάχρονη Βιρτζίνια το 1897, ενέπνευσε τον Βασίλη Παπαθεοδώρου να γράψει το βιβλίο του «Ναι, Βιρτζίνια, υπάρχει Αγιος Βασίλης!» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Ενα τρυφερό «δώ- ρο» του γνωστού για τα εφηβικά του κυρίως μυθιστορήματα συγγραφέα στο παιδικό του κοινό.
«Το “Ναι, Βιρτζίνια, υπάρχει Αγιος Βασίλης” το είχα δει σε κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση το 1978, όντας μαθητής δημοτικού. Θυμάμαι κάποια καρέ και κάποιες στιγμές της ταινίας, αλλά πάνω απ’ όλα θυμάμαι την επιθυμία μου να είχα πρωτοπεί εγώ αυτή την ιστορία. Τόσο την είχα ζηλέψει. Εκτοτε και για τα επόμενα τριάντα πέν- τε χρόνια, αυτή η υπόθεση είχε καρφωθεί στο μυαλό μου. Ηταν τόσο έντονη η ανάμνηση, που νόμιζα, λανθασμένα, πως η ιστορία ήταν πολύ γνωστή σε όλους. Φέτος κάνω ένα παιδικό όνειρο, μια παλιά επιθυμία, πραγματι- κότητα», ανέφερε σε συνέντευξή του στην «Κ» ο Βασίλης Παπαθεοδώρου. Διαφυγή
Εχει τιμηθεί δύο φορές με το Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας και δύο φορές με το βραβείο του περιοδικού «Διαβάζω» για τα βιβλία του «Χνότα στο τζάμι» και «Στη διαπασών». Ο ίδιος περιγράφει τη συγγραφική του πορεία ως χόμπι, διαφυγή... «Υστερα από χρόνια προσπαθώ να μη χάσω τον αυθορμητισμό μου. Η συγγραφή αρχικά μου πρόσφερε απογοητεύσεις, εκ των υστέρων κατάλαβα πως ήταν απαραίτητες κι έπαιξαν κι αυτές τον ρόλο τους. Υπήρξαν στιγμές πραγματικά συγκινητικές, από συναντήσεις με μαθητές, από κάποια μηνύματα που μου έστειλαν. Τα βραβεία, η όποια αναγνώριση, το γεγονός ότι έχουν ασχοληθεί κάποιοι άνθρωποι μαζί μου, είναι φυσικό και ανθρώπινο να με ικανοποιούν και να μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω. Θέλω να είμαι προσγειωμένος και πάνω απ’ όλα να κρατήσω τον αρχικό μου ενθουσιασμό. Κοινώς, προσπαθώ να συνεχίσω να κάνω αυτό που κάνω, γιατί μ’ αρέσει και μ’ ευχαριστεί και όχι γιατί πρέπει».