Δύο διεθνείς μας ενώνουν το χθες με το σήμερα
Η Εθνική ανήκει εδώ και χρόνια στην ελίτ της ποδοσφαιρικής μας Ευρώπης, με αποτέλεσμα να αναπτερώνει ανά τακτά χρονικά διαστήματα την «πληγωμένη» υπερηφάνεια του ελληνικού λάου.
Μία παρέα παικτών που βάζουν στο περιθώριο τις συλλογικές (και όποιες άλλες) διαφορές, λειτουργώντας ενωμένοι σαν μία «γροθιά», δίνοντας ένα ηχηρό μήνυμα και στον πολιτικό κόσμο της χώρας σ’ αυτές τις κρίσιμες στιγμές του Εθνους. Ποδοσφαιριστές που περιμένουν πώς και πώς να φορέσουν το εθνόσημο στο στήθος. Να ακούσουν τον Εθνικό Υμνο, να δώσουν το μέγιστο των δυνατοτήτων τους και στο τέλος της διαδρομής να δακρύσουν. Ναι και οι άνδρες κλαίνε, όταν αισθάνονται πως δίνουν χαρά στους συμπατριώτες τους. Τα δάκρυα του Καραγκούνη μετά το τέλος της ρεβάνς με τη Ρουμανία στο Βουκουρέστι για τα μπαράζ του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Βραζιλίας, θα μείνουν βαθιά χαραγμένα στη μνήμη όλων. Ο «αιώνιος αρχηγός» ήθελε να γυρίσει σπίτι του με το εισιτήριο της πρόκρισης στα χέρια για να χαρεί το παιδί του, που του το είχε ζητήσει σαν χάρη. Για να δώσει χαρά σε κάθε Ελληνόπουλο.
Ο Καραγκούνης, μαζί με τον Κώστα Κατσουράνη είναι οι δύο διεθνείς μας που ενώνουν το έπος της Πορτογαλίας με το σήμερα, καθώς ήταν στο δυναμικό της Εθνικής μας όταν κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το καλοκαίρι του 2004. Και σε λίγους μήνες από τώρα, αναμένεται να συμπεριληφθούν απ’ τον ομοσπονδιακό τεχνικό στην αποστολή της τελικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2014. Επιτεύγματα βγαλμένα μέσα απ’ τα πιο τρελά ποδοσφαιρική όνειρα. Οσο για τον Φερνάντο Σάντος, είναι πια ένας από εμάς. Δεν υπερβάλλουμε καθόλου, διότι κατά δήλωση και του ίδιου, η Ελλάδα είναι πια πατρίδα του. Ενας προπονητής που αμφισβητήθηκε έντονα στη μακρά διαδικασία της προκριματικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2014, επειδή η ομάδα δεν πρόσφερε θέαμα. Η γκρίνια ήταν πάντα στην ημερήσια διάταξη, αφού η Εθνική μας δεν μοίραζε πολλά γκολ στους αντιπάλους της στον όμιλο. Αλλά και ο Ρεχάγκελ δεν είχε βρεθεί στο επί- κεντρο ανάλογης κριτικής;
Ομως, τόσο ο Γερμανός όσο και ο Πορτογάλος έβγαλαν στην επιφάνεια τις ποδοσφαιρικές αρετές της φυλής μας, δημιουργώντας ομάδες οι οποίες δεν στηρίζονται σε ορισμένους χαρισματικούς παίκτες, αλλά σε ένα συμπαγές σύνολο το οποίο στηρίζεται στην αμυντική λειτουργία.
Η ομάδα είναι πάνω από πρόσωπα και ακολουθεί με συνέπεια αυτή τη «χρυσή» δεκαετία ένα ταιριαστό σχέδιο δράσης για τον Ελληνα ποδοσφαιριστή. Τώρα, ας χαρούμε ένα ακόμη ταξίδι. Αυτή τη φορά στην πατρίδα του ποδοσφαίρου, που μοιάζει στα μάτια μας ως το απόλυτο μέρος διεξαγωγής της κορυφαίας διοργάνωσης της υφηλίου σε επίπεδο Εθνικών ομάδων.