Συγκινητική Μαργαρίτα η Συλβί Γκιλέμ
ΧΟΡΟΣ. Το 1963 ο Φρέντερικ Αστον, ο μεγάλος Βρετανός χορογράφος του Ρόγιαλ Μπάλε, δημιούργησε για τη Μαργκότ Φοντέιν και τον Ρούντολφ Νουρέγιεφ το μπαλέτο «Μαργαρίτα και Αρμάνδος» σε μουσική του Φραντς Λιστ. Ενα από εκείνα τα έργα που σε στοιχειώνει ακόμη κι αν έχεις δει φευγαλέες εικόνες του από ασπρόμαυρες ταινίες ή φωτογραφίες της εποχής. Αυτό το «απαγορευμένο» μπαλέτο, που έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να ξαναανέβει στη σκηνή, επέλεξε η διάσημη μπαλαρίνα της δικής μας εποχής Συλβί Γκιλέμ για την επάνοδό της στην Αθήνα. Μια επιλογή δύσκολη, όμως συγκινητική, που τράβηξε την προσοχή των φίλων του κλασικού χορού.
Χθες το βράδυ στην αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών δόθηκε η τελευταία παράσταση των Μπαλέτων του Τόκιο, που παρουσίασαν από τα Χριστούγεννα απογευματινές παραστάσεις της «Ωραίας Κοιμωμένης» και βραδινές με το έργο «Etudes» του Δανού χορογράφου Harald Lander και το μπαλέτο «Μαργαρίτα και Αρμάνδος» με τη Συλβί Γκιλέμ και τον πρώτο χορευτή της Σκάλας του Μιλάνου Μάσιμο Μούρου. Το κοινό την είχε ήδη απολαύσει στο έργο «Sacred Monsters» δίπλα στον Ακραμ Καν (19-23/12), η αναμονή όμως για τα «Χριστούγεννα με τη Συλβί» ως Μαργαρίτα ήταν μεγάλη.
Ετσι όπως είχε ανακοινωθεί το πρόγραμμα, περιμέναμε πως πρώτα θα βλέπαμε το πολυαναμενόμενο «Μαργαρίτα και Αρμάνδος» και μετά το «Etudes». Εγινε το αντίθετο. Ισως επειδή πρέπει να νιώ- σεις αδημονία πριν αντικρίσεις μία σταρ επί σκηνής. Ηταν η ευκαιρία να χαρούμε τους χορευτές των Μπαλέτων του Τόκιο σ’ ένα έργο που αναδεικνύει το υψηλό επίπεδο της τεχνικής τους.
Οταν άνοιξε η αυλαία για το «Μαργαρίτα και Αρμάνδος» η σκηνή είχε αλλάξει. Ενα μεγάλο άσπρο πανί, πολυέλαιοι, ένα πιάνο στο βάθος σχεδόν στο σκοτάδι και μπροστά ξαπλωμένη η άρρωστη Μαργαρίτα. Σε μια καθαρά κλασική χορογραφία μικρής διάρκειας η Συλβί Γκιλέμ είναι άψογη. Αυτό όμως που συγκινεί
Χθες βράδυ η τελευταία παράσταση της διάσημης μπαλαρίνας και των Μπαλέτων του Τόκιο στην αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη του Μεγάρου.
δεν είναι τόσο η ερμηνεία της όσο η τόλμη της να δοκιμάζει καινούργια πράγματα και να τα μοιράζεται με τους θαυμαστές της. Καθώς «πεθαίνει» επί σκηνής στην αγκαλιά του αγαπημένου της σκέφτομαι την αντίστοιχη σκηνή με τον ορμητικό μόλις είκοσι πέντε ετών Ρούντολφ Νουρέγιεφ και την εκφραστική γεμάτη χάρη (κατά είκοσι χρόνια μεγαλύτερή του) Φοντέιν. Εικόνες συνδεδεμένες με την ημέρα που πρωτοερωτεύτηκες τον χορό και ήξερες πως η αγάπη θα κρατήσει για πάντα. Ενα τέτοιο δώρο στο κοινό μόνο μία αληθινή σταρ σαν τη Συλβί Γκιλέμ μπορεί να το χαρίσει...
ΣΑΝΤΡΑ ΒΟΥΛΓΑΡΗ