Μια απεργία σαν τη Διαπραγμάτευση
Πρέπει να ήταν η πιο ανόητη απεργία του κόσμου. Κάτι σαν τη Διαπραγμάτευση που έκανε ο κ. Γιάνης Βαρουφάκης με τα πουκάμισα έξω (εξ ου και το δέλτα είναι κεφαλαίο). Oπως η κυβέρνηση Τσίπρα απειλούσε με Grexit τους δανειστές, μη κατανοώντας ότι αυτός ήταν ο στόχος τους, έτσι και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Συντακτών (ΠΟΕΣΥ) έκανε απεργία ενάντια στην κυβέρνηση χωρίς να καταλαβαίνει (;) ότι αυτό βόλευε μόνο την κυβέρνηση.
Δεν θα κάνουμε δίκη προθέσεων, λέγοντας ότι η απεργία έγινε για να εξυπηρετήσει την κυβέρνηση. Ούτε θα μείνουμε στα συνδικαλιστικά τερτίπια των παλιών αμφιθεάτρων· κηρύχθηκε απεργία χωρίς τη νομιμοποίηση των γενικών συνελεύσεων, όπως προβλέπει το καταστατικό των Ενώσεων Συντακτών. Θα επισημάνουμε μόνο το γεγονός ότι, ελλείψει ενημέρωσης, ούτε οι απεργοί ήξεραν γιατί δεν δούλευαν. Η μη δημοσίευση έγινε η ψυχή της αδικίας εις βάρος των δημοσιογράφων, αφού δεν υπήρχε κανείς να εξηγήσει ότι οι εργαζόμενοι των ΜΜΕ πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές. Το αγγελιόσημο είναι αντιπαροχή της εργοδοτικής εισφοράς που δεν πληρώνουν οι επιχειρήσεις.
Γράφαμε και παλιότερα ότι «υπάρχει μια διαφορά του αγγελιόσημου με τις άλλες μορφές “κοινωνικού πόρου”. Δεν αφορά τρίτους. Αφορά το τρίγωνο πελάτης - επιχείρηση - εργαζόμενος. Θα μπορούσε να μην υπάρχει αγγελιόσημο, να είναι αυξημένο το διαφημιστικό τιμολόγιο των ΜΜΕ κατά 20% και αυτό το 20% από τα διαφημιστικά έσοδα να πηγαίνει στα Ταμεία. Αυτό όμως προϋπέθετε καλούς λογαριασμούς και μεταξύ των επιχειρήσεων Τύπου, αλλά και μεταξύ των ίδιων των εργαζομένων. Η εμπλοκή του κράτους ιστορικά δεν ήταν να εξασφαλίζει την είσπραξη των εσόδων –έτσι κι αλλιώς αυτή δεν την εξασφάλιζε– αλλά την προστασία κάποιων ομάδων εργαζομένων εντός της βιομηχανίας των ΜΜΕ» («Καθημερινή» 27.11.2007).
Με άλλα λόγια, το αγγελιόσημο δεν είναι «φόρος υπέρ τρίτων». Είναι ανα- διανομή των διαφημιστικών εσόδων. Πρώτον, μεταξύ επιχειρήσεων των ΜΜΕ και εργαζομένων: οι επιχειρήσεις δεν πληρώνουν εργοδοτική εισφορά, αλλά κάνουν τους εργαζομένους μετόχους στα διαφημιστικά έσοδα. Δεύτερον, μεταξύ των ίδιων των επιχειρήσεων ΜΜΕ: οι μεγάλες επιχειρήσεις, με πολλά διαφημιστικά έσοδα, πληρώνουν τις εργοδοτικές εισφορές των μικρών επιχειρήσεων που μπορεί να μην έχουν και καθόλου διαφημίσεις.
Το τελευταίο, βεβαίως, δημιουργεί στρεβλώσεις στην αγορά, επειδή επιτρέπει σε μη βιώσιμες (με όρους αγοράς) επιχειρήσεις να επιβιώσουν. Η «Αυγή», για παράδειγμα –εφημερίδα που ιστορικώς έχει μικρό μέρος της διαφημιστικής δαπάνης– χρηματοδοτείται στο σκέλος των εισφορών από την «Καθημερινή» ή το Mega, που απορροφούν πολλαπλάσια διαφήμιση, αφού λόγω αγγελιόσημου οι τελευταίοι πληρώνουν τις ασφαλιστικές εισφορές της πρώτης. Αλλά αυτά είναι αλλουνού Παππά ευαγγέλιο και η κατάργηση του αγγελιόσημου θα καθαρίσει με όρους αγοράς (δηλαδή χρεοκοπίας) πολλές μικρές επιχειρήσεις.
Αυτό δεν το προϋπολόγισε ο... «ταξικός αποστάτης» κ. Γιώργος Κατρούγκαλος; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι· όπως όλοι των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, δεν φημίζεται για τη μακροπρόθεσμη σκέψη. Το μόνο που βλέπει είναι πώς θα αρπάξει τα αποθεματικά των Ταμείων, μπας και τη βγάλει κάνα μήνα η κυβέρνηση «υπερηφάνως διαπραγματευόμενη». Εξ ου και η προχειρότητα του ασφαλιστικού χωρίς αναλογιστική μελέτη και η κατάργηση του αγγελιόσημου χωρίς πρόβλεψη με τι θα αντικατασταθεί.
Αυτή την απύθμενη προχειρότητα προσπαθεί να κρύψει η κυβέρνηση και η απεργία της ΠΟΕΣΥ μια χαρά τη βόλεψε. Oπως βόλευε τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε η Διαπραγμάτευση με τα πουκάμισα έξω...
Το αγγελιόσημο είναι αναδιανομή διαφημιστικών εσόδων.