Παρεμβάσεις με ιδιαίτερη βαρύτητα διεθνώς
Το κύρος του Νομπέλ επιτρέπει τη διεθνή προβολή της φωνής του Σεφέρη και προσδίδει στις παρεμβάσεις του ιδιαίτερη βαρύτητα. Ετσι συνέβη και με την περίφημη δήλωσή του, στις 28 Μαρτίου 1969, στο ραδιόφωνο του BBC εναντίον του δικτατορικού καθεστώτος, που εξανάγκασε τους πραξικοπηματίες στην Ελλάδα να οδηγηθούν σε άρση της προληπτικής λογοκρισίας. Ομοίως και με τη συνεργασία του στην αντιδικτατορική έκδοση «Δεκαοχτώ κείμενα» (1970), που προκάλεσε διεθνές ενδιαφέρον, εξοργίζοντας τους εδώ υποστηρικτές του καθεστώτος. Ενδεικτικό είναι ανυπόγραφο δημοσίευμα της εφημερίδας «Εστία» (19 Φεβρουαρίου 1971), με τίτλο «“Ηρώων” επιδιώξεις»: «Το πράγμα ήρχισε προ διετίας, με την κωμικοτραγικήν εκείνην δήλωσιν του αγνώστου εις τον Ελληνικόν λαόν ποιητού του “Ζεστού Νερού", ο οποίος εβραβεύθη υπό των ... Σουηδών με το βραβείον Νομπέλ και ο οποίος εφαντάσθη ότι θα ανέτρεπε την “Χούνταν” αναγγέλλων ότι θα σιγήσει [...] και, μετά εν μόλις έτος, η χονδρή σμυρναϊκή Πυθία των Αθηνών ανέκτησε πάλιν την λαλιάν της». Μερικούς μήνες αργότερα, στις 22 Σεπτεμβρίου 1971, όταν χιλιάδες Ελληνες αποχαιρετούσαν τον Γιώργο Σεφέρη σε ένα αυθόρμητο αντιδικτατορικό συλλαλητήριο, και ο Αλέξανδρος Κοτζιάς έγραφε «Του σήκωσα το φέρετρο και στο χέρι μου μπήκανε δυο αγκίδες, τις αισθάνομαι σαν παράσημα» (σε επιστολή της 24ης Σεπτεμβρίου – αρχείο Κοτζιά), μάλλον δινόταν και μια απάντηση σε εκείνο το παλαιό, πάντα επίκαιρο, εναγώνιο ερώτημα της επιγραφής στο «Ημερολόγιο Καταστρώματος» (1940): «Κι οι ποιητές τι χρειάζονται σ’ ένα μικρόψυχο καιρό;» (Χαίλντερλιν).