Η «σκοτεινή πλευρά» της ήττας Τσίπρα
Το μόνο που επέτυχε ο κ. Τσίπρας, με το εγχείρημα εφαρμογής της απλής αναλογικής είναι να εμπεδώσει στην κοινή γνώμη την πεποίθηση πως το κόμμα του βρίσκεται ήδη –και μάλλον σταθεροποιημένο– στη δεύτερη θέση. Η διαπίστωση αυτή δεν βασίζεται μόνο στη σχετική επισήμανση της Ν.Δ. και άλλων κομμάτων. Επιβεβαιώνεται και από την ομιλία Τσίπρα στη Βουλή, στην οποία «χαιρέτισε» ως επίτευγμα του εκλογικού του πονήματος, το τέλος των μονοκομματικών κυβερνήσεων, εσαεί. Αλήθεια, πόσο δημοκρατική η επιδίωξη αυτή, αφού, αναμφίβολα, ο κυρίαρχος λαός είναι αυτός που αποφασίζει εάν θα κυβερνηθεί από ένα ή περισσότερα κόμματα; Κατά το παρελθόν, η χώρα έχει κυβερνηθεί από κόμματα που είχαν συγκεντρώσει περί το 40%, χωρίς τούτο να θεωρηθεί ως συνταγματικά μη θεμιτό. Αλλωστε, η συγκέντρωση από ένα κόμμα του ποσοστού του 51%, που απαιτείται με την απλή αναλογική για τον σχηματισμό μονοκομματικής κυβέρνησης, πολύ σπάνια επιτυγχάνεται. Οχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και σε όλα τα δημοκρατικά κράτη. Επιπλέον, η συγκέντρωση ενός τόσο υψηλού μονοκομματικού ποσοστού κάθε άλλο παρά συνιστά στοιχείο εύρυθμης λειτουργίας της Δημοκρατίας. Εξίσου, όμως, θεωρείται δημοκρατικά μεμπτό, αν ένα κόμμα δεν μπορεί να κυβερνήσει ακόμη και αν έχει λάβει το 47%, όπως συνέβη με τη Ν.Δ., επί Κων. Μητσοτάκη, εξαιτίας του περιβόητου «κουτσονόμου»
Κάτι τέτοιο επιχείρησε και ο κ. Τσίπρας. Οχι φανερά, διακηρύσσοντας το «ολέθριο ενδεχόμενο» να κυβερνήσει αυτοδύναμα τη χώρα η Ν.Δ., αλλά με δολιότερη μεθόδευση. Διατύπωσε, ως πάγια, την πρόθεσή του να κυβερνάται εφεξής η χώρα από συμμαχικές κυβερνήσεις. Οι υπολογισμοί του ήταν επίσης προφανείς. Υπό τις σημερινές συνθήκες, ακόμη και η Ν.Δ., ως πρώτο κόμμα, είναι σχεδόν αδύνατον να προσεγγίσει το 40% για να κυβερνήσει αυτοδύναμα. Πέταξε, λοιπόν, ως δόλωμα στα μικρότερα κόμματα την κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών, στο οποίο ο ίδιος στηρίχθηκε για να ανακηρυχθεί «νικητής» σε δύο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Η σκέψη του ήταν απλή, αλλά πολιτικά απλοϊκή. Χωρίς το μπόνους των 50 εδρών, η Δεξιά θα δυσκολευόταν να βρει συμμάχους από τον κεντροαριστερό χώρο. Εστω και πρώτο κόμμα θα απομονωνόταν, στη γωνία, αφήνοντας το δεύτερο κόμμα, δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ, να μονοπωλήσει και να ηγηθεί μιας κεντροαριστερής συμμαχίας.
Με άλλους λόγους, ο σημερινός πρωθυπουργός, όταν διακήρυσσε πίστη και αφοσίωση στις κυβερνήσεις συνεργασίας, απέκλειε το μεγαλύτερο, σήμερα, κόμμα, ως «μη συνεργάσιμο». Η αποτυχία του εγχειρήματός του δεν οφείλεται μόνο στην πολιτική οξυδέρκεια της κ. Γεννηματά και του κ. Θεοδωράκη, οι οποίοι αντελήφθησαν τον... μονοκομματικό του σχεδιασμό. Στην ουσία, οι επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού απέρριψαν κάθε ενδεχόμενο να συγκυβερνήσουν με τον ΣΥΡΙΖΑ, μετά τις επόμενες εκλογές.
Η απόφασή τους δεν ήταν «ιδεολογική», με γνώμονα την απλή αναλογική ή την «επικυριαρχία» ενός «κεντροαριστερού» σχήματος. Ηταν καθαρά πολιτική και βρίσκεται σε απόλυτη συνάρτηση με τα μέχρι σήμερα πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Τσίπρα. Αυτόν θεωρούν ως «μη συνεργάσιμο», αντιλαμβανόμενοι, προφανώς, ότι μια σύμπραξη μαζί του θα είναι περισσότερο επιζήμια για τα κόμματά τους, αλλά και για τη χώρα, απ’ ό,τι με τη Ν.Δ. Αυτή είναι η πρώτη, αλλά και μεγαλύτερη ήττα του κ. Τσίπρα, προχθές στη Βουλή.
Απορρίφθηκε, ως κυβερνητικός εταίρος, από την Κεντροαριστερά.