Ο σκελετός του γουέστερν στον ήλιο
Η κατεξοχήν αμερικανική μυθολογία απέκτησε δυσοίωνη ατμόσφαιρα σε μια ταινία με έντονο το χρώμα του σπλάτερ
Στο «Τσεκούρι από κόκκαλο» ο Σ. Κρεγκ Ζάλερ κάνει ένα σινεφίλ πείραμα, για να συνθέσει ένα σχόλιο για τον πολιτισμό, που ναρκώνει τη σκοτεινή φύση του ανθρώπου.
Εάν σας αρέσουν τα σύγχρονα γουέστερν, αυτά που επιστρέφουν χωρίς νοσταλγία και με αναθεωρητική διάθεση στο είδος, θα εκπλαγείτε ευχάριστα με το «Τσεκούρι από κόκκαλο» (Bone Tomahawk). Πρέπει, όμως, να έχετε γερό στομάχι, γιατί μερικές στιγμές, όπως στη ρεαλιστική απεικόνιση της βίας, φτάνει μέχρι τον κανιβαλισμό. Ο πρωτοεμφανιζόμενος Σ. Κρεγκ Ζάλερ... έγδαρε μέχρι το κόκκαλο το κλασικό γουέστερν και άφησε τον ματωμένο σκελετό του να ασπρίσει στον ήλιο της ερήμου. Πέρα από τη μεθόριο του έπους, σε μια φανταστική κοιλάδα, όπου μπορείς να συναντήσεις τους κτηνανθρώπους του Γουές Κρέιβεν («Αίμα στους λόφους») ή τους απόκοσμους πληβείους του «Μad Max», η κατεξοχήν αμερικανική μυθολογία απέκτησε δυσοίωνη ατμόσφαιρα.
Το «Τσεκούρι από κόκκαλο» αρχίζει με μια σκηνή α λα Ταραντίνο. Ο Μπάν- τι και ο Πέρβις, περιπλανώμενοι ληστές, κόβουν χειρουργικά τον λαιμό τριών ανδρών, αποκοιμισμένων στην ύπαιθρο. Ψάχνουν τα πράγματά τους, αμπελοφιλοσοφώντας περί πολιτισμού και βαρβάρων, και τρέχουν να κρυφτούν πίσω από ένα γειτονικό λόφο, όπου ο ήλιος δίνει την αίσθηση ότι κινείται αντίστροφα. Αντίστροφα θα γυρίσει και ο φανταστικός τροχός του χρόνου, φέρνοντάς τους στο νεκροταφείο των Τρωγλοδυτών, ξεχασμένης φυλής Ινδιάνων. Εκεί δέχονται επίθεση από αλλόκοτα ανθρώπινα πλάσματα και ο Μπάντι σκοτώνεται.
Ο Πέρβις, που κατάφερε να γλιτώσει, ύστερα από 11 ημέρες πεζοπορία επιστρέφει στον πολιτισμό, στη Λαμπερή Πόλη, η οποία έχει αδειάσει από άντρες γιατί είναι η εποχή που οι καουμπόηδες οδηγούν μακριά τα κοπάδια τους. Μπαίνει στο σαλούν, συστήνεται ως Μπάντι στον σκληροτράχηλο σερίφη Φράνκλιν Χαντ, για να καταλήξει στη φυλακή με μια σφαίρα στο πόδι. Το επόμενο πρωινό ο Μπάντι, ο βοηθός του σερίφη και η όμορφη βοηθός του γιατρού της πόλης, που έσπευσε να βοηθήσει τον τραυματία, έχουν γίνει καπνός. Απήχθησαν από τους Τρωγλοδύτες, που μπήκαν σαν φαντάσματα στην πόλη. Ο Χαντ φτιάχνει ένα απόσπασμα για να τους εντοπίσει και να τους φέρει πίσω. Ο βυθός της... ερήμου
Ο Ζάλερ κινείται παραπλεύρως του κλασικού γουέστερν, σαν να παραλλάσσει με μακάβριο χιούμορ την «Αιχμάλωτη της ερήμου» του Τζον Φορντ. Σέβεται τη δομή του (δεν αποδομεί το είδος, όπως ο Ταραντίνο στο πρόσφατο «Μισητοί οκτώ»), φέρνει όμως το σπλάτερ στη φόρμα του για να αλλάξει το περιεχόμενό του. Το ταξίδι του Χαντ και της παρέας του, από τη Λαμπερή Πόλη μέχρι την κοιλάδα των Τρωγλοδυτών, θυμίζει την περι- πέτεια του Ιθαν Εντουαρντς (Τζον Γουέιν) στην ταινία του Φορντ. Εκεί, ένας τραγικός αναχρονιστικός ήρωας στο τέλος της περιπέτειάς του ουσιαστικά ταυτίζεται με τον νομάδα που καταδίωκε επί σειρά ετών. Εδώ, ο λευκός κατεβαίνει στην κόλαση, στον... βυθό της ερήμου, καθώς ο Ζάλερ κάνει ένα σινεφίλ πείραμα, για να συνθέσει ένα σχόλιο για τον πολιτισμό, που είναι εμφανής στις δομές της κοινωνίας (οικογένεια) και δεν αλλάζει τη σκοτεινή φύση του ανθρώπου. Απλώς τη ναρκώνει.