Δέκα καλοί λόγοι για να παρατήσεις τη δουλειά σου
Αν ξαναδιαβάσετε προσεκτικά τους δέκα λόγους, θα διαπιστώσετε ότι είναι σαν να γράφτηκαν για τους Δημόσιους Υπαλλήλους της Ελλάδας.
Πριν από μερικές εβδομάδες διάβασα ένα ενδιαφέρον άρθρο της Liz Ryan στο περιοδικό Forbes, με τίτλο «Ten Good Reasons To Quit Your Job». Σας τους παραθέτω σε χαλαρή μετάφραση. 1. Δεν μαθαίνεις τίποτε. 2. Δουλεύεις συνεχώς γιατί δεν σου φτάνει ο χρόνος για να διεκπεραιώσεις αυτά που πρέπει να κάνεις.
3. Δεν έχεις κανένα που να σε εμπνέει, να σε βοηθά και να σε συμβουλεύει.
4. Βαριέσαι. 5. Δεν πληρώνεσαι ικανοποιητικά. 6. Οταν καταφέρνεις να κάνεις κάτι, κανένας δεν δίνει σημασία.
7. Δεν μπορείς να προωθήσεις τις καλές ιδέες σου στην ιεραρχία και έχεις κουραστεί από την μάταιη προσπάθεια. 8. Δεν βλέπεις κανένα τρόπο για να προοδεύσεις και να εξελιχθείς στην εταιρία σου. 9. Υπάρχει συνεχώς ένταση με τους συνάδελφούς σου και τον προϊστάμενο σου. 10. Δυσανασχετείς να πηγαίνεις στην δουλειά σου και δυσανασχετείς όταν σκέφτεσαι την δουλειά σου.
Το άρθρο είναι μακροσκελές και τεκμηριώνει αναλυτικά έναν-έναν τους δέκα λόγους που πρέπει να σε κάνουν να παραιτηθείς από την δουλειά σου. Μάλιστα, προτρέπει τους αναγνώστες να ακολουθήσουν τις συμβουλές της, και να αναζητήσουν άλλη δουλειά για ένα καλύτερο μέλλον, έστω και αν μόνο μερικοί από τους παραπάνω λόγους ισχύουν και όχι όλοι. Φυσικά, το κείμενο αναφέρεται στους Αμερικάνους και μάλιστα σε αυτούς που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα. Με την σημερινή ανεργία που έχουμε στην Ελλάδα δεν θα πρότεινα σε κανένα που εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα, να φύγει από την δουλειά του για κανένα απολύτως λόγο. Θα διερωτάστε λοιπόν γιατί έγραψα το σημερινό κείμενο. Αν ξαναδιαβάσετε προσεκτικά τους παραπάνω δέκα λόγους, θα διαπιστώσετε ότι είναι σαν να γράφτηκαν για τους Δημόσιους Υπαλλήλους της Ελλάδας. Ελατε να τους αναλύσουμε.
1. Δεν μαθαίνεις τίποτα. Πράγματι. Ενώ η πρόσληψη απαιτεί προσόντα και διαγωνιστική διαδικασία ώστε να προσλαμβάνονται οι καλύτεροι, η έλλειψη μετεκπαίδευσης σε μερικά χρόνια τους αχρηστεύει. Πάρτε για παράδειγμα την Πληροφορική. Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες. Αν δεν επιμορφώνεσαι συνεχώς, τότε σε πολύ λίγα χρόνια οι γνώσεις σου θα είναι ξεπερασμένες. Τι κάνει το Δημόσιο για την επιμόρφωση του πλέον πολύτιμου πόρου που διαθέτει; Ελάχιστα πράγματα. Στην επαγγελματική μου σταδιοδρομία είδα πολλές περιπτώσεις αξιόλογων στελεχών που έφυγαν από τον ιδιωτικό τομέα και πήγαν στο Δημόσιο «για σιγουριά», οι οποίοι θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε διευθυντικά στελέχη στο σωστό περιβάλλον. Κατέληξαν συνταξιούχοι του Δημοσίου.
2. Δουλεύεις συνεχώς... Αυτή είναι η μόνιμη επωδός των Δημοσίων Υπαλλήλων. Ολοι παραπονιούνται ότι τα τμήματα τους είναι υποστελεχωμένα ενώ υπάρχουν πολλές οργανικές θέσεις που είναι κενές, γι’ αυτό χρειάζεται να δουλεύουν περισσότερο και πρέπει να προσλάβουμε και άλλους. 3. Δεν έχεις κανένα που να σε εμπνέει... Αλλο μεγάλο πρόβλημα. Χωρίς βοήθεια και πρότυπα είναι πολύ δύσκολο να προοδεύσεις. Αν δεν υπάρχει κανένας γύρω σου, που να τον εκτιμάς, να θέλεις να τον μιμηθείς και να είναι διατεθειμένος να σε βοηθήσει σε αυτό, τότε η πρόοδος σου είναι πολύ περιορισμένη.
4. Βαριέσαι. Ευτυχώς υπάρχουν οι πασιέντζες, τα παιχνίδια, τα κοινωνικά δίκτυα και το internet, ώστε αν βαριέσαι την δουλειά σου μπορείς να βγάλεις το ωράριο σου διασκεδάζοντας. Δεν νομίζω ότι υπερβάλλω, αλλά αν υπήρχε κάποιος στοιχειώδης έλεγχος στη χρήση των υπολογιστών στο Δημόσιο, θα βρίσκαμε πολλά ενδιαφέροντα ευρήματα. 5. Δεν πληρώνεσαι ικανοποιητικά. Αυτό επίσης είναι το άλλο ρεφρέν που ακούμε συνεχώς από τους Δημόσιους Υπαλλήλους. Εντούτοις κανένας δεν θέλει να αφήσει τη δουλειά του και να αναζητήσει κάποια άλλη εργασία που να του αποδίδει περισσότερα. Αυτό που ζητάνε είναι να αυξηθούν οι μισθοί, τους οποίους δυστυχώς πληρώνουν αυτοί που εργάζονται στο ιδιωτικό τομέα. 6. Οταν καταφέρνεις να κάνεις κάτι, κανένας δεν το εκτιμά. Συνήθως,
συμβαίνει το αντίθετο. Αν κάποιος υπάλληλος επιδεικνύει υπερβάλλοντα ζήλο, πιθανότατα να τον συμβουλέψουν οι γύρω του να «μην δουλεύει τόσο σκληρά», γιατί έτσι χαλάει την συνολική εικόνα του τμήματος. 7. Δεν μπορείς να προωθήσεις τις καλές ιδέες σου... Σπάνια επέρχονται αλλαγές από εισηγήσεις υπαλλήλων για την βελτίωση των υπηρεσιών που παρέχει το Δημόσιο. Συνήθως βολεύει η κατάσταση όπως είναι. Κανένας δεν θέλει αλλαγές, γιατί οι αλλαγές είναι καταραμένες σε αυτή την χώρα.
8. Δεν βλέπεις εξέλιξη. Εκτος φυσικά αν είσαι κομματικό στέλεχος και τυχαίνει το κόμμα που υποστηρίζει να βρίσκεται στην εξουσία. Τότε αποκτάς το κατάλληλο «βύσμα» και η εξέλιξη είναι δεδομένη. Αλλά και αυτή μπορεί να είναι προσωρινή. Οταν αλλάζει η Κυβέρνηση τα κομματικά στελέχη που ευνοήθηκαν συνήθως καταλήγουν στο «ψυγείο». 9. Υπάρχει συνεχώς ένταση με τους συναδέλφους... Εδώ υπάρχει μια διαφοροποίηση. Ανεξάρτητα από τις εντάσεις, υπάρχει έντονη συναδελφική αλληλεγγύη, η οποία μεταφράζεται σε αλληλοκάλυψη της κοπάνας και άλλων παραπτωμάτων όταν χρειάζεται. 10. Δυσανασχετείς να πηγαίνεις στη δουλειά σου... Πράγματι, πόσους Δημόσιους Υπαλλήλους έχετε γνωρίσει που να σας έχουν μιλήσει με ενθουσιασμό για τη δουλειά τους; Προσωπικά έχω συναντήσει ελάχιστους. Οι περισσότεροι παραπονιούνται για όλους και όλα και δεν βλέ- πουν την ώρα να πάρουν την σύνταξή τους και να φύγουν από την βαρετή δουλειά τους.
Αν λοιπόν ισχύουν όλα τα παραπάνω γιατί κανένας Δημόσιος Υπάλληλος δεν παρατάει τη δουλειά του για να αναζητήσει καλύτερη τύχη; Η ερώτηση φυσικά είναι ρητορική. Στην μοναδική Ευρωπαϊκή Σοβιετική Δημοκρατία που ζούμε από καταβολής του Ελληνικού Κράτους, το ζητούμενο θα ήταν να καταργήσουμε εντελώς τον Ιδιωτικό Τομέα και να γίνουμε όλοι Δημόσιοι Υπάλληλοι. Δυστυχώς, αυτή η επιδίωξη σκοντάφτει σε ένα σημείο. Αν γίνουμε όλοι Δημόσιοι Υπάλληλοι, τότε δεν θα υπάρχουν οι χρήσιμοι ηλίθιοι του Ιδιωτικού Τομέα για να πληρώνουν τους μισθούς μας. Και έτσι βρήκαμε τη μέση λύση. Κρατήσαμε ένα μέρος του Ιδιωτικού Τομέα, ώστε αυτοί να παράγουν πλούτο, το κράτος συνεχώς να τους φορολογεί αγρίως, για να μπορούν να πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις των Δημοσίων Υπαλλήλων. Ετσι απλά. Το πρόβλημα όμως χειροτέρεψε όταν ο Ιδιωτικός Τομέας άρχισε να συρρικνώνεται, ενώ ο αδηφάγος Δημόσιος Τομέας δεν λέει να περιοριστεί. Και έτσι πάμε από το κακό στο χειρότερο, μέχρι που θα στερέψει εντελώς ο Ιδιωτικός Τομέας και τότε κανένας δεν ξέρει τι θα γίνει. Οπως έλεγε και η Margaret Thatcher, «το πρόβλημα με τον Σοσιαλισμό είναι ότι τελικά θα ξεμείνει από τα χρήματα των άλλων». Στην προκειμένη περίπτωση οι «άλλοι» είναι οι φορολογούμενοι.
Ξαναγυρίζουμε στους Δημόσιους Υπαλλήλους. Ενας ολόκληρος λαός εκπαιδεύτηκε και γαλουχήθηκε με ένα όνειρο. Ενα διορισμό στο Δημόσιο «για σιγουριά». Να μην ανησυχείς αν θα χάσεις την δουλειά σου. Η μονιμότητα σε εξασφαλίζει. Μπορεί να ισχύουν σχεδόν και οι δέκα παραπάνω λόγοι, αλλά κανένας δεν θέλει να αφήσει την σιγουριά του Δημοσίου. Οπως μου έλεγε κάποτε ένας Δημόσιος Υπάλληλος: «Ξέρεις τι όμορφα που νιώθεις, όταν κάθε 15 μέρες πληρώνεσαι, βρέξει χιονίσει». Οι πολιτικοί μας φυσικά αντάλλαξαν αυτή την επιθυμία των πολιτών με την ψήφο τους. Και έτσι οι Δημόσιοι Υπάλληλοι έγιναν η «ιερή αγελάδα», που κανένας δεν θέλει να πειράξει. Μπορεί να τους κόβουν τους μισθούς λόγω της κρίσης που περνά η χώρα, αλλά κανένας δεν τολμά να περιορίσει το πλήθος τους, εξορθολογίζοντας τις υπηρεσίες που μας παρέχουν.
Δυστυχώς, όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης δεν βρέθηκε κανένας πολιτικός να τολμήσει να περιορίσει το Δημόσιο. Γι’ αυτό και ακόμη είμαστε η μοναδική χώρα που δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την κρίση και τα Μνημόνια. Οταν μια επιχείρηση έχει προβλήματα, το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να περιορίσει τα έξοδα. Εδώ κάνουμε ακριβώς το αντίθετο. Προσπαθούμε να αυξήσουμε τα έσοδα με νέους φόρους και εισφορές, σκοτώνοντας έτσι τον παραγωγικό τομέα της οικονομίας μας. Στο τέλος όμως θα την πληρώσουμε όλοι μας, ακόμα και αυτοί που έχουν το «σιγουράκι» τους.