«Ρε σεις, αυτοί μας κυβερνούσαν;»

Ηπιο ανώδυνη καταγραφή του ΠΡΙΝ και του ΜΕΤΑ αποτυπώνεται στις διαφημίσεις. Παχύσαρκοι μεταμορφώνονται –ύστερα από υπεύθυνη χρήση σχετικών παρασκευασμάτων– σε μανεκέν, κάτι κουρασμένα παλικάρια δηλώνουν έτοιμα να μασήσουν σίδερα, από καραφλούς φυτρώνουν μπούκλες και πάει λέγοντας. Αντιθέτως, δείγματα της πιο τραχιάς διαδρομής από το ΠΡΙΝ στο ΜΕΤΑ δίνονται, μεταξύ άλλων, στις εικόνες μιας πόλης που δέχθηκε επιδρομή βαρβάρων ή ισοπεδώθηκε από θεομηνία, ενός ανθρώπου που έσφυζε από υγεία και ηττάται από την ασθένεια, μιας βιομηχανίας που άκμαζε και έβαλε λουκέτο. Κλασική πρακτική αποδόμησης των πολιτικών αντιπάλων –επικοινωνιακά έργο πανεύκολο, υπερκομματικό– η σύγκριση υποσχέσεων και δεσμεύσεων του ΠΡΙΝ με τις αναδιπλώσεις και τα πεπραγμένα του ΜΕΤΑ. Να και δυο φωτογραφίες, δίπλα δίπλα, που ζυγίζουν χίλιες λέξεις εκάστη. Απεικονίζεται το ίδιο πρόσωπο, βγαλμένο από την αιματηρή επικαιρότητα της γείτονος, ο Ακίν Οζτούρκ, πρώην αρχηγός της τουρκικής Αεροπορίας. ΠΡΙΝ από το πραξικόπημα στο διάστημα της ενεργού υπηρεσίας: μεγαλοπρεπής μέσα στην επίσημη στολή του με τα χρυσά άστρα, τα παράσημα, χέρια διπλωμένα πίσω στην πλάτη, γυαλιά ηλίου «ψαρωτικά», χείλη σφικτά, στο αυστηρό, με αυλάκια απ’ όπου κυλάει σιγουριά, πρόσωπο καθρεφτίζεται η αυτοπεποίθηση μιας χώρας σίγουρης για το πληθυσμιακό της υπόβαθρο και την ισχύ των όπλων της. ΜΕΤΑ το πραξικόπημα: Τα διπλωμένα χέρια πίσω στην πλάτη είναι η μόνη ομοιότητα. Ο στρατηγός, αρχικώς φερόμενος ως ιθύνων νους, γυμνός από την αδιάτρητη εξάρτυσή του, γερασμένος εν μια νυκτί, σώμα συρρικνωμένο σε ένα φανταρίστικο κοντομάνικο μπλουζάκι με ρίγες, πλάτες στενεμένες, μάτια απροστάτευτα, βλέμμα άδειο από μέλλον. Οι ολίγον παλαιότεροι ανακαλούν την εικόνα «δικών» μας πραξικοπηματιών, συνωθούμενων στο εδώλιο των πρωταιτίων ένα χρόνο ΜΕΤΑ την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας και την εκ του ασφαλούς σχεδόν πάνδημη εξωτερίκευση του καταπνιγμένου αυτονόητου: «Ρε σεις, αυτά τα ανθρωπάκια μας κυβερνούσαν επτά χρόνια;». Καταλληλότεροι να απαντήσουν ήσαν οι τότε διωχθέντες, εξορισθέντες, βασανισθέντες, ΠΡΙΝ, όσοι καρατομήθηκαν από δημόσια αξιώματα, μη κρύβοντας σε ψιθύρους το θάρρος τους.

Ουκ ολίγοι από αυτούς, μη ζητώντας κατόπιν τόκους από το δημόσιο ταμείο, σιώπησαν έκθαμβοι ΜΕΤΑ, μπροστά στο παλλαϊκό big bang ανακουφισμένων δημοκρατών που απογράφονταν, μες στην τρελή χαρά, ως αναστάντες εκ του πολιτικού τάφου. Τις ίδιες ώρες η Κύπρος τεμαχιζόταν κι αιμορραγούσε πληρώνοντας την παραφροσύνη των χουνταίων της Αθήνας που –μην παρακάμπτουμε τη διαλεκτική τροπή των πραγμάτων– άνοιγαν ακουσίως πρώτοι τον λάκκο τους, άρα και την οδό προς αποκατάσταση της ομαλότητας· ασφαλώς και ήταν θέμα χρόνου να τραπούν σε άτακτη φυγή υπό την πίεση του λαϊκού ξεσηκωμού. Πολύ ΜΕΤΑ, η ιστορία ξαναγράφτηκε και η μνήμη γενναίων συλήθηκε, καθώς «η Χούντα δεν τελείωσε το ’73» και η αντίσταση ξανάρχιζε...