Τα ξύλινα καράβια του Γιώργου Σπαρτιώτη, φτιαγμένα με ιδιαίτερη τέχνη και αγάπη
Ο υποναύαρχος του Λιμενικού Σώματος Γιώργος Σπαρτιώτης αγάπησε κυρίως δύο πράγματα: τη θάλασσα και την εικαστική τέχνη. Από μικρός, στην Πρέβεζα όπου γεννήθηκε, και αργότερα στο Αγρίνιο, όπου μεγάλωσε, ζωγράφιζε με πάθος, κυρίως τοπία. Δεν περιορίστηκε όμως μονάχα στη ζωγραφική αλλά προχώρησε παραπέρα φιλοτεχνώντας και μικρά ξύλινα γλυπτά, μικρά ομοιώματα πολεμικών αεροπλάνων.
Η αγάπη του στη θάλασσα, όμως, έγινε επάγγελμα ζωής. Σταδιοδρόμησε στο Λιμενικό Σώμα, όντας απόφοιτος της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων, μερικά χρόνια άφησε πίσω του την εξάσκηση στη ζωγραφική αλλά και τη γλυπτική αλλά στην αποστρατεία του βρήκε τον χρόνο να ασχοληθεί με την παλιά, μεγάλη του αγάπη.
Καρπός αυτής της αγάπης, υπέροχα ομοιώματα καραβιών και πλεούμενων, τα περίφημα «θαλάσσια ξύλα» του Ανδρέα Κάλβου: αλίκτυπα ξύλα, κτυπημένα από τη θάλασσα, πλασμένα από το κύμα, την αρμύρα, το αλάτι και το ιώδιο, τον ήλιο και τον αέρα. Συλλέγονται στις ακτές, παρατηρούνται, συνδυάζονται, μελετώνται με στόχο την ενδεχόμενη μετατροπή τους σε ένα σχήμα αρμονικό, καραβίσιο.
Η ιδιαίτερη αυτή τέχνη απαιτεί τον συνδυασμό της ζωγραφικής με τη γλυπτική. Απαιτεί φαντασία, γνώση και ευαισθησία, καθώς ο καλλιτέχνης προχωρεί στην κοπή, στη λάξευση, στο πελέκημα, στη σμίλευση με στόχο τις ακριβείς διαστάσεις και το επιθυμητό σχήμα για κάθε ξύλο, οπότε και αλληλοσυναρμολογούνται και συνενώνονται ανάλογα με την εκάστοτε περίπτωση. Το αποτέλεσμα είναι μοναδικό και κάθε «πλεούμενο» δεν μοιάζει με κανένα άλλο – όπως, ας πούμε, και τα πραγματικά, παραδοσιακά ελληνικά καΐκια δεν είναι ποτέ το ένα ίδιο με το άλλο.
Επιπλέον καρπός της δημιουργικής αυτής πορείας είναι ένα εξαιρετικά καλαίσθητο λεύκωμα, τα «Καράβια από αλίκτυπα ξύλα», που μόλις κυκλοφόρησε, με την ευγενική χορηγία του Ιδρύματος «Μαρία Τσάκος» - Διεθνούς Κέντρου Ναυτικής Ερευνας και Παράδοσης, με πολύ ωραίες φωτογραφίες. Εκεί, ο Γιώργος Σπαρτιώτης γράφει χαρακτηριστικά πως «μαζί με τα πλεούμενα και ανάλογα με τις προκλήσεις των άψυχων, όμως όχι σπανίως, ομιλητικών, ξύλων, αναδεικνύονται και προκύπτουν και μορφές από την πανίδα της φύσης, όπως πουλιά ή άλλα ζώα, ή ακόμη και μια παραθαλάσσια ακτή, ή ένας φάρος, ή τέλος μια ελεύθερη συμ- βολική ή αφηρημένη έκφραση. [...] Καθένα από τα ξύλα αυτά, σκέλεθρο χιλιοχτυπημένο από τα αμέτρητα κύματα και τους βράχους, είχε τόσα να ειπεί για τη μεγάλη οδύσσειά του».
Οπως αναφέρει ο «θαλασσόληπτος τεχνουργός», συχνά σκεφτόταν την ποίηση του Γιώργου Σεφέρη, και ειδικά το χωρίο από τις «Μέρες Ε΄»: «Το ακρογιάλι γεμάτο πελαγίσια ξαφρίσματα/ (ποτέ μου δεν είδα τόσα πολλά): ρίζες από καλάμια,/ παράξενα γλυμμένα/ Ξύλα, φελλοί, ένας παράδεισος παιγνίδια για μένα./ Εβαλα στο δισάκι μου/ αρκετά από αυτά τα σιωπηρά αντικείμενα».