Τα συνέδρια της συγκίνησης και του θυμού

τα πρόσωπα και μετά οι αρχές· αυτό ίσως χαρακτηρίζει τα συνέδρια των Ρεπουμπλικανών και των Δημοκρατικών. Από το «πάλλευκο» και επιθετικό –έως υστερικά κυνικό, θα έλεγε κανείς– συνέδριο των Ρεπουμπλικανών στο Κλίβελαντ, στο πολύχρωμο και συγκινησιακά φορτισμένο συνέδριο των Δημοκρατικών στη Φιλαδέλφεια. Από τον φόβο και τον θυμό του Τραμπ προς οτιδήποτε ξένο γι’ αυτόν, στον φόβο και τον θυμό για τον ίδιο τον Τραμπ.

Τα δύο κόμματα είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι. Και τα πρόσωπα που ηγούνται κάνουν τη διαφορά για τους ίδιους τους Αμερικανούς. Πού κρύβεται, όμως, η πολιτική;

Οταν ο Μπέρνι Σάντερς ανέβηκε στο πόντιουμ του συνεδρίου και ανακοίνωσε ότι στηρίζει τη Χίλαρι Κλίντον για υποψήφια πρόεδρο των ΗΠΑ εκ μέρους των Δημοκρατικών, οι οπαδοί του ξέσπασαν σε κλάματα. Φωτογραφίες και βίντεο έκαναν τον γύρο του κόσμου δείχνοντας τα δακρυσμένα πρόσωπα των υποστηρικτών του γερουσιαστή του Βερμόντ. Οταν στο βήμα του συνεδρίου των Δημοκρατικών ανέβαιναν συγγενείς θυμάτων και επιζήσαντες παντός είδους επιθέσεων, ήρωες πολέμων, εκπρόσωποι μειονοτήτων και, βέβαια, σταρ των ΗΠΑ, οι σύνεδροι της Φιλαδέλφειας δάκρυζαν και μια ανατριχίλα διαπερνούσε το μυαλό και το σώμα τους.

Στα δύο συνέδρια, υπήρχε η αίσθηση του reality show· κι όπως όλες οι αντίστοιχες τηλεοπτικές εκπομπές, τα βέλη στοχεύουν στην καρδιά του αποδέκτη των μηνυμάτων. Πρόσωπα-σύμβολα που φέρουν αρχές, με αυτήν της γενναιότητας να κρατάει τα σκήπτρα. Οι Αμερικανοί πολίτες είναι πάντοτε θετικά διακείμενοι προς τους παντοειδείς ήρωες, προς όλους όσοι συνοψίζουν το αμερικανικό όνειρο.

Τα δάκρυα, ασφαλώς, ήταν αποτέλεσμα του ψυχολογικού μασάζ που επιχείρησαν οι ομιλητές του συνεδρίου των Δημοκρατικών. Σαν μία τετραήμερη τηλεοπτική σειρά, όπου οι πρωταγωνιστές της, αφενός, τόνισαν τις αρχές και τις αξίες του έθνους (κλείνοντας το μάτι στα δεξιά τμήματα της κοινωνίας) και, αφετέρου, έδειξαν ότι φοβούνται τον Τραμπ, παρουσιάζοντάς τον, ούτε λίγο ούτε πολύ, ως σατανά – και, εδώ που τα λέμε, δεν είχαν άδικο. Ο πανηγυρικός λόγος, άλλωστε, που εκφώνησε η Χίλαρι Κλίντον ήταν, κυρίως, αφιερωμένος στον ανθυποψήφιό της και στα δεινά που είναι έτοιμος να φέρει στις ΗΠΑ.

Το συνέδριο των Δημοκρατικών, που έληξε χθες, ήταν χωρισμένο σε ανάλογες θεματικές: μεσαία τάξη (η τάξη που κρίνει τις εκλογές, όχι μόνον στις ΗΠΑ αλλά και διεθνώς), εθνική άμυνα (ομιλητές αποκάλεσαν πολλάκις την Κλίντον υποψήφια στρατάρχη), οπλοκατοχή («Να ανακαταλάβουμε την Ουάσιγκτον από το λόμπι των όπλων»), LGBTQ+, Black Lives Matter, κλιματική αλλαγή, οικονομία και, βεβαίως, γυναίκες· ο «γυάλινος τοίχος», άλλωστε, με τα πρόσωπα των ανδρών οι οποίοι διετέλεσαν πρόεδροι που έσπασε, εμφάνισε τη Χίλαρι Κλίντον, σε μια προσπάθεια να παρουσιαστεί η υποψήφια πρόεδρος ως το απολύτως διαφορετικό.

Είναι γνωστή, βέβαια, η προσήλωση των Αμερικανών στην ηθική και, κατά κανόνα, στην ηθικολογία. Αυτός είναι ένας λόγος που αναζητούν συνεχώς πρόσωπα που μεταφέρουν αυτές τις αρχές στην πραγματικότητά τους.

Εξάλλου, το μεγαλείο που αναζητεί ο Αμερικανός πολίτης στις αξίες του έθνους του είναι ευθέως εξαρτώμενο από τα πρόσωπα που τις ενσαρκώνουν. Η αναζήτηση των ηρώων είναι στην ατζέντα των πολιτών σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς τους.

Μένει να φανεί εάν οι αρχές και οι αξίες θα καταφέρουν να ενώσουν τους Δημοκρατικούς, ώστε να κερδίσουν τις εκλογές του ερχόμενου Νοεμβρίου. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο –δικαίως λαοφιλής– πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα δήλωσε ότι η Κλίντον είναι η κληρονόμος της πολιτικής του, παρότι έτσι θόλωσε την προσπάθεια της υποψήφιας προέδρου για το καινούργιο. Ο Τραμπ, από μεριάς του, θα κάνει τα πάντα για να μεταθέσει την ατζέντα από τη συγκίνηση στον θυμό και τον φόβο. Αυτό ξέρει να κάνει κι αυτό θα κάνει.

Οι διαφορετικοί κόσμοι Ρεπουμπλικανών και Δημοκρατικών ξεδιπλώνονται στο πόντιουμ.