Οι βάσεις της γιγάντωσης

Ηκουλτούρα της εποχής δεν άφηνε χώρο στην ανάπτυξη του αθλητισμού στη Γαλλία, όπου η ενασχόληση με τα σπορ εθεωρείτο τροχοπέδη στην πρόοδο. Ως εκ τούτου, ο Πιέρ ντε Κουμπερτέν αναζήτησε ισχυρούς συμμάχους σε άλλες χώρες, όπως η Αγγλία, οι ΗΠΑ και η Γερμανία, όπου ο αθλητισμός είχε αναπτύξει έντονη δυναμική. Πρόσθετο εμπόδιο ήταν οι μεγάλες αποστάσεις που δεν καλύπτονταν εύκολα με τα μέσα της εποχής, όπως και η οικονομική στενότητα: οι αθλητές ήταν υποχρεωμένοι να καλύψουν με δικούς τους πόρους το κόστος της προετοιμασίας και της συμμετοχής τους.

Η απόφαση για την αναβίωση των Αγώνων ελήφθη το 1894 και η Ελλάδα, παρά τη μεγάλη οικονομική στενότητά της, αποδείχθηκε πρόθυμη και ικανή να στηρίξει το εγχείρημα. Οι Αγώνες είχαν επιτυχία και παγκόσμια απήχηση, βοηθώντας να γίνει πιο εύκολα το επόμενο βήμα για την καθιέρωσή τους. Παρά την επιτυχία της πρώτης διοργάνωσης, ο Γάλλος βαρώνος δεν κατάφερε να ελέγξει απόλυτα το παιχνίδι. Από την επόμενη κιόλας χρονιά είχε να αντιμετωπίσει την πολεμική διάφορων ομοσπονδιών που ήθελαν μεγαλύτερη ανεξαρτησία και κανόνες που θα έκαναν τους Αγώνες πιο εμπορικούς και περισσότερο ελ- κυστικούς στην πλατιά μάζα.

Η απάντηση του Πιέρ ντε Κουμπερτέν στη γρήγορη πίεση να μην είναι αυστηρός ο ερασιτεχνικός χαρακτήρας των Αγώνων, ήταν η θεμελίωση της ιδεολογίας του Ολυμπισμού. Προσπάθησε να περάσει την αντίληψη ότι σημασία δεν είχε η νίκη αλλά η συμμετοχή, ότι οι αγώνες όφειλαν να αποκτήσουν έναν πιο διεθνή χαρακτήρα, χωρίς τον εναγκαλισμό των κρατών και την επήρεια του σοβινισμού. Αν και δεν κέρδισε απόλυτα αυτή την ιδεολογική μάχη, κατάφερε να περάσει ένα διαχρονικό μήνυμα και να βάλει τις βάσεις για τη γιγάντωση του θεσμού τα επόμενα χρόνια.