«Μετάλλια δίχως αξίες δεν αξίζουν τίποτα»
Τα... ημίμετρα δεν ταιριάζουν σε έναν πρωταθλητή και o Λευτέρης Πετρούνιας ποτέ δεν συμβιβάστηκε με αυτά. Ακόμα και όταν ήταν τεσσάρων ετών ήθελε να σκαρφαλώνει στο υψηλότερο σημείο του σπιτιού του, στα κουρτινόξυλα.
«Στο Ρίο θα αγωνιστώ για το χρυσό μετάλλιο», μας είχε πει ο 26χρονος «χρυσός» ολυμπιονίκης με την ίδια απλότητα που πριν από λίγα χρόνια μας έλεγε ότι θα φτιάξει ένα πρόγραμμα, τόσο καλό, που δεν θα τολμούσε κανένας κριτής να τον αδικήσει. Και ο ίδιος γνώρισε πολύ καλά τη λέξη αδικία στον χώρο της γυμναστικής. Δεν κράτησε ποτέ κακία και η ζωή τον αντάμειψε. Ακόμα και τώρα που ολοκλήρωσε το πρώτο μέρος από τα αθλητικά του όνειρα, από την κορυφή του Ολύμπου τοποθετεί τις αξίες που πήρε από την οικογένειά του πάνω και από το ολυμπιακό μετάλλιο.
«Στη ζωή πρωταρχικό ρόλο παίζουν οι αξίες. Αυτές βρίσκονται πάνω από όλα τα μετάλλια. Οσα μετάλλια και εάν κατακτήσεις, εάν δεν υπάρχει ήθος δεν αξίζουν τίποτα. Γι’ αυτό που θα είμαι περισσότερο από όλα υπερήφανος είναι οι αρχές που πήρα από το σπίτι μου. Οι αρχές που δίνει μία ελληνική οικογένεια», δήλωσε στην «Κ» ο «χρυσός» Ολυμπιονίκης των κρίκων, λίγες ώρες μετά την απονομή του χρυσού μεταλλίου.
Γεννήθηκε το 1990 στη Νέα Σμύρνη. Πρώτα έμαθε να σκαρφαλώνει και ύστερα να... περπατάει. Πάντα ήθελε να ανεβαίνει στο ψηλότερο σημείο, όπου κι αν βρισκόταν. Η υπερκινητικότητά του ανάγκασε τον πατέρα του, τον Παναγιώτη, να τον γράψει στην ενόργανη του Πανιώνιου για να εκτονωθεί η ενέργειά του. Ηταν δεν ήταν πέντε ετών.
«Τον θυμάμαι σαν χθες. Ζύγιζε 17 κιλά και ήταν μια μικρογραφία της εικόνας που βλέπετε σήμερα. Μόλις πέντε ετών, αλλά είχε τόσο δυνατούς ώμους που δεν μπορούσε να σηκώσει τα χέρια. Γεννημένος για αθλητής της ενόργανης. Κάθε μέρα κάναμε μία ώρα ασκήσεις ευλυγισίας. Σε ηλικία εννέα ετών μπορούσε να κάνει την άσκηση “σταυρός” στους κρίκους. Ελάχιστα παιδιά στον κόσμο καταφέρνουν κάτι τέτοιο», αποκάλυψε στην «Κ» ο πρώτος προπονητής του αθλητή, ο Πολ Τριανταφύλλου.
Το ταλέντο του μικροκαμωμένου πιτσιρικά έγινε γρήγορα γνωστό στον χώρο της γυμναστικής και τον κάλεσαν στην Εθνική. «Εκεί τον πίεσαν πολύ με αποτέλεσμα να πονέσουν οι αγκώνες του. Ισως και κάποιος να το έκανε σκόπιμα», μας αποκάλυψε ο προπονητής της Ειρήνης Περιστερίου.
Εκείνη την εποχή παραλίγο να τελειώσει μια μεγάλη καριέρα, πριν αρχίσει. Οι πόνοι στους αγκώνες ήταν μικροί σε σχέση με τον πόνο που προκάλεσαν στα αυτιά του πιτσιρικά τα λόγια ενός προπονητή: «Δεν είναι και τίποτα σπουδαίο ως αθλητής. Δεν θα τα καταφέρει». Ισως εκείνα τα λόγια να ειπώθηκαν επίτηδες δυνατά για να τα ακούσει ο μικρός. Στα 14, μάζεψε την αθλητική τσάντα, κρέμασε τα κορμάκια της γυμναστικής, αλλά ο αθλητισμός κυλούσε στις φλέβες του.
Το παρκούρ
Επόμενη διέξοδος; Το παρκούρ. Με εφόδιο το καλογυμνασμένο κορμί από την ενόργανη, ο Λευτέρης έγινε γρήγορα «φίρμα» στην «τέχνη της κίνησης». Δεν του άρεσαν τα εμπόδια και το σπορ δεν... αναγνωρίζει τα εμπόδια. Το νέο άθλημα του μικρού δεν άρεσε στον πατέρα του. Σε συνεννόηση με τον γ.γ. της ΕΓΟ, Θανάση Σταθόπουλο, έπεισαν τον Λευτέρη να γυρίσει στην ενόργανη. Νέος σταθμός η Ειρήνη Περιστερίου, όπου ήταν προπονητής ο Πολ Τριανταφύλλου. «Κόντευε τα 18. Από σωματικής πλευράς ήταν σαν να μην είχε σταματήσει. Το ταλέντο του ήταν τόσο μεγάλο που δεν γινόταν να χαθεί. Μέσα σε πέντε μήνες τον κάλεσαν και πάλι στην Εθνική. Τον ανέλαβε ο Καλίν
Δεν πάει άλλο. Θα φτιάξουμε ένα πρόγραμμα τόσο υψηλής βαθμολογικής αξίας, που δεν θα μπορεί κανένας να με αδικήσει.
Ζάρο και όταν ο Ρουμάνος έφυγε, άρχισε να κάνει προπονήσεις με τον Δημήτρη», μας είπε ο προπονητής και όταν τον ζητήσαμε να σκιαγραφήσει τον παλιό αθλητή του, απάντησε: «Σοβαρό παιδί. Δεν κρατάει κακίες. Εχει πείσμα και από μικρός έμαθε να πολεμάει γι’ αυτό που θέλει».
Τα επόμενα εμπόδια άκουγαν στο όνομα «κριτές». Ο Λευτέρης Πετρούνιας παρουσίαζε άψογα προγράμματα, κατακτούσε χρυσά μετάλλια σε παγκόσμια κύπελλα και όταν ερχόταν η ώρα των μεγάλων διοργανώσεων έμενε εκτός βάθρου. «Δεν πάει άλλο. Θα φτιάξουμε με τον Δημήτρη (σ.σ. ο προπονητής του Δ. Ράφτης) ένα πρόγραμμα που θα είναι τόσο υψηλής βαθμολογικής αξίας, που δεν θα μπορεί κανένας κριτής να με αδικήσει», μας είπε. Το είπε και το έκανε.
Το 2015 μία άσκηση στους κρίκους πήρε το όνομά του. Ηταν η αρχή. Μετά ο αθλητής απέκτησε το... άγγιγμα του Μίδα. Κάθε φορά που αγωνιζόταν, η πρώτη θέση του βάθρου είχε το όνομά του. Και φτάσαμε στο Ρίο όπου πρόσθεσε στη συλλογή του το πιο «λαμπρό» μετάλλιο. Θα συνεχίσει για το 2020; «Αν θα συνεχίσω; Αυτή είναι μόνο η αρχή», μας λέει γελώντας.