Σενάρια καταστροφής με πρόωρες εκλογές

Τι και ποίους εξυπηρετεί η εκλογολογία που ξέσπασε μέσα στον καυτό Αύγουστο; Διότι η κατηγορηματική διάψευση του κ. Τσίπρα έχει τη «βαρύτητα» που έχουν όλες οι δεσμεύσεις του, αν ο ίδιος κρίνει πως μια πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, που μόνον ο ίδιος μπορεί να προκαλέσει, ευνοεί τα βραχυπρόθεσμα σχέδιά του. Αλλωστε αυτό τού αποδίδεται από τους «εκλογομάγειρες», με σαφέστερο τον κ. Λεβέντη. Αυτός «προβλέπει» πρόωρες εκλογές, προκειμένου να μεσολαβήσει μια κυβερνητική παρένθεση της Ν.Δ. και να επακολουθήσουν νέες (!) εκλογές περί την προσεχή άνοιξη, που θα διεξαχθούν με την απλή αναλογική, για την επάνοδο του κ. Τσίπρα στην εξουσία (πιθανώς με συμπράττοντα τον κ. Λεβέντη). Το «σενάριο», με κίνητρο τον νέο εκλογικό νόμο, δεν είναι απίθανο, όσο και αν διαπνέεται από απύθμενη πολιτική φαυλότητα και υποκρύπτει ολέθριους κινδύνους. Ομως το δεύτερο αυτό δεν θα αποτελέσει φράγμα στα τυχόν σχέδια του κ. Τσίπρα, όπως δεν συνιστά και αποτρεπτική διαπίστωση του κ. Λεβέντη, ο οποίος το «προβλέπει» ασχολίαστα.

Με αυτά τα δεδομένα οι επιπτώσεις εφαρμογής ενός τέτοιου «σεναρίου» πρέπει να προβληματίσουν κατά πρώτο λόγο τη Ν.Δ. και συνακόλουθα τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, τα οποία, πιθανώς, προτάσσουν το συμφέρον της χώρας. Οι δημοσκοπήσεις που καταγράφουν σημαντικό και αυξανόμενο προβάδισμα της Ν.Δ. θα ήταν λάθος να εκληφθούν από τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη ως κίνητρο επίσπευσης των εκλογών. Αλλωστε η «φιλοσοφία» του φαυλεπίφαυλου σεναρίου βασίζεται ακριβώς στις σχεδόν ανυπέρβλητες δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει η κυβέρνηση το προσεχές δίμηνο και στον «πειρασμό» να τις αποφύγει μετακυλίοντάς τες σε μιαν άλλη και βραχύχρονη κυβέρνηση, η οποία «θα καταρρεύσει» μέχρι –το πολύ– την προσεχή άνοιξη, υπό το βάρος τους. Φυσικά η Ν.Δ., όπως και κάθε κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχει στόχο την εξουσία, ιδίως όταν θεωρεί και καταγγέλλει πως η ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική είναι καταστρεπτική για τον τόπο. Ομως η αρνητική πολιτική μιας κυβέρνησης προκύπτει και κολάζεται από τα πεπραγμένα της και όχι από δήθεν «ανεκπλήρωτες προθέσεις» της.

Αν μη τι άλλο, ο κ. Μητσοτάκης οφείλει να διδαχθεί από την αρχηγική και πρωθυπουργική διαδρομή του κ. Αντώνη Σαμαρά. Ο τέως αρχηγός της Ν.Δ. κέρδισε τις εκλογές περίπου ως αντιμνημονιακός, για να προσχωρήσει από την πρωθυπουργία (όπως και ο κ. Τσίπρας) στο αναπόφευκτο άγος των μνημονίων. Το παράδειγμα αυτό, με μιμητή του τον σημερινό πρωθυπουργό, καταδεικνύει ότι η κατάκτηση της εξουσίας είναι (υπό τις σημερινές συνθήκες) κατά πολύ ευκολότερη έναντι της διαχείρισής της. Με άλλους λόγους ένας «επιτυχημένος» για το κόμμα του αρχηγός, ως πρωθυπουργός εύκολα αποδεικνύεται αποτυχημένος ή και επιζήμιος για τη χώρα. Η εξουσία μπορούσε να είναι κατά το παρελθόν αυτοσκοπός για ένα κόμμα. Με δυσμενείς έστω αλλά όχι με αμετάκλητες επιπτώσεις. Σήμερα και υπό συνθήκες δεινής κρίσης η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική. Ουδείς πολιτικός έχει το δικαίωμα να πολιτεύεται κομματικά όχι μόνον παραμερίζοντας αλλά συχνά και υπονομεύοντας το εθνικό συμφέρον. Υπό τις σημερινές συνθήκες η ιστορία δεν θα δικαιώσει κάποιον πολιτικό με βάση τις εκλογικές του νίκες. Αλλά με μοναδικό κριτήριο την προσφορά του για την άρση των δεινών του ελληνικού λαού.

Ποίοι θα προτάξουν το κομματικό συμφέρον;