Στον Πύργο του Δημοσίου
Ολοι μας έχουμε βρεθεί ανυπεράσπιστοι στα γκισέ μιας δημόσιας υπηρεσίας, εκεί δηλαδή όπου τελειώνει η λογική και αρχίζει το κράτος. Ολοι μας έχουμε δει το ενοχλημένο ύφος των υπαλλήλων, που η μοίρα και κάποιος μπάρμπας στην Κορώνη τούς έταξε να τρέχουν –πουρνό πουρνό– στα γκρίζα κτίρια της εφορίας για να πάρουν τα λεφτά μας.
Εχουμε ακούσει για τα αυτονόητα «αυτό δεν γίνεται κύριε/κυρία». Γιατί δεν γίνεται; Κανείς δεν νιώθει την ανάγκη να εξηγήσει. Κάποια εγκύκλιος, κάποιος κανονισμός (τρέχα γύρευε, τώρα, ποια εγκύκλιος, ποιος κανονισμός...) απαγορεύει την ελάχιστη και χωρίς κόστος για το Δημόσιο διευκόλυνση των πολιτών. Και κανείς δεν τολμά να ρωτήσει, διότι είναι σίγουρο ότι θα ταλαιπωρηθεί ακόμη περισσότερο.
Χειρότερα: κάποια εγκύκλιος, κάποιος κανονισμός –τρέχα γύρευε, τώρα...– επιβάλλει την ταλαιπωρία των πολιτών. «Για να παραδώσεις πινακί- δες», είχε γράψει παλιότερα με γλαφυρό τρόπο ο μηχανικός κ. Αγης Βερούτης, «πρέπει να γράψεις τα στοιχεία σου δύο φορές χειρόγραφα σε δύο ίδια χαρτιά και να υπογράψεις. Τα στοιχεία αυτά ήδη υπάρχουν μέσα στο σύστημα της εφορίας. Επιπλέον, πρέπει να συμπληρώσεις μια υπεύθυνη δήλωση που λέει ότι όντως θες να κάνεις αυτό που θες να κάνεις. Μη τυχόν και είσαι κανένας μ... και τελικά δεν θες. Λέω τώρα... Μετά θα περιμένεις σε μια ουρά που λέει πρέπει να έχεις χαρτάκι για τη σειρά σου, αλλά δεν έχει χαρτάκια, τελείωσαν. Αυτό γίνεται ώστε να στέκεσαι όρθιος δύο ώρες για να εξυπηρετηθούν οι 12 που βρίσκονται μπροστά σου...».
Μην ξεχνάμε ότι όλοι μας γινόμαστε κλητήρες ενδοϋπηρεσιακής αλληλογραφίας: θα πάρετε αυτό το χαρτί, θα το πάτε στο γραφείο τάδε, από εκεί στον προϊστάμενο δείνα, μετά στο πρωτόκολλο χ, από εκεί για σφραγίδα στον υπάλληλο ψ και στο τέλος θα το ξαναφέρετε εδώ για μια ακόμη υπογραφή. Αντε να ρωτήσεις τώρα, «και γιατί δεν το κάνετε αυτό ηλεκτρονικά, για να μην τρέχουν οι υπερήλικες να μεταφέρουν τα χαρτιά από όροφο σε όροφο;». Στον «Πύργο» του Κάφκα δεν χωρά η λογική και φυσικά δεν υπάρχουν εξηγήσεις. Το μόνο που κυριαρχεί στο μυαλό όποιου χαθεί στους δαιδαλώδεις διαδρόμους, με τα περίεργα γραφεία και τα ακόμη πιο περίεργα αρκτικόλεξα, είναι η αγωνία να προλάβει, μην τυχόν και κλείσουν τα γκισέ και αναγκαστεί να πάει και την επόμενη μέρα.
Είναι εκπληκτική η μαζοχιστική σχέση των Ελλήνων με το κράτος: όσο πε- ρισσότερο τους ταλαιπωρεί, τόσο περισσότερο θέλουν. Αλλά εκτός από τους μαζοχιστές πολίτες υπάρχει και η απέναντι πλευρά του γκισέ. Δεν είναι κακών προθέσεων οι υπάλληλοι. Καταλήγουν όμως σαδιστές, διότι είναι τόσο πολλές οι εγκύκλιοι, οι διαταγές, τα χαρτιά και οι κανονισμοί, που άντε να βρει κάποιος άκρη. Αφήστε δε το γεγονός ότι ουδέποτε οι ίδιοι κατανοούν τι εντέλλονται να κάνουν. Κάποιοι θα μάς συμπονέσουν: «Εχετε δίκιο, αλλά εμείς αυτές τις εγκυκλίους έχουμε, αυτές τις εντολές εκτελούμε». Το σύστημα είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να ταλαιπωρούνται όλοι. Και οι βασανιστές και οι βασανιζόμενοι.
Το χειρότερο όλων είναι ότι η νυν κυβέρνηση όχι μόνο δεν βελτιώνει αυτό το κράτος, αλλά το μεγεθύνει. Θέλει να το φορέσει και στον ιδιωτικό τομέα αρχίζοντας από τα ιδιωτικά σχολεία. Ετσι ώστε να μην υπάρχει πολίτης που δεν θα ταλαιπωρηθεί κάπου. Ισότητα, το λένε...