Οι dropouts που μας κυβερνούν
Με φόντο τον πρόσφατο θάνατο του τελευταίου επιζώντος της κινηματογραφικής Αίγινας, του Ανδρέα Μπάρκουλη, θα τολμήσω μια προσέγγιση στο θέμα της ναυτικής τραγωδίας που έχει προκαλέσει τόσο μεγάλη συζήτηση. Ως προς την ουσία της, πέραν των πέντε νεκρών, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι αυτή πρέπει να βρίσκεται κάπου χαμένη ανάμεσα στην αθλία κατάσταση της υγείας του δράστη και στο γεγονός ότι παρ’ όλα αυτά διέθετε δίπλωμα ταχυπλόου. Αυτά. Τα άλλα προσωπικώς τα αφήνω στους δικαστές και –εννοείται– στους δημοσιογράφους, οι οποίοι συνήθως είναι οι σοφότεροι όλων μας. Η πολιτική διάσταση του δυστυχήματος είναι, όμως, ανεξάρτητο θέμα. Αυτή είναι ανοικτή στην κριτική των πάντων, όσο δεν εξηγείται η περίεργη χαλαρότητα των αρμοδίων αρχών κατά τις πρώτες ώρες μετά το συμβάν. Μπορεί να οφείλεται στην καλοκαιρινή αβελτηρία του κρατικού μηχανισμού, αν και αυτή δεν παρατηρείται ποτέ από το Λιμενικό στη διάρκεια της τουριστικής περιόδου. Ομως και αυτό αν δεν είναι, η πολιτική διάσταση υφίσταται από την ώρα που βγήκε ο ίδιος ο υπουργός Ναυτιλίας Θ. Δρίτσας και παρενέβη ως δεν όφειλε. Η παρέμβασή του ήταν τόσο ασύμβατη με τα γεγονότα, που εν τω μεταξύ γίνονταν γνωστά, ήταν τόσο κενή με φόντο τους πέντε νεκρούς, ήταν τόσο περιττή εντέλει, ώστε ο καθένας δικαιούται να τρέφει τις υποψίες του για τους λόγους που την προκάλεσαν. Σκοπός μου είναι να σας απαλλάξω από περιττούς προβληματισμούς, θέτοντας στην κρίση σας την εκδοχή που θεωρώ πιθανότερη. Βρίσκεται, πολύ απλά, στην ίδια τη μορφή του Θ. Δρίτσα. Θυμηθείτε το σβησμένο βλέμμα, τα μονίμως κόκκινα μάτια, τη φωνή που πάντα τρέμει και από μια ώρα και ύστερα μασάει τις λέξεις. Θυμηθείτε ότι αυτός ο άνθρωπος είναι παντρεμένος με την κυρία Τασία! Αν δεν καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό, να το κάνω λιανά: έχει την κυρία Τασία στο ίδιο σπίτι. Κάθε μέρα. Λοιπόν, ούτως ή άλλως δεν τον λες πρώτης τάξεως μυαλό· βάλε και τον παράγοντα κυρία Τασία, γιατί να περιμένουμε σπουδαία πράγματα από τον Θ. Δρίτσα; Ο πιθανότερος, αλλά και ο σοβαρότερος, λόγος για την παρέμβαση Δρίτσα είναι η κοινή, η συνήθης, η αγαπημένη ανθρώπινη βλακεία. Οπωσδήποτε όμως έπαιξε ρόλο και ο φόβος ενός ανασχηματισμού – πολύ πιθανού, μάλιστα, αφού αυτό είναι το ευκολότερο μέσον στη διάθεση του πρωθυπουργού για το αναγκαίο φρεσκάρισμα με την έναρξη της νέας σεζόν. Ο Θ. Δρίτσας, εκτός από άσχετος και κουρασμένος, είναι και επικίνδυνος για τον ίδιο τον Τσίπρα. Θυμηθείτε μόνο πώς πήγε να τινάξει στον αέρα τη συμφωνία με την Cosco, την παραμονή της επίσημης επίσκεψης του πρωθυπουργού στην Κίνα – για εκδρομή, όπως όλοι θυμόμασταν· παρ’ όλα αυτά, επίσημη. Και μάλλον αυτό κάνει τα πράγματα χειρότερα για τον Θ. Δρίτσα στην κρίση του πρωθυπουργού. Διότι, σκεφθείτε τι από τα δύο είναι χειρότερο για τον Τσίπρα: να του χαλάσεις αυτό που φαντάζεται ως δουλειά του ή να του χαλάσεις τις διακοπές; Προφανώς, το δεύτερο – ειδάλλως, μέχρι τα σαράντα θα είχε διαλέξει ένα επάγγελμα. Αν κάποιος λοιπόν είναι πιο κοντά στην έξοδο από το υπουργικό συμβούλιο αυτός είναι ο Θ. Δρίτσας. Δεν έχει, εξάλλου, τρόπο αντίδρασης. Θα καταπιεί την οργή του, θα γίνει ακόμη πιο κακιασμένη η φυσιογνωμία του, αλλά τουλάχιστον η κυρία Τασία είναι πάντα βολεμένη στο προεδρείο της Βουλής, οπότε θα γρυλλίσει, θα κλαψουρίσει, θα σωπάσει. Ιδού λοιπόν γιατί παρενέβη ο Δρίτσας: για να δείξει ότι είναι υπουργάρα και να σώσει τη θέση του. Αν με την παρέμβασή του την κλονίζει ακόμη περισσότερο, δεν πρέπει να ξενίζει. Είναι θαύμα πώς ο Θ. Δρίτσας με τα μυαλά που κουβαλάει κατάφερε να φθάσει αισίως τα ογδόντα. (Συγγνώμη για την ανακρίβεια στην ηλικία, αλλά τόσο δείχνει…) Θα μπορούσε να τραυματισθεί θανάσιμα ακόμη και με ένα σουρωτήρι που χρησιμοποιούμε για τα μακαρόνια. Και πρόκειται για θαύμα, που αποδεικνύει πόσο προστατευμένο ήταν το είδος του Ελληνα αριστερού στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης. Εντέλει αυτή η τραγωδία στα νερά της Αίγινας, καθώς και η αναπόφευκτη (μαύρη) κωμωδία που σέρνει από πίσω της εκτυλίσσονται γύρω από δύο ηλικιωμένους που βρέθηκαν τη λάθος ώρα στη λάθος θέση: ο ένας είναι χειριστής του ταχυπλόου, ο άλλος είναι ο υπουργός Ναυτιλίας... ΥΓ. Μια λεπτομέρεια όχι ιδιαίτερα γνωστή για τον Θ. Δρίτσα είναι ότι και αυτός είναι «τελειόφοιτος Νομικής», δηλαδή αιώνιος φοιτητής. Νομίζω ότι αυτή είναι η κύρια ιδιότητά του στη ζωή. Είναι επίσης ένας, κατά τη γνώμη μου, σοβαρός λόγος για τον οποίον θα πρέπει μετά τα δύο ή τρία χρόνια παράτασης των σπουδών αυτούς να τους πετάνε έξω από τα πανεπιστήμια. Στο εξωτερικό, εκεί όπου μεταναστεύουν οι καλύτεροι της νεότερης γενιάς, αυτούς τους λένε dropouts (στον πληθυντικό). Στην Ελλάδα οι dropouts μάς κυβερνούν...