Ο εφιάλτης στην Ευρώπη και η ολίσθηση της χώρας
Στις 25 Ιανουαρίου 2017 θα ορκιστεί ο/η νέος/α πρόεδρος των ΗΠΑ. Ποτέ μέχρι σήμερα δεν υπήρξε παρόμοια αμφισβήτηση του αποτελέσματος προτού ακόμη κριθεί. Δείγμα του αποπροσανατολισμού είναι ότι μόλις πριν από λίγες μέρες δέχθηκε ο υποψήφιος Τραμπ ότι ο νυν πρόεδρος είναι από γεννησιμιού του Αμερικανός.
Στην άλλη μεριά του Ατλαντικού και στην τόσο συχνά σκοτεινή Κεντρική Ευρώπη, ο ήδη πρόεδρος Βίκτορ Ορμπαν της Ουγγαρίας έχει υιοθετήσει λεξιλόγιο και συμπεριφορά οριακώς συμβιωτική προς την υπόλοιπη Ενωση, ενώ η Ελλάδα βρέθηκε στο στόχαστρο της Κεντρικής Ευρώπης, είτε όταν πρόκειται για τις ροές των μεταναστών, είτε για τις άλλες ροές των δανειακών κεφαλαίων.
Στη Γαλλία η κατάσταση περιπλέκεται συνεχώς περισσότερο, χωρίς κανείς να μπορεί να διαβεβαιώσει ότι στο τέλος της ιστορίας θα κερδίσουν οι καλοί τους κακούς. Η εθνική συσπείρωση του 2002, που προσέθεσε στον Σιράκ 20 εκατομμύρια ψήφους επί των 5 εκατομμυρίων του πρώτου γύρου, ώστε να διασφαλιστεί ο αποκλεισμός του πατέρα Ζαν Μαρί Λεπέν, δεν είναι καθόλου διασφαλισμένη στην εκλογική αναμέτρηση του Απριλίου. Η Δεξιά είναι και πάλι διχασμένη μετά την εμμονή Σαρκοζί, ενώ ο λαμπρός πολιτικός Εμανουέλ Μακρόν δύσκολα θα βρει τον δρόμο της σοσιαλιστικής Αριστεράς. Με όσα ισχύουν αυτή τη στιγμή, η Γαλλία μπορεί να μετατραπεί σε ευρωπαϊκή τραγωδία.
Θα ήταν καλύτερο για όλους, να αποφασίσει η Γερμανία τη διεξαγωγή των δικών της βουλευτικών εκλογών πριν από τις γαλλικές, πολύ κοντά στις ολλανδικές, ίσως και τις ισπανικές που καθίστανται αναπόφευκτες, μεταξύ άλλων και λόγω της φυγόκεντρης πίεσης που ασκούν Καταλανοί και Βάσκοι.
Το καθόλου αόρατο φάντασμα που πλανιέται πάνω από την Ευρώπη είναι η ακύρωση της ελπίδας για περισσότερη πολιτική Ενωση, τουλάχιστον μέχρις ότου ξεκαθαρίσει ο ορίζοντας του 2017.
Σε αυτό το περιβάλλον, ο Αλέξης Τσίπρας αισθάνεται πολύ πιο άνετα από όσο δείχνει. Γνωρίζει ότι η ανοχή, που με τόσο μεγάλο κόστος για τους πολίτες αυτής της χώρας έχει αποσπάσει από τα μεγάλα κράτη, θα συνεχιστεί για πολλούς μήνες. Αρκεί να φαίνεται ότι κάνει όσα έχει συμφωνήσει μαζί τους.
Το 2017, η κυβέρνηση της ελληνικής αριστεροδεξιάς θα εμβαθύνει τη νεομνημονιακή της πολιτική χωρίς σπουδαία εσωτερικά προβλήματα. Διαθέτει όλες τις προϋποθέσεις για να συνεχίσει τις πολιτικές μιας βραδείας αλλά αναπόφευκτης ολίσθησης της χώρας στη λάσπη της παρακμής του κράτους και της επιχειρηματικότητας.
Ο πολλαπλασιασμός πράξεων κρατικής αυθαιρεσίας, στηριγμένος στην τυφλή υποταγή των στρατευμένων βουλευτών του Σύριζα, θα επιτρέψει, επί πολλούς μήνες μέσα στο 2017, την επικάλυψη των προβλημάτων που προκαλεί η αποκτήνωση που έχει προκαλέσει η άνευ λόγου παράταση της οικονομικής κρίσης.
Δύσκολα όμως θα μπορέσει ο κ. Τσίπρας να αποκρύψει ότι οι πραγματικές συνθήκες στην οικονομία θα χειροτερεύσουν ακόμη κι αν τα νούμερα σταθεροποιηθούν. Επ’ αυτού, οι Ευρωπαίοι σπόνσορες του πρωθυπουργού ελάχιστο χρόνο και διάθεση θα έχουν να ασχοληθούν μαζί του.