Η «αχίλλειος πτέρνα» του πρωθυπουργού
Εστω και αν οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως η Ν.Δ. έχει αυξήσει το προβάδισμά της, έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, περίπου στις 10 ποσοστιαίες μονάδες, παραμένουν δύο ερωτήματα, σχετικά με τις πολιτικές μας εξελίξεις. Πρώτον, ότι η αξιωματική αντιπολίτευση εξακολουθεί να απέχει πολύ από τα ποσοστά της αυτοδυναμίας, δεύτερον, δε και συνακόλουθο, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί, ακόμη, σημαντικό ποσοστό, το οποίο του επιτρέπει να ελπίζει σε ανάκαμψη ή –έστω– ότι θα έχει σημαντικό ρόλο, μετά μια εκλογική ήττα. Ετσι, εκείνο που προέχει είναι η συνεχιζόμενη υποστήριξη του κ. Τσίπρα ή η ανοχή, προς τη σημερινή διακυβέρνηση, εκ μέρους σημαντικής μερίδας των Ελλήνων ψηφοφόρων. Οσοι δεν ψηφίσαν ποτέ τους ΣΥΡΙΖΑΑΝΕΛ, είναι πολύ δύσκολο να κατανοήσουν τους συνέλληνες, που εξακολουθούν να προσβλέπουν στο «άστρο» του κ. Τσίπρα. Και εξαιρώ τους ψηφοφόρους του αρχικού του ποσοστού, περί το 4%. Αναφέρομαι στο υπόλοιπο 14 - 15%, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, το οποίο εξακολουθεί να τον στηρίζει. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ποσοστό αυτό πιστεύει, κατά κύριο λόγο, στην «ηγετική ικανότητα» του σημερινού πρωθυπουργού, ενώ, λογικά, αντιμετωπίζει με περισσή δυσπιστία τους περισσότερους υπουργούς του. Αίφνης, ποία απήχηση μπορεί να έχει ο... εκκλησιομάχος κ. Φίλης, στους κυρίως πασοκογενείς ψηφοφόρους, που παραμένουν στον ΣΥΡΙΖΑ; Πόσο εκτιμούν, οι ίδιοι, τη στάση των «αρμοδίων» υπουργών κ. Σκουρλέτη και Σπίρτζη, που αρνήθηκαν στη Βουλή να υπερασπιστούν την επένδυση στο Ελληνικό, προτιμώντας να την ψηφίσουν, σιωπηλά και σιγοκλαίγοντας; Υπάρχουν και δεκάδες άλλες περιπτώσεις αριστερών εμμονών και αγκυλώσεων, στη συμπεριφορά πολλών υπουργών, οι οποίες μόνον δυσπιστία ή και αποστροφή προκαλούν στην κατηγορία αυτήν των νεοψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Αν οι ψηφοφόροι αυτοί εξακολουθούν να «πιστεύουν» στον κ. Τσίπρα, η εμπιστοσύνη τους αυτή συνοδεύεται με την ελπίδα ότι ο πρωθυπουργός θα ολοκληρώσει τη «στροφή του» προς την ανδρεοπαπανδρεϊκή Κεντροαριστερά, απαλλασσόμενος από τα βαρίδια της παλαιοαριστεράς. Η ελπίδα αυτή αποτελεί και την «αχίλλειο πτέρνα» του κ. Τσίπρα. Ωστόσο, η «αποδόμηση» του σημερινού πρωθυπουργού, στην οποία αποβλέπουν τα περισσότερα κόμματα της αντιπολίτευσης, δύσκολα θα επιτευχθεί με προσωπικές επιθέσεις εναντίον του. Αυτές, πιθανώς, του προσδίδουν την ιδιότητα του δυσμάχητου πολιτικού ηγέτη ή –ακόμη– μπορεί να συντελούν στη συσπείρωση των πασοκογενών ψηφοφόρων του. Στο μέτρο, κατά το οποίο όλα τα παραπάνω ισχύουν, η κριτική αλλά και η αντιπολίτευση στον σημερινό πρωθυπουργό πρέπει να έχουν ως αποδέκτες τους νεοψηφοφόρους του και όχι απ’ ευθείας τον ίδιο. Δηλαδή, η «αποδόμησή» του να επιχειρηθεί από κάτω και όχι εκ των άνω. Η κυβερνητική πολιτική έχει πάμπολλα τρωτά σημεία. Είναι ασταθής, άτολμη και αναποτελεσματική. Δεν έχει ομοιογένεια, ούτε καν συνοχή. Αμφιρρέπει συνεχώς, μεταξύ αριστεροδογματικών και μεταρρυθμιστικών επιλογών, καταλήγοντας σε μια αέναη αναβλητικότητα και αδράνεια, μέχρις ότου την υποχρεώσουν οι «θεσμοί» να λάβει μια «ανεπιθύμητη», υπό το κράτος «εκβιασμού» και «υπό αίρεση», απόφαση. Ολα αυτά συμβαίνουν καθημερινά και ακατάπαυστα. Στην «καθημερινότητα» αυτήν οφείλει να επικεντρώσει την κριτική της η αντιπολίτευση. Να καταδείξει ότι ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί ή –ακόμη χειρότερα– δεν θέλει να επιβάλει στο κόμμα του την προσδοκώμενη, από τους πασοκογενείς ψηφοφόρους του, στροφή του προς την Κεντροαριστερά. Ετσι, είναι θέμα χρόνου –και μάλιστα σύντομου– η «αποδόμηση» του κ. Τσίπρα.
Η στάση των πασοκογενών ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ.