Τα αδιέξοδα του κυνισμού
Είναι πολλοί όσοι δυσκολεύονται να δεχτούν ή να κατανοήσουν τον τρόπο με τον οποίο το κράτος μπορεί να απλώνει υπογείως πλοκάμια και να αλώνει εσωτερικά τη δημοκρατία εφόσον λειτουργεί ο κοινοβουλευτισμός και παραμένουμε μέλη της Ευρωζώνης. Είναι απολύτως εύλογη η αδυναμία αυτή. Και κατανοητός ο αντίλογος προερχόμενος από όσους θεωρούν ακραίες και υπερβολικές τις προειδοποιήσεις των αντικυβερνητικών φωνών. Οτι, δηλαδή, η κυβέρνηση οργανώνει σταδιακά και μεθοδικά την εμπέδωση εκείνων των μηχανισμών που αφενός θα της επιτρέψουν μακροημέρευση και αφετέρου θα της εξασφαλίζουν διαρκώς εξαρτημένους στο άρμα της ψηφοφόρους.
Αρκετοί, βεβαίως, είχαν εξαρχής επισημάνει τον κίνδυνο του αυταρχισμού. Δεν χρειαζόταν και σπουδαία πολιτική ευφυΐα για να αντιληφθεί κανείς ότι αυτοί οι ερασιτέχνες της πολιτικής ήταν επαγγελματίες στην καλλιέργεια του διχασμού. Διότι, μία από τις πάγιες και προσφιλείς μεθόδους κάθε αυταρχικού καθεστώτος είναι η διαίρεση της κοινωνίας με τρόπο βιομηχανικό μέσα από τους μηχανισμούς της προπαγάνδας. Η προπαγάνδα δεν είναι εύκολα αντιληπτή ιδίως όταν απέναντι έχεις ένα μεγάλο κοινό, που κουρασμένο, οργισμένο και χωρίς ικανότητα ενημέρωσης, αφήνεται έρμαιο στον κυνικό λόγο της κυβέρνησης. Είναι μέθοδοι κλασικές, δοκιμασμένες και πάντα έχουν πρόσκαιρη επιτυχία. Ο κυνισμός έγκειται στο ότι η χειραγώγηση του μεγάλου κοινού είναι πλήρως συνειδητή, καθώς λίγη σημασία έχει τι θα πει η αντιπολίτευση όταν εσωτερικά μπορείς να αλωνίζεις και να μπετονάρεις το κοινό σου, να το ποδοπατείς ενώ φαινομενικά το προστατεύεις και το εκπροσωπείς απέναντι στους «κακούς». Αυτές οι πρωτόγονες και βάρβαρες μέθοδοι, τόσο οικείες στην ελληνική Αριστερά, εκείνης της λαϊκιστικής Αριστεράς της άρνησης και της πιο σκοταδιστικής ισχυρογνωμοσύνης, είναι ψωμοτύρι για τον ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να μην σκαμπάζει γρι από διεθνή γεωπολιτική σκηνή, από παραγωγή πλούτου και εξασφάλιση κοινωνικής ευημερίας, αλλά στην προπαγάνδα και στην πολιτική του πετροπόλεμου κατέχει δικαίως τα πρωτεία.
Μόνο που, όπως μας διδάσκει η Ιστορία, όσο και να θέλει κανείς να αναδείξει τον κυνισμό και την εξαπάτηση σε πολιτικά εργαλεία, θα έρθει η στιγμή που θα συρθεί να αντιμετωπίσει την πραγματική ζωή. Σε αυτό το κρίσιμο σημείο, η κυβέρνηση συρόμενη, ευτελιζόμενη και αμήχανη, καθώς βλέπει ότι το πεδίο εφαρμογής των προσφιλών της μεθόδων συρρικνώνεται, αντεπιτίθεται με πιο σκληρό τρόπο. Ομως κάθε στραβοπάτημα, πλέον, επιταχύνει την καταρράκωσή της.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η άλωση του κράτους δεν συνεχίζεται. Και προσλήψεις γίνονται, και επιλεκτικοί φοροέλεγχοι γίνονται, και εξίσωση προς τα κάτω γίνεται, όλα εκείνα δηλαδή που αγαπούν τα αυταρχικά καθεστώτα. Μόνο, που, καθώς όλα έχουν και ένα όριο, η δημόσια υπεράσπιση της κυβέρνησης προκαλεί πλέον χλεύη. Ωστόσο, η έμμεση τρομοκρατία συνεχίζεται. Πολλοί υπάλληλοι και πολλά στελέχη, πολλοί καλλιτέχνες, πολλοί εκπαιδευτικοί, αρνούνται ή φοβούνται να κριτικάρουν δημοσίως την κυβέρνηση. Αλλά όταν έρθει η κρίσιμη ώρα, όλη αυτή η βουβή καταπίεση θα ξεχυθεί και θα γίνει κύμα. Δεν πιστεύω πολύ στις δημοσκοπήσεις, αλλά η τεράστια απόσυρση εμπιστοσύνης κάτι λέει.
Οταν έρθει η κρίσιμη ώρα, όλη αυτή η βουβή καταπίεση θα ξεχυθεί και θα γίνει κύμα.