Ενα εικοσιτετράωρο με τον ηθοποιό Τάσο Ιορδανίδη
«Καμιά φορά, σκέφτομαι τις νύχτες εάν υπάρχει μυστικό επιτυχίας. Δεν υπάρχει. Εγώ ορίζω ως επιτυχία τη στοχοπροσήλωση...».
08.00 - 10.00 Ξυπνώ στις 08.00 και η πρώτη μου κίνηση είναι να κάνω καφέ και να ανάψω τσιγάρο. Βέβαια, με παίρνει είδηση αμέσως ο γιος μου, που είναι τρεισήμισι χρόνων και έρχεται. Οπότε σβήνω το τσιγάρο και τον παίρνω αγκαλιά. Καθόμαστε λίγο μαζί τρυφερά και πηγαίνουμε στη μαμά του. Κάποιες ημέρες, εάν έχει η Θάλεια δουλειά, τον αναλαμβάνω εγώ το πρωί, κάποιες ημέρες εκείνη. Βέβαια, τον τελευταίο καιρό τον αναλαμβάνει εκείνη, διότι είναι έγκυος στο δεύτερο παιδί μας. Σχολείο δεν τον αρχίσαμε ακόμη. 10.00 - 12.00 Η μέρα μου ξεκινάει μεν από το θέατρο αλλά με τα αναγκαία γραφειοκρατικά και διαδικαστικά ζητήματα. Το πρώτο μου ραντεβού είναι με τον λογιστή του θεάτρου. Εκτός από το καλλιτεχνικό πρόγραμμα, έχω και την παραγωγή, από το 2012 οπότε ανέλαβα το θέατρο, οπότε πρέπει να τα ελέγχω όλα. Ολο και κάτι προκύπτει. Είχα ανέκαθεν μια παραγωγική διάθεση. Από το 2ο έτος στη σχολή είχα αποφασίσει ότι θα κάνω τις δικές μου δουλειές. Πριν από το «Ανεσις», ήμουν στη μικρή σκηνή του θεάτρου Αλμα για τρία χρόνια. Επειδή πήγαν καλά οι δουλειές, πήρα φόρα. Οι συγκυρίες με έφεραν στο «Ανεσις». Πάντα είναι δύσκολη η περίοδος για τα οικονομικά του θεάτρου, καθώς είναι ένα ακριβό σπορ. Τα οικονομικά άγχη είναι πολλά και μεγάλα διότι είναι μεγάλο το ρίσκο που αναλαμβάνουμε. 12.00 - 15.00 Αλλες φορές μπαίνω σε πρόβα, άλλες μπαίνω σε ραντεβού για τις νέες παραγωγές. Αυτήν την περίοδο είμαστε πιο άνετα, γιατί θα επαναληφθεί το «Εγκλημα και τιμωρία», οπότε οργανώνουμε το έργο που θα ανέβει από τον Ιανουάριο κάθε Δευτέρα και Τρίτη, που είναι «Το στρίψιμο της βίδας», σε σκηνοθεσία Δημοσθένη Παπαδόπουλου, με τον Ιάσονα Παπαματθαίου και τη Θάλεια Ματίκα (σ.σ.: η σύζυγος του ηθοποιού). Οι πρόβες θα ξεκινήσουν τον Νοέμβριο, γι’ αυτό φροντίζουμε πριν μπει ο σκηνοθέτης να είναι έτοιμα όλα, από τον φωτισμό έως τα κοστούμια. 15.00 - 17.00 Τον χειμώνα δεν έχω τη μεσημεριανή ανάπαυλα. Δεν γυρίζω σπίτι, περιμένω στο θέατρο να αρχίσει η παράσταση. Τώρα βρίσκω την ευκαιρία να γυρίσω, κάνω λίγη δουλειά στον υπολογιστή, απαντώ σε emails και τέτοια, αλλά κυρίως βλέπω και το παιδί. Το μεσημέρι δυσκολεύομαι στον ύπνο. Και να θέλω, δεν μπορώ να ξεκουραστώ. 17.00 - 22.00 Οταν αρχίσει η παράσταση, πρέπει οπωσδήποτε να βρίσκομαι δύο ώρες νωρίτερα στο θέατρο. Εχω ανάγκη αυτό τον χρόνο. Εχω κάποια γούρια πριν αρχίσει η παράσταση, δεν τα μοιράζομαι με κανέναν, είναι καθαρά δικά μου, είναι χαζά, αλλά αφού μου βγαίνουν, τα κρατάω. Εχω ανάγκη να είμαι με τους συντελεστές της παράστασης, τους ηθοποιούς, τον σκηνοθέτη μου Λέβαν Τσουλάτζε, που συνεργαζόμαστε σταθερά τα τελευταία χρόνια. Είναι σημαντική η επαφή με τους ανθρώπους, και γιατί φτιάχνει σχέσεις, αλλά ακόμα και καλό κλίμα να μην έχουμε με όλους, δουλεύουμε τουλάχιστον για το καλό της παράστασης. Πασχίζουμε και για τα δύο. Οπως και αισθάνομαι ότι αναπτύσσεται πλέον και σχέση εμπιστοσύνης με το θεατρόφιλο κοινό. Οταν δουλεύουμε μαζί με τη Θάλεια και τελειώνουμε νωρίς, γυρνάμε σπίτι να προλάβουμε τον μικρό. Αν αργήσουμε, κάποιες μέρες επιλέγουμε να πάμε για φαγητό ή να δούμε φίλους. Οταν είμαι μόνος γυρνώ κατευθείαν σπίτι. Τώρα που έρχεται και το δεύτερο, θα στριμωχθούν τα πράγματα... 23.00 - 03.00 Δεν κοιμάμαι νωρίς. Προτιμώ το βράδυ να διαβάσω ένα βιβλίο ή να δω κάτι που θα με χαλαρώσει. Ακούω πολλή μουσική όταν κάνω την προεργασία μιας δουλειάς και όταν βρίσκομαι στο αυτοκίνητο, όχι καθημερινά σπίτι. Σκέφτομαι προτάσεις συνεχώς για το θέατρο, αλλά δέχομαι προτάσεις και από τους συνεργάτες μου. Είναι γεγονός ότι αυτή την περίοδο αισθάνομαι πιο ήρεμος τα βράδια γιατί η παράσταση «Εγκλημα και τιμωρία» πήγε πολύ καλά. Και αυτό δικαιώνει τον κόπο. Βέβαια, τα άγχη είναι μεγάλα, διότι στο θέατρο μια αποτυχία ισούται με πέντε επιτυχίες. Καμιά φορά, σκέφτομαι τις νύχτες εάν υπάρχει μυστικό επιτυχίας. Δεν υπάρχει. Εγώ ορίζω ως επιτυχία τη στοχοπροσήλωση. Και τη μεγάλη πίστη στους ανθρώπους που συνεργάζεσαι. Και ίσως να αφουγκράζεσαι λίγο και τις ανάγκες της εποχής, τις αγωνίες του κοινού. Κοιμάμαι πιο ανάλαφρα όταν νιώθω ότι στο τέλος της ημέρας έχω δώσει τον καλύτερο εαυτό μου.