Γιατί ποθούμε ό,τι δεν μπορούμε να έχουμε;
Η άρνηση του Θεού να βοηθήσει την ηρωίδα, έτσι όπως κλείνει η παράσταση του Αλμπέρ Καμύ «Η παρεξήγηση», μπορεί να σοκάρει όποιον είναι πεπεισμένος ότι «ο Θεός δεν αφήνει κανέναν να χαθεί». Οι κοινωνοί, όμως, της κοσμοθεωρίας του Γάλλου φιλοσόφου θα βρουν το έργο απολύτως συνεπές στις αρχές του. Πρωταγωνιστής της «Παρεξήγησης» είναι το παράλογο, που ο Καμύ πιστεύει ότι ορίζει το πεπρωμένο των ανθρώπων. Μια νεαρή γυναίκα ποθεί να αποδράσει από τη μίζερη ζωή της στην Τσεχία του Μεσοπολέμου πηγαίνοντας στον Νότο και τον ήλιο (το ζωοποιό στοιχείο που αποκτά μοιραία διάσταση στο έργο του Καμύ). Για τον σκοπό αυτόν, η στυφή Μάρθα, που διατηρεί ένα πανδοχείο με την υπέργηρη μητέρα της, ληστεύει και σκοτώνει τους πλούσιους πελάτες τους. Η αποτρόπαια πράξη, που η Μάρ- θα έχει απενοχοποιήσει, παρουσιάζεται ως μοναδική λύση στο υπαρξιακό της αδιέξοδο. Και ενώ εκείνη φαντάζεται ότι θα μπορούσε να είναι ευτυχισμένη μόνον κάτω από τον ήλιο, ένας άνδρας, φαινομενικά ευτυχής, δεν μπορεί να συνεχίσει τη ζωή του στην ηλιόλουστη νέα πατρίδα του, αν δεν εκπληρώσει το οικογενειακό του καθήκον. Ως άλλος άσωτος υιός, επιστρέφει έτοιμος να προσφέρει στη μητέρα και την αδελφή του μια ανέμελη καθημερινότητα. Καταλήγει, όμως, να περιγράφει ως πελάτης την Αφρική, αναζωπυρώνοντας έτσι στη Μάρθα το πάθος για φυγή και θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή του... Αν κάποιος μπορεί να αποτρέψει την «παρεξήγηση», είναι ο βουβός πανεπόπτης υπηρέτης του πανδοχείου, που γνωρίζει αλλά σιωπά. Δεν αποτελεί, άλλωστε, σύμπτωση ότι ο ίδιος ήρωας μετατρέπεται στο τέλος στον άσπλαχνο Θεό. Ο Καμύ θέτει διαχρονικά (και αναπάντητα) ερωτήματα. Γιατί πάντοτε ποθούμε τη ζωή που δεν μπορούμε να έχουμε; Πώς μια απουσία μπορεί να σημαδέψει τη ζωή μας; Εχουμε τη δύναμη να αποτρέψουμε το μοιραίο;