Κινητικότητα στο πολιτικό σκηνικό
Μπορεί να μην έχει ιδιαίτερη σημασία για την τύχη της χώρας, ίσως τελικά οι συγκεκριμένες ενδείξεις να μη μακροημερεύσουν ή και τελικά να αποδειχθούν ανεπαρκείς, αλλά το σημερινό πολιτικό σκηνικό δεν φαίνεται ότι θα είναι το ίδιο αύριο. Σίγουρα μετά τις επόμενες εκλογές, ενδεχομένως όμως και πριν από αυτές. Χωρίς κάτι τέτοιο να εγγυάται βελτίωση της πολιτικής ζωής, αν και πολύ δύσκολα θα κατεβάσει ακόμη περισσότερο το επίπεδό της. Παρόλο που στην Ελλάδα η πείρα έχει δείξει ότι συχνά, και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, υπάρχει πάτος πιο κάτω από τον πάτο που κάποια δεδομένη στιγμή νομίζουμε ότι έχουμε φτάσει. Με λίγα λόγια δηλαδή, δεν υπάρχει πάτος!
Παρατηρείται λοιπόν κινητικότητα στο πολιτικό σκηνικό που σε ορισμένες περιπτώσεις είναι εμφανής και σε άλλες γίνεται αντιληπτή από ταλαντώσεις και μέσω αισθητήρων. Αυτό αφορά κυρίως τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, τον ΣΥΡΙΖΑ που βρίσκεται σήμερα στην εξουσία και τη Ν.Δ. που, σύμφωνα με τα προγνωστικά, θα τον διαδεχθεί. Στα μικρότερα, του μεσαίου χώρου –Δημοκρατική Συμπαράταξη και Ποτάμι–, αυτή η κινητικότητα είναι εμφανής, καθώς τροφοδοτείται τόσο από τις ηγεσίες και τα στελέχη τους, άρα από μέσα, όσο και απέξω. Από πρόσωπα της πολιτικής τάξης που προσπαθούν να πλασαριστούν και να παίξουν ρόλο στις εξελίξεις. Κινητικότητα υπάρχει και στον χώρο της Αριστεράς που δεν εκπροσωπείται σήμερα στο Κοινοβούλιο, αν και η έκτασή της δεν μπορεί ακόμη να προσδιοριστεί, ενώ δεν φαίνεται να κινείται τίποτα πέρα από τα γνωστά στο ΚΚΕ και στη Χρυσή Αυγή. Αλλωστε, η προσβασιμότητα στα συγκεκριμένα κόμματα είναι ελάχιστη έως μηδαμινή.
Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ επικρατούν αμηχανία και κατήφεια και αυτό είναι εμφανές μετά τις πρόσφατες εξελίξεις και μπροστά στα αδιέξοδα, κάτι που επιτείνουν και τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων. Γι’ αυτό ο πρωθυπουργός αποφάσισε να εμφανιστεί στη Βουλή προκειμένου να ωραιοποιήσει τα αποτελέσματα του τελευταίου Eurogroup, ώστε να ενισχύσει το ηθικό και να περιορίσει την γκρίνια στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα. Ασφαλώς ο Τσακαλώτος, με τη χαρακτηριστική «γκρίκλις» ευγλωττία του, δεν θα μπορούσε να καταφέρει κάτι τέτοιο. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν ενδείξεις περί αποσχιστικών τάσεων, όμως η περίπτωση του Ν. Φίλη είναι διακριτή. Ο οποίος Φίλης δεν αρκείται στην άσκηση εσωτερικής αντιπολίτευσης από τα αριστερά, ως συνείδησης του κόμματος, αλλά προσπαθεί πλέον ανοιχτά να υπονομεύσει τη συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, άρα και τη σημερινή συγκυβέρνηση. Με αυτή την έννοια δικαιολογείται η άποψη ότι επιχειρεί να προκαλέσει κινητικότητα στο κόμμα του και στην κυβέρνηση.
Στη Ν.Δ. η ενότητα πρέπει να θεωρείται δεδομένη, ενόψει μάλιστα εξουσίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεδομένη είναι και η ομοψυχία. Ο Κυρ. Μητσοτάκης κληρονόμησε μια περίεργη κατάσταση, καθώς πολλοί θεωρούσαν ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι στην πραγματικότητα τρικομματική αφού συμπεριλαμβάνει πρώην στελέχη της Ν.Δ. και η συνεργασία με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας είναι περισσότερο από αρμονική, σε σημείο που να προκαλεί ερωτήματα. Για παράδειγμα, οι συνεχείς καταγγελτικές αναφορές του Πρ. Παυλόπουλου στον νεοφιλελευθερισμό εκλαμβάνονται ως «στρώσιμο χαλιού» για να χαρακτηρίζει νεοφιλελεύθερο ο Αλ. Τσίπρας τον Κυρ. Μητσοτάκη. Από την πλευρά του, ο πρόεδρος της Ν.Δ. ακολουθεί σκληρή γραμμή ασκώντας αντιπολίτευση και ταυτόχρονα ζητεί συνεχώς πρόωρες εκλογές. Αλλά ενώ ο ίδιος εμφανίζεται ως ευρωπαϊστής, εκσυγχρονιστής και αποφασισμένος να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις μόλις έλθει στην εξουσία, 16 βουλευτές του κόμματός του κατέθεσαν ερώτηση ζητώντας να εκπληρωθεί τάμα του Γένους με ανέγερση Ναού του Σωτήρος... Δύσκολη φαντάζει η μόνιμη συμβίωση όλων αυτών.
Στο Κέντρο και στην Κεντροαριστερά, τα πράγματα είναι φανερά. Το Ποτάμι καταρρέει χάνοντας βουλευτές δεξιά και αριστερά, και ήδη υπάρχει «αρραβώνας» με την κίνηση Διαμαντοπούλου - Ραγκούση - Φλωρίδη και βασικό προξενητή τον Γρ. Ψαριανό. Οι αποστάσεις από τη Δημοκρατική Συμπαράταξη και το ΠΑΣΟΚ είναι διακριτές. Την ίδια στιγμή, η σοβούσα αντιπαράθεση της Φ. Γεννηματά με τον Ευ. Βενιζέλο, ειδικά μετά την επάνοδο του Γ. Παπανδρέου, βγαίνει στο φως και δεν είναι μόνο προσωπική η διαφορά. Εχει να κάνει και με την πορεία του κόμματος στο προσεχές μέλλον. Μπορούμε να εικάσουμε ότι το κόμμα αυτό δεν θα φτάσει ώς τις εκλογές έτσι όπως είναι σήμερα. Οπως συνήθως, τα πάντα ρει στο Κέντρο και στην Κεντροαριστερά.