Το Ρίο δεν έμαθε από την Αθήνα
Εξι μήνες μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, οι αθλητικές εγκαταστάσεις της μεγαλούπολης ρημάζουν
Τι κοινό έχει η «μεταολυμπιακή» Αθήνα με το Ρίο έξι μήνες μετά την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων του περασμένου καλοκαιριού; H απάντηση βρίσκεται στις ολυμπιακές εγκαταστάσεις. Αυτές που φτιάχτηκαν κατ’ απαίτηση των διοργανωτών για να φιλοξενήσουν το μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός παγκοσμίως, κόστισαν δυσθεώρητα ποσά, επιβάρυναν τα κρατικά ταμεία, αλλά μετά το τέλος των Αγώνων παρέμειναν ως αναξιοποίητα κατάλοιπα μιας γιορτής που τελείωσε.
Στην περίπτωση της Αθήνας, φάνηκε ξεκάθαρα ότι δεν υπήρχε κανένα σχέδιο αξιοποίησης των ολυμπιακών εγκαταστάσεων μετά το πέρας της ομολογουμένως επιτυχημένης διοργάνωσης το 2004. Οι Αγώνες τελείωσαν και μαζί τους τελείωσε η χρησιμότητα πολλών χώρων, οι οποίοι εγκαταλείφθηκαν, αφέθηκαν να μαραθούν και λεη-
Γήπεδα ερείπια, εγκαταλελειμμένα και λεηλατημένα, θυμίζουν έντονα εικόνες της μεταολυμπιακής Ελλάδας.
λατήθηκαν. Χαρακτηριστικότερα παραδείγματα οι εγκαταστάσεις του μπιτς βόλεϊ στην Καλλιθέα, του κανόε-καγιάκ και του σοφτ μπολ στο πρώην δυτικό αεροδρόμιο. Αντιθέτως, στο γήπεδο του μπάντμιντον στο πάρκο Γουδί γίνονται μουσικές και θεατρικές παραστάσεις, ενώ αυτό του τάε κβον ντο στον Φλοίσβο χρησιμοποιείται ενίοτε για συναυλίες, εκθέσεις και συνέδρια κομμάτων.
Η περίπτωση της Αθήνας αποτέλεσε παράδειγμα προς αποφυγή για το Λονδίνο το 2012, που στράφηκε στη λύση των προσωρινών κατασκευών, έχοντας εκπονήσει έγκαιρα σχέδιο αξιοποίησης όσων εγκαταστάσεων παραμείνουν μετά το τέλος των Αγώνων.
Εξι μήνες μετά το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο, η εικόνα των εγκαταστάσεων είναι αποκαρδιωτική. Γήπεδα ερείπια, εγκαταλελειμμένα και λεηλατημένα θυμίζουν έντονα εικόνες από τις αντίστοιχες δικές μας και θέτουν το ερώτημα περί της αξιοποίησης της ολυμπιακής κληρονομιάς, η οποία σύμφωνα με τους διοργανωτές θα ωφελούσε τη βραζιλιάνικη πόλη και τους κατοίκους της. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι η εικόνα του θρυλικού ποδοσφαιρικού γηπέδου «Μαρακανά», που είχε χρησιμοποιηθεί και στο Μουντιάλ του 2014 και το οποίο ανακαινίστηκε με κόστος 400 εκατομμυρίων δολαρίων. Ο τελευταίος αγώνας που έγινε ήταν ένα φιλικό προς τιμήν του Ζίκο τον περασμένο Δεκέμβριο. Σήμερα, ο αγωνιστικός χώρος είναι πλήρως ακατάλληλος, πολλά καθίσματα είναι κατεστραμμένα, ενώ έχει κοπεί η παροχή ρεύματος λόγω χρεών. Οι διαφωνίες που έχουν ανακύψει ανάμεσα στα ενδιαφερόμενα μέρη (διοίκηση σταδίου, κυβέρνηση και οργανωτική επιτροπή των Ολυμπιακών Αγώνων), έχουν ως αποτέλεσμα το γήπεδο-σύμβολο για το ποδόσφαιρο της Βραζιλίας και όχι μόνο, να μη χρησιμοποιείται, να έχει κλείσει για τους τουρίστες που θέλουν να το επισκεφθούν και να έχει καταστεί τόπος λεηλασίας και καταστροφών.
Εικόνα εγκατάλειψης υπάρχει και σε άλλες ολυμπιακές εγκατα- στάσεις. Στην πισίνα υπάρχουν λάσπη και βρώμικα νερά, που την καθιστούν εστία μόλυνσης.
Το γήπεδο του γκολφ κόστισε 16 εκατομμύρια δολάρια, όμως και αυτό έχει ήδη έντονα τα σημάδια της εγκατάλειψης. Αλλωστε, οι μεγάλες εγκαταστάσεις των Ολυμπιακών Αγώνων δεν μπορούν να συνεχίζουν να χρησιμοποιούνται για τον ίδιο σκοπό, ειδικότερα όταν το ίδιο άθλημα, εν προκειμένω το γκολφ, δεν προσελκύει πολλούς αθλητές και δεν μπορεί να τις συντηρήσει.
Το Ολυμπιακό Πάρκο, όπως επίσης το ποδηλατοδρόμιο και το γήπεδο του τένις, δεν έχουν προσελκύσει το ενδιαφέρον επιχειρηματιών και έχουν τεθεί σε αχρηστία.
Το Ολυμπιακό Χωριό, των 800.000 τετραγωνικών μέτρων, παραμένει ανοιχτό αλλά χωρίς να μπορεί να αξιοποιηθεί με βάση τον υπάρχοντα σχεδιασμό, που ήταν να κατοικηθεί από τους ντόπιους. Τα ενοίκια είναι απαγορευτικά και μόνο λίγοι έχουν τη δυνατότητα να εγκατασταθούν σε αυτό. Η ίδια κατάσταση επικρατεί και στο Ολυμπιακό Πάρκο. Πριν από λίγες ημέρες έγινε εκεί αγώνας μπιτς βόλεϊ. Οι θεατές που συγκεντρώθηκαν για να τον παρακολουθήσουν σοκαρίστηκαν από τις εικόνες που πρόδιδαν αδιαφορία και ελλιπή συντήρηση, με αποτέλεσμα να υπάρξουν διαμαρτυρίες τόσο για την κατάσταση όσο και για το δημόσιο χρήμα που σπαταλήθηκε για να γίνουν μεγάλα έργα με μικρή ζωή.