Ποιον συγκινεί η ταλαιπωρία σου;

Ναγώνων σήμερα, διαδρομή Παλαιό Φάληρο - Νομισματοκοπείο. Δύο ώρες στο πήγαινε (όχι σε ώρα αιχμής και με τοπικό ταξί από Χαλάνδρι προς Νομισματοκοπείο) και ευτυχώς απέφυγα το κάταγμα πλευρού και την κρίση αγοραφοβίας από το στρίμωγμα στο λεωφορείο, το δεύτερο οριακά. Και –ταν ταν!– 3,5 ώρες στον γυρισμό. (Ξανά με τοπικό ταξί πριν από το τρόλεϊ και επίσης περπάτημα από το Σύνταγμα έως μετά το Φιξ, γιατί πια μετά από δύο ώρες μέσα στο τρόλεϊ έπρεπε να κατέβω... κι ας μην είχα φτάσει.) Στο σημείο αυτό να πω πως είμαι υπέρ κάθε απεργίας και συγκέντρωσης, αλλά όταν αυτά τα κάνεις ΜΑΖΙ την ίδια μέρα, και κλείνεις απόγευμα όλο τον κόμβο μπροστά από το Χίλτον (ω ναι!) σε μέρα που υπάρχουν μόνο λεωφορεία, το μόνο που πετυχαίνεις είναι να εγκληματείς σε βάρος της υγείας των συμπολιτών σου. Και τίποτε άλλο. Να πούμε κι ένα μπράβο στην Τροχαία που σε πρωινό τηλεφώνημα-ερώτημα για το αν υπάρχουν σήμερα πορείες-συγκεντρώσεις απάντησε πως όχι. Αντε κι εις ανώτερα».

Η αφήγηση ανήκει στη φίλη Γ.Κ. και αφορά την 24ωρη απεργία των ΣΤΑΣΥ (Σταθερές Συγκοινωνίες) της περασμένης Τετάρτης, όταν ακινητοποιήθηκαν μετρό, ηλεκτρικός και τραμ, μαζί και οι πολίτες (είτε σπίτια τους είτε στα αυτοκίνητά τους ή τα λεωφορεία). Επέλεξα αυτή από τον καταιγισμό των σχετικών μαρτυριών και μαρτυρίων, ακριβώς λόγω του αστερίσκου της: «είμαι υπέρ κάθε απεργίας». Η κριτική σε μια απεργία δεν γίνεται αποδεκτή «από όποιον και αν προέρχεται». Η διευκρίνιση είναι απαραίτητη για να εισακουσθεί από τον περίγυρο –ενδεχομένως και από τους ίδιους τους εργαζομένους– το παράπονο. «Σκέτη» η διήγηση μιας ημέρας απίστευτης ταλαιπωρίας δεν συγκινεί κανέναν και σίγουρα όσους αποφάσισαν να ακινητοποιήσουν τους συρμούς με αίτημα να μην εκχωρηθούν τα έσοδα από την εμπορική εκμετάλλευση σταθμών και χώρων των ΣΤΑΣΥ στον ΟΑΣΑ (περί αυτού επρόκειτο).

Οι Ελληνες διαχρονικά επιδεικνύουν ιώβεια υπομονή στους δρόμους. Είναι εξασκημένοι σε περιπέτειες και ταλαιπωρίες από αναπάντεχα κλεισίματα δρόμων ή προγραμματισμένες κινητοποιήσεις και συγκεντρώσεις. Είναι, δε, με έναν πηγαίο τρόπο, σχεδόν συγκινητικό, πάντα στο πλευρό των άλλων εργαζομένων στους αγώνες τους. Είναι όμως δύσκολοι καιροί, εύθραυστη η ψυχολογία όλων. Η προσαρμογή και των συνδικαλιστικών φορέων στα σημερινά δεδομένα είναι απαραίτητη. Γιατί 5,5 ώρες στον δρόμο για την εκμετάλλευση της διαφήμισης στο μετρό παραπάει.