«Με τους Γερμανούς συνεννοείσαι»...
Συγχωρήστε με για το πολύ σύντομο βιογραφικό, όμως πιστεύω πως είναι αναγκαίο για να υπάρξει πιο ευκρινής εικόνα για τον υπογράφοντα από εκείνους που θα αφιερώσουν χρόνο για να διαβάσουν τις ταπεινές μου σκέψεις. Κατάγομαι από τον Δήμο Βιάννου, που μετράει 460 νεκρούς από τις θηριωδίες των ακραίων ανθρωποειδών-εθνικιστών, των ναζί. Η λίστα των αθώων θυμάτων συμπεριλαμβάνει το όνομα του παππού μου, πολλών συγγενών και του πεθερού μου Στάθη Μάστορα, γνωστού μουσικοσυνθέτη-μαθηματικού. Αναγκαία τα βιογραφικά αυτά στοιχεία για να τεκμηριώσω τον τίτλο του «γερμανοτσολιά» που απέκτησα μαζί με το 40% των Ελλήνων που ψήφισαν «Ναι» στο αχαρακτήριστο δημοψήφισμα. Τον τίτλο αυτόν τον διεκδικώ και για έναν ακόμη πρόσθετο και επίκαιρο λόγο. Πιστεύω, άκουσον άκουσον, ότι οι Γερμανοί αδικούνται από την εικόνα που σμιλεύουν για αυτούς εκείνοι που καλύπτουν τη δική τους ανεπάρκεια πίσω από την καρικατούρα που φιλοτεχνούν. Η εικόνα, ευτυχώς, για την Ε.Ε. είναι εντελώς διαφορετική. Είναι από τους λίγους λαούς της Ευρώπης που μπορείς να συνεννοηθείς χρησιμοποιώντας το εργαλείο της απλής, απλούστατης λογικής. Η αλήθεια για αυτούς είναι γυμνή. Δεν κρύβεται πίσω από βερμπαλισμούς, φθηνές φιλοσοφίες και γλυκανάλατους συναισθηματισμούς. Είναι αφτιασίδωτη και κατανοητή. Και βέβαια στην παραγωγική διαδικασία, εκτός των παραπάνω ιδιοτήτων, πειθαρχημένοι απλοί και οικονόμοι. Δεν σπαταλούν τίποτα περισσότερο από την αναγκαία, για το επιθυμητό αποτέλεσμα, ενέργεια. Αυτόν τον τρόπο ζωής, και βέβαια παραγωγής, έζησα ως φοιτητής και εργάτης τη δεκαετία του εξήντα, όταν πραγματικά εξελισσόταν το γερμανικό οικονομικό θαύμα. Οταν η χώρα αυτή απασχολούσε πολλά εκατομμύρια ξένους εργάτες (Ελληνες, Ιταλούς, Τούρκους, Γιουγκοσλάβους, Ισπανούς). Οταν το νόμισμά τους, το DM, κάλπαζε από την αντιστοιχία των επτά δραχμών στις 140. Οταν και στον πολιτικό τομέα, ο από την αντίσταση προερχόμενος καγκελάριος Βίλι Μπραντ, γονυκλινής μπρος το μνημείο των Εβραίων θυμάτων, στην Πολωνία, ζητούσε συντετριμμένος συγγνώμη από την παγκόσμια κοινότητα για τα ειδεχθή εγκλήματα των ναζί. Αυτή είναι με αδρές γραμμές η περιγραφή της νοοτροπίας του γερμανικού λαού. Αυτή τον καθιστά αντιπαθή για τους αδαείς και επικίνδυνο για τους οικονομικούς του αντιπάλους. Το ερέθισμα για αυτό το αφήγημα είναι το άρθρο του δημοσιογράφου κ. Ιορδανίδη στην πρώτη σελίδα της «Καθημερινής» στις 2-2-2017, της οποίας τακτικός αναγνώστης είμαι το τελευταίο διάστημα. Πραγματικά έμεινα έκπληκτος από τον καθαρό, θα έλεγα, με πρόσχημα το γερμανικό οικονομικό μέγεθος, αντιευρωπαϊσμό και την αγγλοσαξονική αγάπη του συγγραφέα. Από αυτήν πηγάζουν και οι κρυφές ελπίδες για τη διάλυση της Ε.Ε. που δημιουργεί η έλευση του αγγλόφωνου, Βαυαρού στην καταγωγή, κ. Τραμπ στη θέση του προέδρου των ΗΠΑ. Το κοντράστ που δημιουργεί η εικόνα του αποχωρήσαντος προέδρου με τον νέο ένοικο του Λευκού Οίκου δεν είναι μόνον από το χρώμα της επιδερμίδας. Είναι κυρίως από το ήθος. Δυστυχώς για την ανθρωπότητα, από έναν έγχρωμο διανοούμενο, με ταπεινή καταγωγή και προέλευση, μεταβήκαμε σε έναν αποικιστή που από ό,τι φαίνεται κουβαλάει μαζί του όλο εκείνο το πολιτισμικό φορτίο των εκ της Ευρώπης μεταναστών υπό την κυριαρχία των οποίων πολλαπλασιάστηκαν(!) μέχρι αφανισμού οι αυτόχθονες κάτοικοι της αμερικανικής ηπείρου. Το άρθρο του κ. Ιορδανίδη εκπέμπει έναν ακραίο αντιγερμανισμό, ο οποίος αν μη τι άλλο δικαιώνει όλους εκείνους τους αχαρακτήριστα αφελείς και επικινδύνους, θα τολμούσα να πω, οι οποίοι έχουν πια εμπεδώσει πως για το κατάντημα μας υπαίτιοι είναι οι μισέλληνες-τοκογλύφοι (1%) Γερμανοί. Πραγματικά αφελές και απολύτως αποπροσανατολιστικό αυτό το παραμύθι, στο οποίο πρωταγωνιστεί, ποιος άλλος, ο ανεκδιήγητος κ. Σόιμπλε! Εφεύρεση ακραία επικίνδυνη, για να δικαιολογηθεί η εγκληματική εκ μέρους μας διαχείριση της οικονομικής κρίσης. Αλήθεια, ας κοιτάξουμε κάποια στιγμή με ειλικρίνεια τον καθρέπτη και, αφού αναλογιστούμε γιατί τα αποτελέσματα των προγραμμάτων που επέβαλαν οι τοκογλύφοι εταίροι μας στην Κύπρο, την Ισπανία την Πορτογαλία και την Ιρλανδία είχαν θετικά αποτελέσματα, να σοβαρευτούμε λιγάκι.