Να τιμωρηθούν οι πλούσιοι
πρόταση, έμπνευση του υφυπουργού Μεταφορών, να συνδεθούν τα πρόστιμα της Τροχαίας με το εισόδημα του παραβάτη, φαίνεται αστεία (ενδεχομένως ανόητη), αλλά είναι σημαντική. Είναι πολύ σοβαρή υπόθεση η πεποίθηση των κυβερνώντων ότι για οτιδήποτε πρέπει να πληρώνουν περισσότερα όσοι έχουν υψηλότερο εισόδημα. Ακόμα και όταν οι πληρωμές δεν αφορούν φορολογία εισοδήματος, προτείνουν να τιμωρούνται αυτοί που έχουν «μεγάλα» έσοδα. Πέρα από τον φωστήρα με τα πρόστιμα της Τροχαίας, κάποιοι άλλοι επίσης –υποθέτουμε– αριστεροί φωστήρες σχεδίαζαν (ενδεχομένως επιμένουν ακόμα) και ο φόρος ακινήτων να συνδεθεί με το εισόδημα του ιδιοκτήτη! Δηλαδή για το ίδιο ακίνητο να πληρώνει περισσότερα ο ιδιοκτήτης που είναι «πλουσιότερος» από τον άλλο που έχει χαμηλό ή καθόλου εισόδημα. Κάθε μορφή φόρου, τέλους ή προστίμου να αποτελεί ουσιαστικά έναν επιπλέον φόρο εισοδήματος που τελικά θα εξοντώσει τους άτυχους - τυχερούς.
Η αντίληψη αυτή για τη φορολογία έχει ένα ιστορικό προηγούμενο. Τον Νοέμβριο του 1942, η τουρκική κυβέρνηση υπερψήφισε στο Κοινοβούλιο έκτακτο φόρο περιουσίας, με πρόσχημα το ενδεχόμενο εμπλοκής της χώρας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο εφάπαξ φόρος αφορούσε μόνον τους «μη μουσουλμάνους» πολίτες (Ελληνες, Aρμένιους και Eβραίους) και φορολογούσε συνολικά την αξία ακινήτων, επιχειρήσεων, καταθέσεων και κάθε περιουσιακό στοιχείο. Ο φόρος αυτός έπρεπε να πληρωθεί σε 30 ημέρες και όσοι αδυνατούσαν να τον πληρώσουν εξορίζονταν σε τάγματα εργασίας στις ανατολικές επαρχίες της χώρας, Ερζερούμ, Ντιγιαμπακίρ κ.λπ. Κάποιοι Ελληνες της Κωνσταντινούπολης αναγκάστηκαν τότε να μεταναστεύσουν στην κατεχόμενη Ελλάδα ενώ χιλιάδες οφειλέτες πέθαναν, μέσα στον δύσκολο χειμώνα της Ανατολής, από τις κακουχίες.
Η ιδεοληψία της σημερινής κυβέρνησης έχει στον πυρήνα της την ίδια φθονερή προδιάθεση. Να καταστραφούν όσοι έχουν υψηλό εισόδημα, οι οποίοι κατά τεκμήριο είναι «μη δικοί μας». Είτε έχει κάποιος μεγάλο ακίνητο είτε κάνει τροχαίες παραβάσεις, να τιμωρηθεί αυστηρότερα αν είναι «πλούσιος».
Η μεγάλη αντίφαση βέβαια είναι ότι με τον τρόπο αυτό τιμωρούνται τελικά οι φτωχοί. Τα πρόσφατα στοιχεία από την πτώση της κατανάλωσης στα σούπερ μάρκετ είναι χαρακτηριστικά.
Με τζίρο χαμηλότερο κατά 18%, σε σύγκριση με το 2009, έκλεισε το 2016 για τις λιανικές πωλήσεις τροφίμων. Μάλιστα, μέσα σε μία μόνο χρονιά οι απώλειες ξεπέρασαν το 4%, απόρροια της περαιτέρω υποχώρησης της ζήτησης, αλλά και των ειδικών συνθηκών που επικράτησαν όπως η χρεοκοπία μεγάλων επιχειρήσεων. Το 2017 προβλέπεται περαιτέρω μείωση του τζίρου κατά 2% με 3%. Προφανώς η πτώση των πωλήσεων τροφίμων δεν έγινε από τους πλούσιους επειδή κάνουν δίαιτα. Ο φτωχός κόσμος περιορίζει τις αγορές τροφίμων. Μόνον οι πωλήσεις ζυμαρικών και όσπριων δεν μειώνεται, για ευνόητους λόγους…
Αυτή είναι η πραγματική κατάσταση και δεν αλλάζει όσο θέλουν να τιμωρήσουν αυτούς που μπορούν (ακόμα) να αγοράζουν… Το λάθος αυτό είχε παραδεχθεί παλιά κάποιος αναμφισβήτητα αριστερός: «Η δυσκολία είναι πώς να κεντρίσουμε το προσωπικό ενδιαφέρον. Πρέπει επίσης να προκαλέσουμε το ενδιαφέρον του κάθε ειδικού, έτσι που να έχει συμφέρον από την ανάπτυξη της παραγωγής» – Λένιν, μιλώντας για τη νέα οικονομική πολιτική σε συνέδριο των Επιτρόπων Πολιτικής Διαφώτισης, Οκτώβριος 1921.
Η ιδεοληψία της κυβέρνησης έχει στον πυρήνα της την ίδια φθονερή προδιάθεση. Να καταστραφούν όσοι έχουν υψηλό εισόδημα και οι οποίοι κατά τεκμήριο είναι «μη δικοί μας».