Ενας νέος τηλεοπτικός ρόλος που πάει γάντι στον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς
ΟΜπένεντικτ Κάμπερμπατς μπαίνει σε νέες –τηλεοπτικές για ακόμη μία φορά– περιπέτειες, εξόχως βρετανικές. Καμία σχέση όμως με τον Σέρλοκ Χολμς. «Μέλροουζ» θα είναι ο τίτλος μιας μίνι σειράς (παραγωγής Showtime και Sky Atlantic), με κεντρικό πρωταγωνιστή τον επινοημένο χαρακτήρα Πάτρικ Μέλροουζ του Βρετανού συγγραφέα Εντουαρντ Σεντ Ομπαϊν (Edward St Aubyn, γενν. το 1960). Ο Πάτρικ Μέλροουζ κυριαρχεί στα αυτοβιογραφικά μυθιστορήματα «Never Mind», «Bad News», «Some Hope», «Mother’s Milk» και «At Last».
Ο Πάτρικ είναι ένας μεγαλοαστός σνομπ Αγγλος μεγαλωμένος στη Νότια Γαλλία, κινούμενος στους αριστοκρατικούς κύκλους της Αγγλίας και στο διεθνές τζετ σετ της Νέας Υόρκης, τον διακρίνει το βιτριολικό χιούμορ, μια κάποια συ- ναισθηματική αναπηρία, η τοξικομανία, η ροπή στην παρατήρηση, στη μνήμη, και ένα βαρύτατο ψυχικό τραύμα: στα μυθιστορήματα περιγράφεται η σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη ως παιδί από τον ίδιο του τον πατέρα με τη σιωπηρή ανοχή της μητέρας του.
Αυτή είναι η ιστορία του ίδιου του Ομπαϊν, όπως την περιέγραψε ο ίδιος στο περιοδικό The New Yorker («Inheritance. How Edward St. Aubyn made literature out of a poisoned legacy», 2 Ιουνίου 2014, του Ian Parker). Σήμερα, μετά την απεξάρτησή του από την ηρωίνη, μια απόπειρα αυτοκτονίας και έπειτα από χρόνια ψυχανάλυσης, ζει στο Λονδίνο και είναι πατέρας δύο παιδιών.
Στα εν λόγω μυθιστορήματα παρακολουθούμε τον Πάτρικ από τα παιδικά του χρόνια έως περίπου τα πενήντα του και τον θάνατο της μητέρας του. Τα βιβλία διακρίνονται από μια αριστοτεχνική βρετανική ειρωνεία, ανελέητο (αυτο)σαρκασμό, αισθησιασμό μα και απελπισία, ωστόσο τα χαρακτηρίζει και ένας διάχυτος κοσμοπολιτισμός. Η γλώσσα του Ομπαϊν, οι περιγραφές και οι διάλογοι, οι στοχαστικές στροφές, η οξεία παρατηρητικότητα, τα πάντα παραπέμπουν στη σπουδαία βρετανική παράδοση του Ιβλιν Γουό και του Σόμερσετ Μομ.
Ο Κάμπερμπατς δηλώνει φανατικός αναγνώστης του Ομπαϊν και δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί ιδανικότερο ηθοποιό για τον ρόλο του Πάτρικ (ένας άλλος θα μπορούσε να είναι ο εξαιρετικός Μπεν Ουίσο).
Μπορώ να φανταστώ τον Κάμπερμπατς ως Πάτρικ Μέλροουζ να περιπλανιέται γεμάτος πλήξη στην απομονωμένη βιβλιοθήκη ενός ξένου σπιτιού (όπου δίνεται ακόμα ένα πάρτι) ξεχωρίζοντας τίτλους ενός και μόνον (επινοημένου) συγγραφέα, όπως «Τα σημειωματάρια ενός απογοητευμένου άνδρα», «Περισσότερα σημειωματάρια ενός απογοητευμένου άνδρα» και «Απολαμβάνοντας τη ζωή» ή να δηλώνει ανάμεσα στα κοκτέιλ ότι «εάν είσαι τυχερός, μερικές γυναίκες σου χορηγούν αναισθητικό ή έναν καθρέφτη στον οποίο μπορείς να κοιτάς τον εαυτό σου να κάνει άτσαλες τομές με νυστέρι επάνω του, οι περισσότερες όμως απλώς περνούν τον χρόνο τους ανοίγοντας τις παλιές σου πληγές». Οχι τυχαία, στην καρδιά των βιβλίων του Μέλροουζ, και κάτω από έναν έντεχνο κυνισμό, φωλιάζει ο απόκρυφος, ανομολόγητος πόνος. Κυρίως όταν ο Πάτρικ ομολογεί: «Νομίζω ότι ο θάνατος της μητέρας μου είναι το καλύτερο πράγμα που μου συνέβη από... μάλλον, από τότε που πέθανε ο πατέρας μου».