Το βλέμμα του Olivier Fahrni, από τη Νέα Γη στην Αθήνα
του κόσμου, ο Olivier Fahrni σου μιλάει με ενθουσιασμό. Ψηλός, γενειοφόρος και χαμογελαστός σαν ναυτικός του παλιού καιρού, σε παρασύρει με τις ιστορίες από τις θάλασσες του Βορρά και σε κάνει να ξεχνάς ότι απέναντί σου έχεις έναν γαλλόφωνο Ελβετό από τη Λωζάννη. Στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, στη Δεξαμενή, ένα κοσμοπολίτικο πλήθος έδινε τον τόνο τη βραδιά των εγκαινίων της φωτογραφικής έκθεσης με τίτλο «Τerres d’ Αilleurs», και ο ίδιος ήταν περικυκλωμένος. Ενα γαλήνιο πορτρέτο του τη βραδιά των εγκαινίων, μπροστά σε μία από τις φωτογραφίες του, παραπλανά! Είναι η τέχνη της σκηνοθετημένης φωτογραφίας (από τη μεριά του δημοσιογράφου).
Ο Olivier Fahrni έχει φέρει στην Αθήνα τον ανθό μιας μεγάλης φωτογραφικής περιπλάνησης στις Βόρειες Θάλασσες. Φωτογραφίες από τη Νέα Γη στον Καναδά και την Ισλανδία, με συχνά ποιητικές και αλληγορικές λήψεις ενός τοπίου που νομίζει κανείς ότι είναι στην άκρη του κόσμου, αλλά πόσο «ζωντανό», όπως λέει ο Fahrni, με σκόρπιες κοινότητες ή καταυλισμούς αλλά και πλήθος ζώων και πτηνών. Στέκομαι σε μια περιγραφή του, που τη βρήκα ιδιαίτερα ατμοσφαιρική αλλά και τόσο ενδεικτική της δικής του προσέγγισης. Μου μίλησε για την τύχη των παγόβουνων εκείνων που λόγω των πάγων που λιώνουν κατρακυλούν σε θερμότερες θάλασσες και μένουν εκεί, μόνα και παγιδευμένα, καταδικασμένα να σιγολιώνουν αργοπεθαίνοντας. Τα έχει φωτογραφίσει και είναι σαν να τους έχει προσδώσει εσωτερικό φως. Μου θύμισε η ιστορία κάποιο παραμύθι με πληγωμένα πουλιά και καταραμένους πρίγκιπες.
Αλλά υπάρχουν πολλά να δει κανείς στην έκθεση του Olivier Fahrni, που μέσω της συντρόφου του συνδέεται με την Ελλάδα και έρχεται συχνά. Λαμπερά χρώματα από πράσινα λιβάδια χαμηλής βλάστησης, ευλογημένα με αγριολούλουδα μιας ψυχρής άνοιξης, απλώνονται σε βαθυγάλανες θάλασσες. Αλλά προσωπικά, με τράβηξαν περισσότερο οι μαυρόασπρες φωτογραφίες του, όπου νιώθει κανείς τη σύμπλευση των ψυχρών και θερμών υδάτων και τους σκοτεινούς όγκους με τις μαύρες λάμψεις. Αλλά ακόμη περισσότερο με εντυπωσίασαν εκείνες οι λήψεις που είναι στο μεταίχμιο χρώματος και μονοχρωμίας, διυλισμένες σε εκείνο το στιγμιαίο, νομίζει κανείς, χρόνο του φωτός όπου το γκρίζο εισβάλλει σε ένα αργυρωμένο σμαραγδί και όπου το γαλάζιο ξεπλένεται από τον λευκό ωκεανό. Και όλα αυτά σε εκείνο το μακρινό φως της ομίχλης του Βορρά. Είναι ένα ταξίδι.
Τεχνικά θα δείτε εξαιρετική ευκρίνεια και πιστότητα, αλλά πίσω από την άψογη εικόνα, υπάρχει και μια παράλληλη αφήγηση ελεύθερης ποίησης. Είναι τμήμα του πρότζεκτ «Μακρινοί Ορίζοντες», ένα ταξίδι στον Βόρειο Ατλαντικό, που είναι τόσο όμορφο να το βλέπεις και στην οδό Γλύκωνος, στη Δεξαμενή. Εξω μοσχοβολούσαν οι νεραντζιές της Αθήνας.