Το θέατρο Ολύμπια, οι μνήμες και το αύριο

Κύριε διευθυντά

Με πολλή χαρά και συγκίνηση διάβασα τη γεμάτη ευαισθησία, ευγένεια και πολιτιστικό σεβασμό επιστολή της κ. Κ. Τσακυράκη. Συμμερίζομαι απολύτως την άποψη της επιστολογράφου ότι η Αθήνα μας τείνει να καταστεί «μία πόλη που αποδυναμώνεται ολοένα από κάθε στολίδι, κάθε ζωντάνια, κάθε πρωτοβουλία και ερημώνει». Κατόπιν τούτου, άδραξα την ευκαιρία για να επαναφέρω στη μνήμη των παλαιότερων αναγνωστών της «Καθημερινής», ταυτοχρόνως δε να ενημερώσω τους νεότερους και κυρίως να διεγείρω την περιέργεια των πολύ νέων αναγνωστών, που τώρα αρχίζουν να αντιλαμβάνονται την αξία αυτής της καταπληκτικής εφημερίδας, τι έγραψε πριν από μερικά χρόνια για τον ναό της κλασικής μουσικής στην Αθήνα μας η αναπληρώτρια καθηγήτρια του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών Ελένη Φέσσα-Εμμανουήλ, στο άρθρο της που δημοσιεύθηκε στο ένθετο «Επτά Ημέρες» της Κυριακάτικης «Καθημερινής». «Το πρώτο θέατρο Ολύμπια: Tα πρώτα “Oλύμπια” σχεδιάστηκαν από τον Kωνσταντινουπολίτη αρχιτέκτονα Σταύρο Xρηστίδη στο πνεύμα του παριζιάνικου εκλεκτικισμού. H αίθουσά τους ήταν γαλλικού τύπου και είχε ημικυκλική πλατεία, αμφιθέατρο, βαθύ εξώστη και 24 θεωρεία. H πολυτέλεια και η νεωτερικότητα της αίθουσας των πρώτων Oλυμπίων εγκωμιάστηκαν επανειλημμένως από τον Τύπο της εποχής. H “Eικονογραφημένη” το θεωρούσε το τελειότερο και κομψότερο θέατρο της τότε Αθήνας: “Tο δάπεδόν του είναι στρωμένον με παρκέ, τα καθίσματά του πολυτελέστατα με βελούδο επιστρωμένα... H σκηνή του καλλιτεχνικωτάτη, αι σκηνογραφίαι ειδικώς κατασκευασθείσαι εις Eυρώπην είναι τελειόταται. Ως χειμερινόν θέατρον τα “Oλύμπια” είναι το μοναδικόν εις το είδος του, έχον ως εκ περισσού και το προσόν να μετασχηματίζεται η πλατεία του εις θαυμασίαν σάλαν χορού εντός ολιγίστου χρονικού διαστήματος”. Αχίλλειος πτέρνα του πρώτου θεάτρου Ολύμπια ήταν η μικρή σκηνή του, πλάτους 14,50 μ., βάθους 9 μ. και με σχάρα σε ύψος περίπου 11 μ. Στα 1942-43 τα πρώτα “Oλύμπια” ανακαινίστηκαν από τον αρχιτέκτονα Kίμωνα Λάσκαρι για να στεγάσουν με ενοίκιο την Eθνική Λυρική Σκηνή. Το δεύτερο θέατρο Ολύμπια: Tο 1950 τα πρώτα “Oλύμπια” περιήλθαν στην κυριότητα του Mετοχικού Tαμείου Yπαλλήλων Tράπεζας Eλλάδος, το οποίο ένα χρόνο αργότερα προκήρυξε αρχιτεκτονικό διαγωνισμό με στόχο την ανέγερση νέου κτιρίου, το οποίο θα περιλάμβανε και θέατρο κατάλληλο για τη στέγαση της ΕΛΣ. Tο πρώτο βραβείο κέρδισε ο αρχιτέκτων Πάνος Tσολάκης. O Tσολάκης ήταν απόφοι- τος της Σχολής Καλών Τεχνών του Παρισιού και είχε ιδιαίτερη μουσική καλλιέργεια από τη μητέρα του Αννέτα, ιδρύτρια του πρωτοποριακού Ωδείου Tσολάκη στον Bόλο. H μελέτη των νέων “Oλυμπίων” έγινε σύμφωνα με τους τότε κανόνες της τέχνης και της επιστήμης. Το ύψος της σκηνής αυξήθηκε κατά περίπου 6,50 μ. και δημιουργήθηκε υπόγειος σκηνικός χώρος. Ουσιώδεις βελτιώσεις έγιναν στους χώρους του κοινού –είσοδος, κλίμακες και φουαγιέ– που διπλασιάστηκαν σε εμβαδόν και βελτιώθηκαν οι συνθήκες άνεσης και θέας της αίθουσας. Το θέατρο Ολύμπια παραμένει έως και σήμερα έδρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, όπου και δίνονται οι περισσότερες από τις παραστάσεις κάθε καλλιτεχνικής περιόδου». Εν συνεχεία των όσων προανέφερα, λαμβάνω το θάρρος να καλέσω, αλλά κυ- ρίως να παρακαλέσω τον κ. πρόεδρο και τα μέλη του Δ.Σ. του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, που αποδεδειγμένα διαθέτουν τεράστια αποθέματα πολιτιστικής ευαισθησίας και οξυδέρκειας, να θέσουν υπό την αιγίδα τους το θέατρο Ολύμπια και να μην αφήσουν να καταστεί ένα κτίριο «φάντασμα» και να περιθωριοποιηθεί, όπως πολύ εύστοχα επισήμανε η κ. Τσακυράκη. Κλείνοντας την παρούσα, κρίνω σκόπιμο να σας προτείνω πως πρέπει να εξετάσετε με το επιτελείο σας την επανέκδοση ορισμένων εκ των τευχών του ένθετου «Επτά Ημέρες», τα οποία θα διανέμετε μία φορά τον μήνα μαζί με την «Καθημερινή» της Κυριακής, αρχίζοντας με το τεύχος στο οποίο περιέχεται το άρθρο της κ. Ελένης Φέσσα-Εμμανουήλ. ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ Ι. ΚΑΥΚΑΛΕΤΟΣ Φαρμακοποιός