Να το χαιρόμαστε το Δημόσιό μας

Κύριε διευθυντά

Οοικισμός Βαρυμπόμπης, περί τα 600 στρέμματα, μπήκε στο σχέδιο πόλεως το 1941 (ΦΕΚ 418/Α). Χτίστηκαν σπίτια, φτιάχτηκαν δρόμοι, πλατεία, σχολείο, εκκλησία. Το 1981, σε επίσκεψή μου στη ΔΟΥ Αχαρνών για πληρωμή φόρου μεταβίβασης ακινήτου, ο διευθυντής ανήσυχος με ρώτησε τι πρέπει να κάνει, καθ’ όσον εκ μέρους του δασαρχείου τού είχαν δώσει να μοιράσει πρωτόκολλα διοικητικής αποβολής, ήτοι να εκδιώξει όλους τους νόμιμους οικιστές. Η απάντησή μου ήταν απλή: κάντε μια ασφάλεια ζωής. Με τα χρόνια το θέμα ετάφη. Νομίσαμε ότι ησυχάσαμε... Η εντύπωσή μας ενισχύθηκε όταν επαληθεύθηκαν οι τίτλοι μας με το κτηματολόγιο. Αλίμονο, νέα βόμβα! Τώρα το πανάθλιο ελληνικό Δημόσιο (ούτε ιερό ούτε όσιο) ξεθάβει το θέμα με νέο ορισμό: «ναι μεν απώλεσε τον δασικό χαρακτήρα, αλλά όχι και τον ιδιοκτησιακό». Δηλαδή κάθε 40 χρόνια ζούμε έναν εφιάλτη. Και ενώ θα έπρεπε να ισχύσει ο γνωστός κανόνας, ότι δηλαδή «ο ενιστάμενος (Δημόσιο) εν τω ενίστασθαι θεωρείται ενάγων και πρέπει να αποδείξει τους ισχυρισμούς του», υποβάλλουμε εμείς ενστάσεις, με μεγάλη αγωνία πάντοτε, για την τύχη τους. Να σημειωθεί ότι ο (κρατικός) εισηγητής του θέματος εισηγείται την απόρριψη. Εν αναμονή. Εως τη μετά 40 χρόνια πάλι (που θα έχουμε εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο) νέα βόμβα που θα αφορά, άραγε, τα υπόγεια ύδατα, άρα θα διεκδικείται η γη μας σύμφωνα με το δόγμα «τα επικείμενα είκει τοις υποκειμένοις»; Δεν αποκλείεται... Πανάθλιο Δημόσιο είναι αυτό. ΔΗΜ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ τ. Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω