Δεν θέλω «ου»
Τέτοιου είδους «ορόσημα» είναι μάλλον ψυχολογικά και τα δημιουργεί, υποθέτω, η περιστασιακή απόσταση που παίρνουμε από τα πράγματα – αλλά μπορεί και όχι, το μέλλον θα δείξει. Το βέβαιο, σε κάθε περίπτωση, είναι ότι το γιουχάισμα που επεφύλαξαν οι Κερκυραίοι στον Αλέξη Τσίπρα ήταν πρωτοφανές βάσει των μέχρι τώρα δεδομένων. Τόσο που θυμήθηκα τον αείμνηστο Γεώργιο Ράλλη και τη γνωστή προεκλογική προτροπή του, το 1981, την οποία χρησιμοποιώ σήμερα ως τίτλο. Ούτε ο Αλέξης, είμαι βέβαιος, ήθελε τα «ου», πολύ περισσότερο που ήταν ο ίδιος το αντικείμενο των αποδοκιμασιών.
Φαντάζομαι ότι διάλεξε την Κέρκυρα, επειδή δεν μπορούσε να περάσει το Πάσχα στο εξωτερικό, όπως τον καιρό της αντιπολίτευσης. Ηταν φανερό ότι βρισκόταν σε mode διακοπών – όπως συνήθως, ίσως πουν οι κακεντρεχείς. Στη δήλωσή του, την αναστάσιμη, τα έκανε όλα σαλάτα: Οδύσσεια, Αργοναυτική Εκστρατεία, Φαίακες, Λαιστρυγόνες, Συμπληγάδες, Σειρήνες και δεν συμμαζεύεται. Προς στιγμήν ήλπισα ότι κάπως θα έμπλεκε και τον Γκούφι ή την Μπλανς Επιφανί, αλλά δεν μου έκανε τη χάρη. Ηταν μία ακόμη φορά που η επίδειξη άνεσης εκ μέρους του –προσποιητής ή αυθεντικής, το ίδιο κάνει– κατέληξε στην αποκάλυψη μιας κατάστασης, την οποία ο Γεωργιάδης της Ν.Δ. θα χαρακτήριζε «αγραμματοσύνη» και οι Συριζαίοι θα τον έβριζαν, αλλά θα είχε δίκιο.
Του διέφυγε, επίσης, η ειρωνεία ότι η ατυχέστατη αναφορά στην Οδύσσεια εν σχέσει με τη χρεοκοπία της χώρας (εκεί είμαστε ακόμη – ας μην το ξεχνάμε) είχε γίνει και από τον Γιώργο, όταν μας ανακοίνωσε επισήμως από το Καστελλόριζο την προσφυγή της χώρας στην «καλοσύνη των ξένων». Ανεπιγνώστως ο Αλέξης Τσίπρας, κάθε μέρα που περνάει, γίνεται ίδιος με εκείνους που ελεεινολογούσε. Για την ακρίβεια, γίνεται χειρότερος, διότι η μίμηση προϋποθέτει κάποια τέχνη. (Επ’ αυτού, ρωτήστε και τον Αβραμόπουλο. Θα το επιβεβαιώσει...)
Η αποδοκιμασία ήλθε όμως και από το εξωτερικό. Ο ανερχόμενος στην κούρσα των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία Ζαν-Λικ Μελανσόν (φαντάζομαι και το ολόγραμμά του, με το οποίο νομίζει ότι ενισχύει την ηγετική εικόνα του...) απέκρουσε σκαιώς κάθε απόπειρα σύγκρισής του με τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ. «Εγώ δεν είμαι ο Αλέξης Τσίπρας, δεν θα είχα διαπραγματευτεί ποτέ επί 17 ώρες με ανθρώπους που με προσβάλλουν», δήλωσε σε συνέντευξή του. Ας ληφθεί υπ’ όψιν –για την όποια αξία έχει– ότι ο ακροαριστερός Μελανσόν είχε φιλίες με την τέως πρόεδρο της Βουλής, η οποία μάλιστα τον έχει συνοδεύσει και σε προεκλογικές δραστηριότητες· επομένως, θα έχει ακούσει πολλά και ενδιαφέροντα.
Στα σοβαρότερα τώρα, η θέση της κυβέρνησης στη διαπραγμάτευση επιδεινώνεται και η αβεβαιότητα εντείνεται, καθώς το ΔΝΤ μειώνει κατά 0,6% του ΑΕΠ την εκτίμησή του για την ανάπτυξη στην Ελλάδα το 2017. Οι αποδοκιμασίες από τον κόσμο και η περιφρόνηση από ανερχόμενους πρώην συντρόφους δεν ενοχλούν πια· όσο η πτώση επιταχύνεται αισθάνεσαι λιγότερα.
Μεταπασχαλινό δράμα
Το Πάσχα σε ορισμένους πέφτει πολύ βαρύ, ακόμη και αν τους αρέσει – και τους καταλαβαίνω, διότι στον Υπαρκτό Ελληνισμό το Πάσχα είναι εθνική εορτή, όχι απλώς θρησκευτική. Τέτοια είναι μάλλον η περίπτωση της Κατερίνας Παπακώστα, η οποία ζήτησε χθες την προσωρινή παραίτηση του Αδ. Γεωργιάδη, με επιχειρηματολογία η οποία δικαιώνει τους κυβερνητικούς χειρισμούς στο θέμα της εξεταστικής για την Υγεία. Το αποτέλεσμα ήταν να παυθεί από αναπληρώτρια σε κάτι (δεν κατάλαβα ακριβώς) που ήταν μέχρι τώρα στη Ν.Δ. και να αντικατασταθεί από τον Ιάσονα Φωτήλα, προσφάτως μετεγγραφέντα από το Ποτάμι, που στέγνωσε.
Επικαλούμενος τους όρους της θεωρίας της Πολιτικής Θεολογίας του Καρλ Σμιτ, αναρωτιέμαι αν είναι άραγε αυτό το καθοριστικό γεγονός, που θα αλλάξει την τροπή των πραγμάτων και μόνο μετά από καιρό θα αναγνωρίσουμε τη σημασία του. (Ο Σμιτ έχει γίνει ο αγαπημένος των θεωρητικών της Αριστεράς τα τελευταία χρόνια και τον μελετούν μανιωδώς. Της Λαϊκής Δεξιάς ήταν πάντα, έστω και αν ποτέ δεν τον διάβασε, ακόμη και αν ούτε έχει ακούσει το όνομά του. Ενστικτωδώς...) Κανείς δεν γνωρίζει την απάντηση. Γιατί όχι, όμως; Αν μια πεταλούδα μπορεί να προκαλέσει καταιγίδα στην άλλη άκρη του κόσμου, γιατί όχι η πτώση της Κατερίνας Παπακώστα. (Εδώ διακόπτω για λίγο το γράψιμο, για να τσεκάρω τις εξελίξεις στην Παπούα-Νέα Γουινέα. Ποτέ δεν ξέρεις...)
Αφού βεβαιώθηκα ότι όλα είναι καλά εκεί κάτω, να επισημάνω ότι οι αντιδράσεις για την αποπομπή της βουλευτίνας δεν ξέφυγαν από τη σφαίρα του αστείου και, ουσιαστικά, επιβεβαίωσαν για μία ακόμη φορά τη σταθερότητα της αριστεροδέξιας συμμαχίας του εθνικολαϊκισμού. Την υπερασπίσθηκε με το τιτίβισμά του ο Δ. Παπαδημούλης, ο απαραίτητος μαϊντανός στη χωριάτικη της Αριστεράς, με όποια υλικά και αν σερβίρεται κάθε φορά. Επίσης ο Βαγγέλης Αντώναρος, ο οποίος αποκάλυψε, αν και δεν το συνηθίζει, όπως έγραψε με επίγνωση της σπουδαιότητάς του, ότι είχε ψηφίσει Κατερίνα Παπακώστα στις περασμένες εκλογές και θα την ξαναψηφίσει στις επόμενες.
Κλιμακτήριος
«Μετά από τρεις μέρες που πέρασα περπατώντας τους δρόμους της Μαδρίτης και θαυμάζοντας τους κατοίκους της, κατάλαβα γιατί το γκροτέσκο βγαίνει με τέτοια φυσικότητα στα έργα του Γκόγια, του Μπουνιουέλ και του Αλμοδόβαρ», άκουσα ένα φίλο να λέει, που είχε μόλις επιστρέψει από την πρωτεύουσα της Ισπανίας. Δεν τον παρεξηγώ ούτε και τον κακίζω, διότι ο άνθρωπος περνάει την κλιμακτήριό του...