Ενας (ακόμη) χαμένος χρόνος
Ηταν 24 Μαΐου 2016 όταν το Eurogroup υποδέχθηκε με ενθουσιασμό τη συμφωνία μεταξύ της Ελλάδας και των τεχνοκρατών, με την οποία «άνοιξε ο δρόμος για την κατάληξη της πρώτης αξιολόγησης του προγράμματος μακροοικονομικής προσαρμογής της Ελλάδας». Τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης έδωσαν την έγκρισή τους στην εκταμίευση δανείου 10,3 δισ. ευρώ και καθιέρωσαν τον προσδιορισμό των μέτρων, που θα χρειαστούν για τη διευθέτηση του ελληνικού χρέους σε βραχύ, μέσο και μακροχρόνιο ορίζοντα.
Σύμφωνα με κυβερνητικές εκτιμήσεις, στο προσεχές συμβούλιο υπουργών Οικονομικών, στην ατζέντα του οποίου υπάρχει η εγγραφή « (poss.) Greece – state of play» δηλαδή « (πιθανόν) τρέχουσα κατάσταση στην Ελλάδα», θα είναι έτοιμη η δεύτερη έκθεση προόδου (Staff Level Agreement) ώστε να ανοίξει, αντιστοίχως, ο δρόμος για την εκταμίευση ενός αντίστοιχου ποσού κεφαλαίων που χρειάζεται η κυβέρνηση μέχρι τον Ιούλιο.
Θα έχει περάσει ένας ολόκληρος χρόνος. Από την έγκριση του τρίτου μνημονίου, το καλοκαίρι του 2015, θα έχουν περάσει σχεδόν 22 μήνες. Στους τόσους πολλούς μήνες εξελίχθηκε μια συνεχής και συνεχιζόμενη κατρακύλα της οικονομίας και της πολιτικής σε πολλαπλές παγίδες. Είτε τις παγίδες αυτές τις αποκαλούν κάποιοι «μνημονιακές» είτε τις βαπτίσουν «διαπραγματεύσεις», η αλήθεια είναι ότι συντήρησαν τις πιο αρνητικές καταστάσεις. Επιστροφή της οικονομίας στην ύφεση με εντυπωσιακή μείωση των επενδύσεων· σοβαρή αύξηση της έμμεσης και άμεσης φορολογίας· υποχώρηση της παραγωγικότητας της εργασίας· διπλασιασμός των μη εξυπηρετούμενων τραπεζικών δανείων· νέα πτώση της αποταμίευσης· περιορισμένη συγκράτηση της ιστορικά υψηλής ανεργίας, κυρίως με περιορισμένη απασχόληση και πολλά ακόμη.
Οι κυβερνητικοί θεωρούν ότι η συμπίεση σε μόνον δύο των υπό κανονικές συνθήκες τουλάχιστον έξι αξιολογήσεων πρέπει να καταγράφεται στα «υπέρ» τους. Πλανώνται οικτρά. Αυτό που επεδίωξαν και κατόρθωσαν είναι ότι δεν χρειάστηκε να κυβερνήσουν σκυμμένοι πάνω στα προβλήματα και στην καθημερινότητα, εφαρμόζοντας σχολαστικά ένα περίπλοκο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και προσαρμογών που θα φέρουν την αυτοτροφοδοτούμενη και χωρίς δανεικά ανάπτυξη που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη.
Η κυβερνητική πλειοψηφία βλέπει το πρόγραμμα διόρθωσης ως εγκόλπιον όσων πολιτικών πρωτοβουλιών δεν τολμά ή δεν μπορεί να απορρίψει. Δίνει απλώς και μόνον έμφαση στον χρόνο που περνά, επειδή διαπνέεται από την αγωνία της παραμονής στον θώκο της εξουσίας όσο περισσότερο είναι συνταγματικώς επιτρεπτό. Αν και κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ νομίζουν ότι ο ελληνικός λαός θα τους δώσει και δεύτερη ευκαιρία διακυβέρνησης, οι περισσότεροι (και περισσότερο ρεαλιστές) κατανoούν ότι αυτή ήταν η δεύτερη ιστορική ευκαιρία να κυβερνήσουν για το καλό του τόπου αλλά βυθίστηκαν στον πιο φρικτό λαϊκισμό.