Επανεκκίνηση;
Οπως το διαβάζω μοιάζει με επανεκκίνηση. Ο Βαρουφάκης (τσιριμπίμ, τσιριμπόμ!) πρόκειται να παρουσιάσει στη Θεσσαλονίκη την πολιτική κίνηση που έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό στο εξωτερικό και όλη η προετοιμασία δίνει την εντύπωση ότι ενδεχομένως έχει την πρόθεση να μετάσχει στις εκλογές. Να επανεκκινήσει τι, είναι το ερώτημα. Η λέσχη με το περίεργο όνομα που έφτιαξε (όνομα που συνδυάζει πεζά, κεφαλαία και αριθμούς, θυμίζοντας μάλλον κωδικό υπολογιστή) δεν έχει προχωρήσει. Πέρασε άκλαυτο στην ανυπαρξία, χωρίς να καταλάβει κανείς ότι υπήρξε. Τι πάει, λοιπόν, να ξεκινήσει ξανά;
Επειτα, είναι ο Βαρουφάκης, πάντα χαρωπός και χοροπηδηχτός, πάντα ειρωνικός και αφ’ υψηλού, για να αρχίσει να παίρνει σβάρνα τις γειτονιές και να μοιράζει φιλιά στις γριές; Για σκεφθείτε το λιγάκι. Και, επιπλέον, θα άξιζε να το υποστεί όλο αυτό για καμιά εικοσαριά χιλιάδες ψήφους το πολύ; Γιατί τόσες θα πάρει και πάλι θα είναι θαύμα εάν τις πάρει. Διότι αυτός δεν ήταν που –αφού έκανε ό,τι έκανε– έστρεψε την πλάτη στην Ελλάδα, για να αναζητήσει το μεγάλο κοινό του στο εξωτερικό, εκεί που καταλαβαίνουν την αξία του; Πώς, λοιπόν, θα καταδεχθεί τώρα να ζητήσει την ψήφο όσων πρόδωσε, επειδή απλώς στο εξωτερικό απέτυχε; («Τον γλέντησαν και τον πέταξαν σαν στυμμένη λεμονόκουπα», όπως λέει μια φίλη μου...) Μπαρούφες του Βαρουφάκη, λοιπόν, είναι τα περί εκλογών. Αφήστε δε τα χρήματα που χρειάζονται. Ωστόσο, η μπαρούφα έχει μια σκοπιμότητα, την οποία μπορώ να
Δεν είναι
υποθέσω. Ο πρώην υπουργός προσπαθεί να ξεκινήσει ένα θόρυβο γύρω από το όνομά του, προκειμένου να μπορεί να διαπραγματευθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ. Να διαπραγματευθεί τι, αφού είναι απίθανο να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις επόμενες εκλογές; Μα, ακριβώς γι’ αυτό. Επειδή το πιθανότερο είναι να τις κερδίσει η Νέα Δημοκρατία και είναι πολύ φυσικό να φοβάται. Χρειάζεται, επομένως, την προστασία των παλιών συντρόφων...
Γιατί
Οι περιφραστικές εξηγήσεις που βγαίνουν από τον Λευκό Οίκο επί της ουσίας αποδίδουν το συγχαρητήριο τηλεφώνημα του Τραμπ στον Ερντογάν σε λάθος. (Πώς λέμε ότι τα λάθη είναι ανθρώπινα; Ετσι και ο συγκεκριμένος πρόεδρος άν- θρωπος είναι, έστω και αν έχει πορτοκαλί δέρμα...) Παρασύρθηκε από τον ενθουσιασμό του, καθώς εκείνη την ώρα, λένε, δεν υπήρχε εύκαιρος κάποιος σοβαρός άνθρωπος να του πει να μην το κάνει. Ο επικεφαλής του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας ήταν στο Αφγανιστάν, ενώ η αναπληρώτριά του μαζί με τον υπουργό Αμύνης ταξίδευαν για τη Μέση Ανατολή. Ωραία όλα αυτά και ακού- γονται πειστικά, αλλά δεν απαντούν στο πρωταρχικό ερώτημα: γιατί ο Τραμπ ένιωσε την ανάγκη να συγχαρεί τον Ερντογάν.
Μου φαίνεται ότι ξέρω. Επειδή είναι σαν παιδί και η σημαντικότερη αξία που αναγνωρίζει στη ζωή είναι η νίκη. Δεν έχετε προσέξει πώς, τόσους μήνες μετά, δεν έχει ξεπεράσει τη δική του νίκη στις εκλογές; Ακόμη και τώρα, στις δημόσιες ομιλίες και στις δηλώσεις του, ιδίως όταν συναντάται με αντιπροσωπείες από το εσωτερικό των ΗΠΑ, ξεκινά πάντα με σχόλια για την προ πενταμήνου νίκη του στις εκλογές, λες και θα ευχόταν ο χρόνος να είχε σταματήσει εκείνη την ώρα του θριάμβου του. Γι’ αυτό νομίζω ότι ένιωσε την ανάγκη να πάρει επιτόπου τον Ερντογάν στο τηλέφωνο· ίσως μάλιστα όχι τόσο για να τον συγχαρεί, αλλά για να υπενθυμίσει εμμέσως το δικό του κατόρθωμα σε κάποιον που, επιτέλους, μπορεί να καταλάβει την αξία του. Με άλλα λόγια, ήταν και η ζήλια που έπαιξε και αυτή τον ρόλο της. Ετσι είναι όμως τα παιδιά. Θέλουν μεγάλη προσοχή και συνεχώς κάποιον να είναι από πάνω. Από την ώρα που αρχίζουν να περπατούν μέχρι τα επτά και, ύστερα, από τα 65 και έπειτα...
Εύγε!
Καταπληκτική ιδέα, να τη χαίρονται! Εύγε, μέσα από τη καρδιά μου, στο τοπικό ΚΚΕ της Μεγαλόπολης Αρκαδίας, για τη θαυμάσια ιδέα τους να προβάλουν ντοκιμαντέρ παραγωγής ΚΚΕ για την ιστορία του λεγόμενου Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, ανήμερα την πεντηκοστή επέτειο του πραξικοπήματος του 1967. Οι κομμουνιστές, γενικώς, δεν έχουν χιούμορ – και, φυσικά, δεν έχουν διαβάσει το μυθιστόρημα «Το αστείο» του Μ. Κούντερα. Το χιούμορ δεν έχει θέση στον παρά- δεισο (ίσως επειδή υπάρχει για να κάνει υποφερτή την ανυπαρξία του) και δεν μπορεί να είναι συμβατό με κανένα από τα εσχατολογικά δόγματα που κινούνται μεταξύ πολιτικής και θρησκείας. Γι’ αυτό είναι τόσο σπάνια μια τέτοια επίδειξη αυτοσαρκασμού, έστω και αν συμβαίνει ακουσίως. Σε κάθε περίπτωση, το μήνυμα της επιλογής να προβληθεί το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ τη συγκεκριμένη ημερομηνία είναι σαφές και ευπρόσδεκτο: ναι, όλοι οι ολοκληρωτισμοί, είτε σε αποχρώσεις του κόκκινου είτε του μαύρου, είναι ίδιοι.