Οι συζητήσεις της... παρέας των «οκτώ»

Είμαστε μια παρέα οκτώ ατόμων που σχεδόν από την αρχή της κρίσης, των μνημονίων, μία φορά τον μήνα συναντιόμαστε και συζητάμε τις εξελίξεις. Αρχικά όλοι συγκλίναμε στην άποψη ότι, αφού δεν μπορούμε μόνοι μας οι Ελληνες να προχωρήσουμε στη λήψη των σωστών μέτρων, να υλοποιήσουμε τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, πρέπει να «επιβληθούν» αυτές από τους ξένους, τους Ευρωπαίους, τους δανειστές, την τρόικα. Παρά το γε- γονός μάλιστα ότι στην πορεία αναγνωρίστηκαν σοβαρά λάθη από τους θεσμούς (πολλαπλασιαστής κ.λπ.) και βγήκαν στην επιφάνεια σοβαρές διαφωνίες μεταξύ τους, εξακολουθούσαμε να έχουμε την άποψη ότι έστω και η βοήθειά τους είναι απολύτως απαραίτητη. Ιδίως μάλιστα όταν στη χώρα μας εκλέχθηκε μια κυβέρνηση που ιδεολογικά υποτίθεται ήταν ενάντια στα μνημόνια, θεωρήσαμε ότι η μόνη ελπίδα ήταν το κουαρτέτο να επιβάλει τις απόψεις του στους κυβερνώντες, έστω και σε ένα παιχνίδι win - win και για τους δύο, αλλά και για τη χώρα. Αφενός μεν η νέα κυβέρνηση να παραμένει στην εξουσία διαφημίζοντας τη «σκληρή» διαπραγμάτευση και τη νέα κάθαρση, αλλά ψηφίζοντας τα μέτρα, αφετέρου δε οι ξένοι έστω και με καθυστερήσεις να «κάνουν τη δουλειά τους», καθώς κατάλαβαν ότι τα όποια μέτρα θα περνούν πολύ ευκολότερα. Το τελευταίο χρονικό διάστημα είχε αρχίσει να υπάρχει μια διάσταση απόψεων μεταξύ των θεωρητικών και των θετικών της παρέας. Οι δεύτεροι είχαν την άποψη ότι με κάθε θυσία θα πρέπει το πρόγραμμα να προχωρήσει γρήγορα και με αυτόν τον τρόπο θα έρθει το ριμπάουντ της οικονομίας. Οι πρώτοι, ότι υπάρχουν «κόκκινες γραμμές», όχι μόνο στα οικονομικά μεγέθη, αλλά κυρίως στα θεσμικά θέματα. Τώρα πια, μετά όσα συμβαίνουν, αισθάνομαι πλέον ότι δεν υπάρχουν καν αυτές οι δύο ομάδες. Ο καθένας έχει επικεντρώσει πολύ περισσότερο, αν όχι αποκλειστικά, στα προσωπικά - οικογενειακά του θέματα. Οση ευθύνη έχει η κυβέρνηση, άλλη τόση έχουν και οι ξένοι. Ούτε δίκαιο ριμπάουντ στην οικονομία προβλέπεται ούτε μείωση της κατάπτωσης των θεσμών. Με αυτή την ψυχολογία μπορεί κανείς να αντιδράσει; Και για να είμαι μέσα στην επικαιρότητα. Ο Πολωνός Ανταμ Σίμτσικ, καλλιτεχνικός διευθυντής της αμφιλεγόμενης έκθεσης documenta 14, αναφέρει σε μια συνέντευξή του για τη χώρα μας: «Είναι η χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία και όπου ίσως εφευρεθεί ξανά». Μετά από όλα αυτά όμως, αναρωτιέμαι: από εμάς περιμένουν ή θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε ότι μπορούμε να παίξουμε κάποιο ρόλο;

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΛΙΒΑΝΙΟΣ