Η γεωγραφία του Νίκου Καζαντζάκη
Ανάμεσα στις στέγες της Αντίμπ και την πέτρα της Αίγινας, η γεωγραφία του Νίκου Καζαντζάκη γίνεται ένας τόπος εικαστικών προβολών. Παρατηρούσα τον τρόπο που ορισμένοι ζωγράφοι προσέγγισαν το θέμα «Νίκος Καζαντζάκης. Οι τόποι» στον «Ιανό» σε συνεργασία με τις εκδ. Καζαντζάκη («Μικρή Αρκτος», επιμ. Ιρις Κρητικού) σαν μία εικαστική ενότητα υψηλής πυκνότητας.
Θα δείτε κυρίως τοπία, αν και υπάρχουν και δύο έργα με τη μορφή του Καζαντζάκη (Γεωργία Μπλιάτσου και Νίκη Πρόκου). Τοπία ρεαλιστικά ή αλληγορικά κατευθύνουν το βλέμμα ακόμη και σε άρρητες καταστάσεις, όπως στα υδάτινα τοπία του Γιώργου Σαλταφέρου, της Ειρήνης Ηλιοπούλου, της Αννας Αχιλλέως, της Ολγας Αλεξοπούλου, του Νεκτάριου Αποσπόρη... Το Αλπικό Τοπίο του Βασίλη Σούλη έχει δύναμη όπως και η ανεικονική, «μπλε» Αίγινα, παλαιότερο έργο της Βαρβάρας Μαυρακάκη, ο Μυστράς της Στέλλας Μελετοπούλου και η Ακρόπολη του Φραγκίσκου Δουκάκη. Η Αθηνά Χατζή μάς δίνει ένα ενδιαφέρον τοπίο από το Στράτφορντ-απόν-Εϊβον. Αγγλία επιλέγει και η Εφη Σούτογλου. Ο Δημήτρης Σαρασίτης ρηγματώνει την υφή μιας ελιάς στην Αίγινα, που ως τόπος προκαλεί έργα από τον Ανδρέα Γεωργιάδη και τη Γεύσω Παπαδάκη, με «ερμηνείες» της κυβιστικής οικίας του Καζαντζάκη, αλλά και από τον Αλέκο Σπανούδη. Ο Δημήτρης Κατσιγιάννης δημιουργεί ασιατική αλληγορία. Η Νάξος του Βασίλη Λιαούρη ξεχωρίζει με ιδιότυπη ώχρα. Ο Νεκτάριος Μαμάης δίνει μια αλληγορία του Ψηλορείτη. Στην Κρήτη παραμένει ο Μηνάς Καμπιτάκης με τους κάμπους του, όπως και ο Στέλιος Αλεξάκης. Η Καλλιόπη Ασαργιωτάκη δίνει μια ψευδαισθητική αλληγορία της Πομπηίας. Η Αννα Γρηγόρα έναν χρυσό κάμπο στην Πελοπόννησο. Στον Αθω επιμένουν ο Μάρκος Καμπάνης, η Δικαία Δεσποτάκη και ο Αριστείδης Χρυσανθακόπουλος. Ιαπωνία διαλέγει η Βάσω Τρίγκα με το γαλλικό ύφος ενός ιμπρεσιονισμού. Την Αντίμπ επιλέγουν η Μαρίνα Στελλάτου και ο Παναγιώτης Τούντας και την Ισπανία, η Κατερίνα Τσεμπελή. Η Αίγινα του πρόωρα χαμένου Σταύρου Ιωάννου είναι μία συγκινητική ανοικτή ερμηνεία...