Εξάψεις στη Βουλή
Η
τανοπωσδήποτε αξιέπαινη η στάση του Νίκου Δένδια, χθες στη Βουλή. Στάθηκε μπροστά από τον Κασιδιάρη και περίμενε (αυτό που ευτυχώς δεν ήλθε), υπερασπιζόμενος το δικαίωμά του να περνάει μπροστά από τον βουλευτή της Χ.Α. όταν εκείνος μιλάει. Με την αξιοπρέπεια της στάσης του, έδειξε ποιες είναι οι κότες εκεί μέσα.
Από την άλλη πλευρά, εντύπωση προκάλεσε η στάση του προεδρεύοντος. Είκοσι τρεις φορές (ένας φίλος μου τις μέτρησε μία προς μία) ο προεδρεύων φώναζε «φρουρά». Η φρουρά –δύο όλοι κι όλοι, που στέκονταν έξω στην είσοδο– κατέφθασε αμέσως, όμως δεν μπορούσε να κάνει τίποτε αυτοβούλως, χωρίς σαφή εντολή του προεδρεύοντος. Μάλιστα, οι υπάλληλοι προφανώς υπέδειξαν στον προεδρεύοντα την άφιξη της φρουράς (έσκυβαν διάφοροι επάνω του και κάτι του έλεγαν), όμως εκείνος συνέχιζε να φωνάζει ματαίως, αντί να δώσει την εντολή στους αστυνομικούς να απομακρύνουν τους χρυσαυγίτες. Προεδρεύων, όμως, ήταν ο Μάκης Μπαλαούρας (ο διατελέσας και σπερματεγχύτης αγελάδων), οπότε όλα εξηγούνται...
Βγαίνοντας, ο Κασιδιάρης είπε εις επήκοον όλων: «Μόλις *** μια αδερφή και φεύγω». Γεγονός το οποίο μου προξενεί μία απορία. Γιατί οι Ελληνες –και ιδίως αυτού του τύπου– όταν επιδεικνύουν αντριλίκι το κά- νουν υιοθετώντας, μεταφορικώς, έναν ομοφυλοφιλικό ρόλο; Λόγω βλακείας, φαντάζομαι. Επειδή δεν καταλαβαίνουν ότι ο ενεργητικός ρόλος σε μια ομοφυλοφιλική πράξη είναι χειρότερος, με βάση τα δικά τους κριτήρια, από τον παθητικό. Αν είναι όνειδος γι’ αυτούς η παθητική στάση, τότε τι είναι η ενεργητική, που προϋποθέτει και την επιθυμία; Βέβαια, υπάρχει πάντα η εκδοχή ότι κάπου στο βάθος μπορεί και να το ονειρεύονται. Ποτέ δεν ξέρεις με τα ζώα...
Θατσερικό
Καλές βιογραφίες της Mάργκαρετ Θάτσερ υπάρχουν πια αρκετές, αλλά είναι ογκώδεις. Η αυτοβιογραφία, κατ’ αρχάς, σε δύο τόμους, συνολικά 1.400 σελίδες. Η επίσημη, έπειτα, από τον Τσαρλς Μουρ και αυτή σε δύο τόμους και μάλιστα μεγαλύτερη, συνολικά 1.600 σελίδες. Ούτε το ένα ούτε το άλλο λες ιδεώδες για το βράδυ στο κρεβάτι. Υστερα έχουμε τις επίτομες, από τις οποίες ξεχωρίζω δύο, του Τζον Κάμπελ και του Ρόμπιν Χάρις (που έχει γράψει και την καλύτερη ιστορία των Συντηρητικών), καθεμιά τους γύρω στις 500 σελίδες. Επίσης, διατηρεί πάντα το ενδιαφέρον της και η βιογραφία της από τον Χιούγκο Γιανγκ, μολονότι πρώιμη, καθώς εκδόθηκε το 1984. Επιτέλους, όμως, φέτος εκδόθηκε από τις πανεπιστημιακές εκδόσεις της Οξφόρδης μια νέα βιογραφία της Θάτσερ σε μόλις 126 σελίδες, γραμμένη από τον καθηγητή Ιστορίας στο Πρίνστον Ντέιβιντ Κάνανταϊν (ο οποίος έκανε το όνομά του με το περίφημο βιβλίο του για την παρακμή της βρετανικής αριστοκρατίας κατά το δεύτερο ήμισυ 19ου αιώνα). Πρόκειται για ένα επίτευγμα συμπύκνωσης, ακρίβειας, καθαρού ύφους και αντικειμενικότητας, που μας υπενθυμίζει ότι το δυσκολότερο έργο στον γραπτό λόγο είναι η περίληψη. Θυμηθείτε, άλλωστε, την αποστροφή του Μπλεζ Πασκάλ σε μία από τις «Επαρχιακές Επιστολές» του: «Εκανα την επιστολή αυτή μακρύτερη, γιατί δεν είχα τον χρόνο να την κάνω συντομότερη».
Κοσμικά
Υπέρκομψη η Αγία Ελένη, αφίχθη οριζοντίως, μέσα σε γυάλα, με πορφυρό, χρυσοκέντητο φόρεμα, χρυσή μάσκα, χρυσό στέμμα και χρυσά γάντια. Στο αεροπλάνο με την οιονεί τιμητική φρουρά, που την παρέλαβε από τη Βενετία, μου είπαν ότι ήταν και η Λόλα Νταϊφά, παλαιά δόξα της τηλεόρασης. Για ποιον λόγο δεν μπόρεσα να καταλάβω. Μπορεί να ήσαν συμμαθήτριες με την Αγία...
Φαντάσου
Τέσσερις, τελικά, οι νεκροί από τον εκτροχιασμό του Intercity κοντά στη Θεσσαλονίκη. Και αυτό σε μια γραμμή όλη κι όλη, που ενώνει Αθήνα με Θεσσαλονίκη. Φαντάσου δηλαδή να είχαμε και τρένα· θα γινόταν μακελειό κανονικό κάθε χρόνο...