Η ωραία ψευδαίσθηση ενός Ελληνα Μακρόν

Τ

ι να περνούσε από το μυαλό του Κυριάκου Μητσοτάκη παρακολουθώντας τη θριαμβευτική πορεία του Εμανουέλ Μακρόν προς την ανώτατη πολιτειακή θέση της μεγάλης χώρας του; Τι συναισθήματα θα του γέννησε η σκέψη ότι εκατομμύρια Γάλλων ψηφοφόρων εμπιστεύθηκαν έναν «πρωτάρη» της πολιτικής, χωρίς, μάλιστα, τους αυτονόητους κομματικούς στρατούς που είχαν κατά παράδοση στη διάθεσή τους οι πάλαι ποτέ μονομάχοι του αποδεκατισμένου, πια, γαλλικού δικομματισμού;

Φθόνος ή κάποια άλλη απολύτως ανθρώπινη αντίδραση για το γεγονός ότι σε μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα οι ψηφοφόροι ανέδειξαν πρώτο και τελικά πρόεδρο έναν νέο άνθρωπο με ξεκάθαρα φιλελεύθερη ατζέντα τόσο στην οικονομία όσο και σε θέματα κοινωνίας; Το κίνημα του Εμανουέλ Μακρόν έχει σε προγραμματικό επίπεδο πολλά κοινά με τη Νέα Δημοκρατία που επιθυμεί να φτιάξει ο αρχηγός της. Το πρόβλημα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι αυτό που μόλις άθελά μου περιέγραψα: η απόσταση ανάμεσα στην επιθυμία και στην πραγματικότητα.

Υπάρχει, ασφαλώς, ένας μικρός πυρήνας φιλελεύθερων και ανοιχτόμυαλων ανθρώπων που συγκροτούν τον ηγετικό πυρήνα του κόμματος, αλλά πάντα θα έρχονται στελέχη με πληθωρική τηλεοπτική παρουσία όπως η βουλευτής Αννα Μισέλ Αση- μακοπούλου να επιβεβαιώνουν σε ένα ευρύτερο κοινό όλα τα διαχρονικά στερεότυπα για ένα κόμμα όπως η Νέα Δημοκρατία. Τι κι αν ο σημερινός αρχηγός της ψήφισε την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια; Η «ψυχή» του κόμματος θα είναι περισσότερο συντονισμένη με τις περί τάματος εξομολογήσεις της κυρίας Ασημακοπούλου. Κάπως έτσι μπορούμε να απαντήσουμε σε ένα από τα πιο ελκυστικά «what if? » της τρέχουσας ελληνικής πολιτικής ζωής: τι θα γινόταν εάν ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποφάσιζε την επομένη της εκλογής του να διαλύσει τη Νέα Δημοκρατία και να δημιουργήσει στη θέση της ένα σύγχρονο φιλελεύθερο κόμμα; Σίγουρα θα ήταν ένα κόμμα που θα άρεσε πολύ στα φιλελεύθερα celebrities των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Σίγουρα θα απορροφούσε μικρότερα κόμματα, όπως το Ποτάμι και η Δράση. Σίγουρα θα δημιουργούσε ρήγματα στο ΠΑΣΟΚ και στη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Αρκούν, όμως, όλα αυτά, για να συγκροτήσεις πλειοψηφικό ρεύμα σε μια καθόλου φιλελεύθερη κοινωνία όπως η ελληνική; Στην πραγματικότητα, ο Μητσοτάκης ακολούθησε όπως φαίνεται τη μόνη επιλογή που είχε στα χέρια του: να φιλελευθεροποιήσει το κόμμα του «από τα μέσα», ακόμα κι αν κοινωνικά δεν του βγαίνουν τα κουκιά. Ο χρόνος θα δείξει αν άξιζε όλος αυτός ο κόπος.