Ο Αίγαγρος του Χασανίου
Μία από τις ωραιότερες αναμνήσεις μου από τον καιρό που το Ελληνικό, το ιστορικό Χασάνι, λειτουργούσε ως αερολιμήν ήταν η προσέγγιση του αεροσκάφους. Αφού άφηνε πίσω του τον ωκεανό, έχανε ύψος στη στενή λωρίδα της Σαχάρας που ονομάζεται Βουλιαγμένη και προσπερνώντας την τούντρα της Ανω Βούλας βυθιζόταν στις δασώδεις εκτάσεις του Χασανίου. Εκεί το αεροπλάνο ελισσόταν στα κενά ανάμεσα στις αιωνόβιες σημύδες, στις αγριότατες βελανιδιές και στην λοιπή βλάστηση, που ποιητές ύμνησαν και τολμηροί εξερευνητές κατέγραψαν.
Δεν μάγευε όμως μόνον η χλωρίδα το βλέμμα. Ηταν και η εντελώς ιδιαίτερη πανίδα της περιοχής που σου άνοιγε την όρεξη για θρυλικά σαφάρι. Εκεί στα παλιά χρόνια έζησε, λέγεται, ο Λέων της Γλυφάδας και η πονηρά αλεπού του Δουργουτίου. Είμαι δε βέβαιος ότι στα επόμενα χρόνια, αν η εμπορική εκμετάλλευση της περιοχής δεν μας εμποδίσει, μπορεί να βρεθούν και σκελετοί μαμούθ. Θυμάμαι όμως σαν και τώρα ένα ταξίδι μου, στα φοιτητικά μου χρόνια, όταν ο έμπειρος πιλότος της Ολυμπιακής έκοψε ταχύτητα, έστριψε απότομα δεξιά ώστε να μπορέσουμε να θαυμάσουμε από κοντά τον Αίγαγρο του Χασανίου. Υπέροχο ζωντανό, ατίθασο, υπερήφανο, κοίταξε αδιάφορα το αεροσκάφος και συνέχισε να μασουλάει την αγαπημένη του πόα, το περίφημο «χερσαίο φύκι» που εκτίθεται στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου. Η προσγείωση τον καιρό εκείνο έδινε στους επισκέπτες ένα δείγμα της γενναιοδωρίας αυτής της χώρας, τον μοναδικό συνδυασμό του φυσικού με το αρχαίο κάλλος. Διότι μόλις το αεροσκάφος άρχιζε να τροχοδρομεί, ο επιβάτης του είχε τη δυνατότητα να απολαύσει ένα μουσείο σύγχρονης αρχιτεκτονικής, από το κτίριο που κάποτε στέγαζε το Κολέγιο Θηλέων ώς τον πύργο ελέγχου με τα εμφανή μυκηναϊκά στοιχεία και τον κλασικό ρυθμό των αιθουσών επιβίβασης και αποβίβασης. Να μην ξεχάσω και τα στέγαστρα των συνεργείων των αεροπλάνων. Ετσι γλυκά και απαλά το βλέμμα του επισκέπτη εξοικειωνόταν με το ελληνικό θαύμα και όταν πια έφτανε να δει τον Παρθενώνα, ήταν ήδη υποψιασμένο. Κάποιοι υποστήριξαν ότι το δάσος του Χασανίου ενέπνευσε τον Περώ να γράψει την Κοκκινοσκουφίτσα του, όμως τα φιλολογικά τεκμήρια δεν είναι επαρκή.
Οπου η δημόσια διοίκηση κατατρώει το σώμα της ελληνικής κοινωνίας σαν καθολικός καρκίνος. Μεταστατικός ή όχι, δεν έχει σημασία. Κακόβουλη, προσπαθεί να κρατήσει ζηλότυπα την εξουσία της, στηριζόμενη στον λαβύρινθο μιας νομοθεσίας ως επί το πλείστον απολιθωμένης, κατά συνέπεια κακοήθους. Αν μάλιστα μυριστεί ότι διαθέτει την περίφημη «πολιτική κάλυψη», τότε όχι μόνον ανακαλύπτει αρχαιότητες στο Ελληνικό, αλλά και δάσος στον διάδρομο προσγείωσης. Οσο για τους επαναστάτες που μας κυβερνούν, οφείλουν να γνωρίζουν ότι η εξουσία καταρρέει όταν κανείς πια δεν την παίρνει στα σοβαρά.